Vikan


Vikan - 05.02.1970, Blaðsíða 36

Vikan - 05.02.1970, Blaðsíða 36
Feigðarsteinninn Framhald af bls. 13. urra eða fimm punda virði, og sagan, eins og hún smám saman þróaðist, var tiltölu- lega ódýr fyrir svo sem fjörutíu og fimm pund. Ég óskaði Ziska til ham- ingju og gleymdi þessu, þangað til ég sé mikla æs- ingagrein í sunnudagsblað- inu. Hún hét „Gimsteinar dauðans“, og var samsett úr örfáum staðreyndum og upp- lognum sögum um fræga óheillasteina. Við höfum öll lesið slíkt. Greinin var skreytt myndum af hinum fræga Bláa gimsteini, Blóð- uga Roðasteininum frá Cawnpore, Perúsmaragðin- um og loks Feigðarsteinin- um. Þessi furðulegi innsigl- ishringur átti sér annarlega sögu, las ég. Saga Ziska birt- ist þarna, að mestu leyti óbreytt, frá því að ég heyrði hann búa hana til í búðinni. Greinarhöfundur sagði ennfremur, að einhver ólán- söm frú Mace hefði fundið hringinn í lítilli, nafnlausri og óásjálegri gimsteinaverzl- un. Frú Mace, sem trúði á dulareiginleika þessa hræði- lega gimsteins, hafði gefið hann svikulum eiskhuga, en afbrýðisamur eiginmaður hennar hafði komið elskhug- anum á óvart tveimur dög- um síðar og lamið hann til dauða með meitli. Frú Mace, sem ekki virtist með fullum sönsum, hafði sagt þessa sögu fyrir rétti. Hún hafði selt Feigðarsteininn forvitn- um kaupsýslumanni í City, og hafði hann heitið henni því að gefa aldrei hringinn, en engu að síður hafði hann gefið meðeiganda sinum hann dag einn í Sweetings og klappað honum kumpánlega á öxlina um leið. Tæpri klukkustund eftir að veslings meðeigandinn hafði sett upp hringinn, varð hann fyrir þungum vörubíl i Cheapsida og lézt þegar. Reyndar var hann undir áhrifum áfengis, þegar hann reikaði út á götuna, en þetta var samt afar einkennilegt, viðurkenndu menn. Það hafði aldrei verið ekið á hann áður. Hringurinn seiðmagnaði, varð nú eign erfingja hans, sem var lítilsigldur, ungur maður, sem sóaði öllu, fals- aði sjö ávísanir, var stungið í fangelsi og dó þar af lungnabólgu. Kaupnriðlarinn, sem nú hafði Feigðarsteininn i fór- um sinum, óafturkræfan, notfærði sér þá staðreynd. Bandarikjamaður keypti hann fyrir talsverða fjár- fúlgu og bætti honum við safn hryllingsmuna, sem hann átti. Innbrotsþjófur stal safninu, lögreglumaður kom að honum, svo að hann hafði gripið til byssu sinnar. Þjóf- urinn skaut lögreglumann- inn i öxlina, en lögreglumað- urinn skaut hann í kviðinn, svo að hann lét lifið á held- ur óglæsilegan hátt nokkr- um klukkustundum síðar, og hringnum var aftur skilað til eigandans. En kvöld eitt tók dóttir hans, sem hafði verið að drekka með vinum sin- um, hringinn úr safni föð- ur síns og setti hann upp í hita leiksins, Hún ögraði Feigðarsteininum, sagði greinarhöfundur. Samkvæmið hélt áfram. Dagur reis, og dóttirin, sem varla gat staðið á löppunum, vildi umfram allt fara i öku- ferð á öflugum sportvagni. Hún sagðist þurfa að fá sér ferskt loft. Hún ók í hlykkj- um með sjötíu mílna hraða á klukkustund eftir þjóðveg- inum, brást eitthvað boga- listin á snarpri beygju og keyrði á. Þar með var hún úr sögunni. Hinn slyppi faðir seldi Feigðarsteininn milljóna- mæringi frá Detroit fyrir eitt sent og helgaði kaþólskri trú lif sitt. Enn einu sinni var Feigð- arsteinninn kominn á mark- aðinn. Gengishrunið hrjáði nú Bandaríkin, og milljóna- mæringurinn frá Detroit hafði selt Tortilla gimsteina- safn sitt, til þess að bjarga sér út úr kröggunum. Þessi Tortilla var kaupmaður, sem nú beið eftir kauptilboði i Feigðarsteininn, sem ég átti eitt sinn kost á að kaupa fyr- ir tuttugu og fimm pund hjá Ziska. Meira en tveimur árum síðar var ég að flauta á leigu- bíl á Piccadilly fyrir utan búðina, þar sem seld eru hundahálsbönd, þegar afar glæsilegur, ungur maður gekk að mér og sagði: „Af- sakið, eruð þér ekki hr. Kersli ?“ Ég sagði svo vera. „Ég er hræddur um, að þér munið ekki eftir mér,“ sagði hann. Ég sagði. „Ég hef afar slæmt minni. Ég er hræddur um, að ég niuni líklega ekki eftir yður.“ „Minnir nafnið Ziska yður á nokkuð?“ spurði hann. „Ég heiti Ziska. Ég sá yður í verzlun föður míns.“ Ég sagði. „Já, auðvitað. Þér hljótið að vera sonur Ziska gamla?“ Við tókumst í hendur. Leigubill kom í þessu og við stigum báðir upp í hann. Ég spurði hinn unga Ziska, hvernig föður hans liði. Hann andvarpaði og sagði. „Ég sé nú um verzlunina. En ég kemst aldrei í hálfkvisti við hann. Hvílíkur maður! Hvílikur persónuleiki! Hví- likur kaupsýslumaður! En þér vitið auðvitað, að menn eins og við verða að hafa augun opin. Gimsteinasali, sem ekki sér fulla sjón, get- ur allt eins gefizt upp. Pabbi var undursamlegur. En fyr- ir um fimm árum tóku augu hans að bregðast. Hann var sleginn blindu, skorinn upp við því, en náði sér aldrei. Ég tók að mér verzlunina. Hvílíkur maður! Ég býst við, að þér munið eftir furðusög- unni um Feigðarsteininn?“ „Ég er nú hræddur um það,“ sagði ég, „vegna þess að ég var í búðinni. þegar faðir yðar bjó söguna til!“ Hr. Ziska sagði: „Já, ég veit það. Ég vildi, að ég hefði, þótt ekki væri nema helminginn af hugmynda- flugi pabba. Ég get þetta ekki. Hann gat búið til sögu um allt hugsanlegt. Ég hef séð hann selja einskisnýla hluti fyrir tíu pund, einung- is vegna þeirrar sögu, sem hann bjó til á stundinni. Jæja, eins og ég sagði, var það sagan hans, sem varp- aði þessum ógnarljóma á Feigðarsteininn. Hann keypti hann fyxir fimmtíu shillinga og seldi hann fyrir fimmtíu pund. Og núna — ég get sagt yður þetta í hreinskilni, vegna þess að þér eruð gam- all vinur — hlýtur hann að vera fimmtíu þúsund punda virði, ef lxann er þá einhvers virði. Mér hafa verið boðin fjögur þúsund pund fyrir hann.“ „Nú, þér eigið þá stein- inn?“ spurði ég. „Já, ég keypti hann af Tor- lilla fyrir þrjú þúsund pund. Ég vissi, að ég gæti hvort eð er fengið fjögur þúsund pund fyrir hann. Hver hefði ekki gert það í mínum sporurn? Ég vissi, að gamla mannin- um mvndi þykja vænt um það. Hann var stórkostlegur maður. Ég ætlaði að gefa honum óvænta gjöf, svo að ég fór með þennan Feigðar- stein heim og sagði við hann. „Þú getur aldrei upp á því, hvað ég er með handa þér!“ Þá spurði hann mig, hvað ég væri með, og ég sagði hon- um það, og hann ætlaði að rifna af ánægju Hann var orðinn lasburða og aldraður, eins og þér vitið liklega. Ég sagði við hann: „Jæja, gjörðu svo vel, pabbi, ]xú fannst hann upp, þú bjóst hann til, þú jókst frama lians, þú gerðir galdra með honum; þú tókst ómerkileg- an stein upp úr ruslakistu, nánast, og gerðir úr honum merkan grip af snilli þinni, og hér er hann — ómetan- legur. Þú mátt eiga hann!“ sagði ég. Og þá spurði hann mig, hvað ég hefði borgað fyrir liann. og ég sagði lion- um þrjú þiisund pund, og liann settist npp i rúminu með hringinn á litla fingri og hrópaði „Ai“ og gaf upp öndina. Hjartabilun. Slag. Hann hafði kostað hann fimmtíu shillinga. Hann var stórmerkilegur maður. Hvert erum við komnir — Shaftes- hury Avenue? Hér verð ég að fara. Gainan að sjá yður aftur. Sælir.“ * Hringur soldánsins Framhald af bls. 29. — Ég hefi nóg ennþá. En pabbi, heldur þú í raun og veru . . . — Tíminn er búinn, sagði síma- 36 VIKAN 6-tbl-

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.