Vikan - 05.08.1971, Qupperneq 12

YFIRNATTUR!
SMÁSAGA EFTIR BERNARD SHAW - ÞÝÐANDI: KRISTMUNDUR BJARNASON
Ég kom til Dýflinar að kvöldi
fimmta ágúst og ók til embætt-
isbústaðar frænda míns, kardí-
nálans. Hann er kaldgeðja, eins
og flest ættfólk mitt, og því
persónulega andsnúinn mér.
Hann býr í skuggalegu húsi.
Úr framgluggum getur að líta
súlnagöng dómkirkjunnar frá
hlið, en við bakgluggum blasir
ófreskjuleg skólabygging. Hann
hefur ekkert þjónustulið —
nema gamla konu, sem er fyrir
framan hjá honum. Fólkið held
ur, að hann hafi engla í þjón-
ustu sinni. Þegar ég drap á
dyr, opnaði kerlingin og til-
kynnti mér, að húsbóndinn
væri að messa í dómkirkjunni
og að hann hefði falið henni
að láta mig hafa kvöldverð á
meðan. Að vitum mér lagði
megna saltfisklykt, svo ég
spurði hana, hvað hún hefði í
matinn. Hún fullvissaði mig
um, að hún hefði matreitt allt,
sem matreiða mætti á föstu-
dag á heimili háæruverðugs
herra kardínáians. Þegar ég
innti hana eftir, hvað þetta
kæmi föstudeginum við, sagði
hún, að föstudagurinn væri
föstu dagur. Ég bað hana að
skila til hans heilagleika, að ég
hefði vænzt að hitta hann sem
snöggvast, og ók síðan til gisti-
hússins í Sackvillegötu ogpant-
aði þar herbergi og kvöldverð.
Að kvöldverði loknum hóf
ég aftur hina eilífu leit mína,
— að hverju veit ég ekki: Ég
er knúinn áfram stefnulaust,
eins og ég væri annar Kain.
Ég leitaði á strætunum, en ár-
angurslaust. Ég fór í leikhúsið.
Hljómlistin var andstyggileg,
leiksviðsútbúnaður í lakara
lagi. Ég hafði séð leikinn mán-
uði áður í London með þessa
fallegu konu í aðalhlutverkinu.
Tvö ár voru síðan ég sá hana
fyrst og hafði gert mér í hug-
arlund, að ef til vill kynni hún
að vera leyndardómurinn lang-
þráði. En reyndin varð önnur.
Þetta kvöld horfði ég á hana
og hlustaði á hana sökum þess-
arar kulnuðu vonar og klapp-
aði henni óspart lof í lófa, þeg-
ar tjaldið féll. En einmana-
kenndin hafði ekki skilið við
mig, er ég fór út. Þegar ég
hafði borðað náttverð sneri ég
aftur heim í gistihúsið og
reyndi að festa hugann við
lestur, en allt til einskis. Fóta-
tak gestanna í göngunum, þeg-
ar þeir voru á leið í háttinn,
dró athygli mína frá bókinni.
Allt í einu datt mér í hug, að
ég hefði aldrei til fulls skilið
skapferli frænda míns, þessa
andlega hirðis fátæktar, írskrar
sauðahjarðar, þessa siðavanda
og guðhrædda manns, sem von-
arsnautt fólk leitaði til um
hjálp frá hæðum og aldrei lét,
að sögn, áhyggjufullan bónda
svo frá sér fara, að ekki hefði
hann fengið nokkra harmabót;
svo tamt var honum að blanda
geði við bágstadda og bera
þeirra byrðir, að því er sagt
var. Tár og faðmlög sekra og
sorgmæddra höfðu orðið hon-
um meiri knéraun en gráturn-
ar. Þessi maður neitaði að laga
sig eftir öfgum mínum ogduttl-
ungum eða gefa sér tíma til að
spjalla við mig um bækur,
blóm og hljómlist. Var það ekki
óðs manns æði að gera því
skóna? En þar s§m ég var sjálf-
ur huggunarþurfi, vildi ég láta
hann njóta sannmælis. Ég þráði
að vera samvistum við góðan
og gegnan drengskaparmann,
sem ég gæti blandað tárum við.
Ég leit á úrið mitt. Klukkan
var langt gengin eitt. Ljósin
í ganginum höfðu verið slökkt,
nema hvað eitt gasljós týrði
yzt í honum. Ég brá mér í yfir-
höfn, setti upp spænskan hatt
og fór út úr herberginu, hlust-
aði á hógstillt fótatak mitt, sem
ómaði um auða gangana.
Skrýtna sjón bar fyrir augu
mér á stigapalli aðalstigans.
Gegnum opnar dyr sá ég inn
í tunglskinsmerlaðan sal, þar
Framháld á bls. 40.
Fjórar mílur frá Wicklow er
Árbæjarþorp. Presturinn þar er
faðir Hickley. Þúhefur líklega heyrt
getið um kraftaverkin í Knock?
— Jú, hann hafði heyrt þeirra getið
og var nú sjálfur sendur til að
rannsaka ósköpin ...
12 VIKAN 31.TBL.