Vikan - 05.02.1970, Síða 29

Ég fór strax inn í baðherbergið,
fleygði fötunum af mér og flýtti
mér í bað. Síminn hringdi nokkr-
um sinnum, og einu sinni var bar-
ið að dyrum, en ég skeytti því
engu, heldur naut þess að velta
mér í baðinu góða stund. Svo valdi
ég svölustu fiíkina sem ég átti,
reglulega fínan, gulhvítan kjól,
hringdi eftir kaffi og bað um sam-
band við herbergi frænda míns.
Og þegar þv[ var lokið komst
dyravörðurinn loksins að, til að
tala við mig: — Herra Mansel var
ekki á herbergi sínu, dyravörðurinn
sagðist hafa reynt að ná sambandi
við mig til að segja mér það, en
ég hafi ekki svarað. Þá sagðist hann
hafa sent uop með bréf til mín,
drengurinn hefði stungið því und-
ir hurðina.
Og þar lá það, hvítur snepill á
bláu teppinu, og mér fannst það
boða óhamingju eða slæman fyr-
irboða.
Kœra frœnka!
Ég er mjög leiðnr yfir því að
geta ekki hitt þig, því að ég hefi
ekki viljað neitt frekar en að
vita. hvernig þér hefir gengið að
komast burt úr greninu Ég vildi
gjarnan vita hvort J.L. hefir lát-
ið þig hitta Harriet frœ.nku aft-
ur. Það munaði minnstu að ég
kœmi upp um mig, þegar ég fór
gegnum neðanjarðargöngin aft-
ur. H. frœnka kom með stúlk-
unni gegnum ganginn, rétt í því
að ég kom niður hringstigann.
Ég komst samt í felur, en ég gat
virt hana fyrir mér. Hún er
sannarlega líkust fuglahrœðu,
eins og þú sagðir, en hún virtist
hress. Ég beið þangað til þœr
voru komnar gegnum dyr furst-
ans, svo hafði ég mig á brott, og
það gekk slysalaust. Ég komst
í bílinn, án þess að sjá nokkra
sál. Ég hringdi til Aleppa, til að
ná tali af föður Bens, en hann
hafði farið til Homs. og það var
von á honum hehn í dag.
Nú veit ég að þú verður ösku-
vond út í mig, sérstaklega eftir
þessa hálfkveðnu vísu, sem ég
sagði þér í gœr. Mér hafði skjátl-
azt, því komst ég að þegar ég
heyrði stúlkuna og H. frœnku
tala saman. Segi þér það þegar
við hittumst. En það er ennþá
nokkuð, sem ég skil ekki, og eini
maðurinn sem getur leitt mig í
sannleika, er faðir Bens. Ég verð
því að flýta mér til Damaskus,
til að hitta hann. Ég kem eins
fljótt og ég get til baka. Kannski
á morgun eða fimmtudagsmorg-
un. Bíddu eftir mér og brýndu
klœrnar á meðan. En elskan mín,
gerðu ekkert annað en að bíða
eftir mér, og þegar ég kem skul-
um við svei mér skemmta okk-
ur, því lofa ég.
Með bezta kveðjukossi.
þinn C.
Ég hugsaði mér að klær mínar
væru nú þegar nógu beittar, og að
Charles væri heppinn að vera á
leið til Damaskus. Ég hellti í boll-
ann minn og rétti höndina út eftir
sfmanum og hringdi til pabba.
Ráð pabba var mjög einfalt,
hann sagði mér að bíða eftir Char-
les.
— En pabbi . . .
— Hann hefir örugglega sínar
ástæður, sagði pabbi. — Drengur-
inn sá veit hvað hann gerir, og á
einn hátt hefur hann gert rétt.
— Hvað áttu við, pabbi?
— Ég á við það, að þú skalt ekki
gera neina vitleysu, vegna þess að
þú ert reið út [ Charles. Og ! guðs
bænum, farðu ekki atfur til hallar-
innar, án þess að vera í fylgd með
Charles ....
— Hversvegna er ekki óhætt fyr-
ir mig að fara þangað. ef mig lang-
ar til?
— I.angar þig til þess?
— IMe-i.
— Reyndu þá að nota þá skyn-
semi, sem þér er gefin, sagði pabbi
þurrlega. — Hvernig retu stödd með
peninga?
Framhald á bls. 36.
6. tbi. VIKAN 29