Vikan - 23.03.1972, Side 11

— FRAMHALDSGREIN M
IKLÓM
RÆNINGJA
GUÐ MINN GÓÐUR!
NU DREPA ÞEIR BARBORU!
Robert Mackle hafði útvegað lausnargjaldið - hálfa milljón
dollara. Hann hafði fengið fyrirmæli um hvar hann ætti að skilja
peningana eftir. En hann átti í erfiðleikum með að finna
staðinn, og þegar hann að lokum kom þangað var enginn fyrir
til að taka á móti lausnarfénu ...
Þvgtir þér hajiö útvegaö pev-
ingana og sett þá i töskuna
skuluð þér hringja í öll stœrri
dagblöðin á Miami-svœðinu og
setja inn eftirfarandi auglýs-
ingu undir fyrirsögninni ,.Per-
:.ónulegt“.
ÁSTIN MÍN — komdu heim.
Við borgum allan kostnað og
hittum þig hvar sem vera skal.
Þín.
Um kvöldið eftir að tilkymi-
mgin er sett í blöðin hringjum
við heim til yðar eftir miðnætti
og tilkynnum hvert þér verðið
að fara til að afhenda pening-
anna. Þér verðið að koma með
peningana sjálfur, Robert. Þér
verðið að vera alveg hvitklœdd-
ur. Þér verðið að vera á Lin-
colninum yðar þeqar þér af-
hendið peningaria.
I bréfinu voru eftirfarandi
nánari fyrirmæli: Þegar síminn
hrihgdi skyldi Robert Mackle
lyfta símtólinu þegar eftir
þriðju hringingu. Drægi ftann
pað lengur, myndu rœningjarn-
ir hœtta við að ná sambandi
•:ið hann.
Bréfinu lauk þannig: Þegar
þ.ér komið á rétta staðinn, kom-
ist þér að raun um það á þrem-
ur Ijósmerlcjum gefnum með
vasuljósi, sem endurtekin verða
sifellu og beinast að framruð-
unni á bil yðar. Þegar þér sjáið
rnerkin, skuluð þér stöðva bíl-
inn og þegar í stað koma með
löskuna til móts við Ijósin.
Vasaljósið finnið þér liggjandi
á kístu. Þér skuluð setja tösk-
v.na í kistuna, snúa aftur lil
bilsins og aka tilbaka heim. Ef
þér farið elcki í einu og öllu að
fyrirmœlunum þýðir það dauða
yðar. Maður kemur til með að
hafa yður í sigti frá því að þér
yfirgefið bílinn. lnnan tólf
klukkustunda eftir að þér hafið
afhent peningana fáið þér sím-
kall og verðið þér þá upplýstur
um hvar dóttir yðar er. Bréf
verður einnig sent til að tryggja
enn betur að dóttir yðar finnist.
Klukkan tíu minútur yfir tíu
hringdi St. Pierre á skrifstofu
FBI í Miami og las upp orð-
sendinguna frá orði til orðs.
BARBARA MACKLE
SEGIR FRÁ:
Ég hugsaði: Þau hafa skilið
mig hér eftir til að deyja.
Og síðan: Hversvegna að
biða? Hversvegna ekki bara að
taka viftuna úr sambandi. Þá
verður mér hlýtt og ég verð
syfjuð. Það væri svo auðvelt.
Svo sagði ég við sjálfa mig:
Líttu nú á Barbara, engin
heimskupör. Þú hefur þetta af.
Og ég kveikti á lampanum og
fór aftur að tala upphátt við
sjálfa mig. Það hjálpaði. Og ég
reyndi að gráta. Ég sagði við
s.iálfa mig: Já, ég skal gráta.
Þá liður mér betur.
En ég gat ekki grátið, hvers-
vegna veit ég ekki, en meðan
ég lá þarna og reyndi að gráta
fór ég að hugsa um ræningjana.
Um hann, ekki hana. Ég hugs-
aði sem svo að ef hann hefði
fyrirhugað að láta mig deyja,
þá hefði hann ekki farið að
gera sér alla þessa fyrirhöfn.
Með kistuna og viftuna og allt
saman. Ef hann vildi mig feiga,
þá hefði hann getað drepið mig
vafningalaust, eða hvað?
Kannski kæmi hann ekki aftur
sjálfur. En hann myndi segja
til hvar ég var. Og einhver
kæmi og hjálpaði mér upp úr
þessari gröf.
Svo skeði það. Ljósið á litla
glólajnpanum flökti og slokkn-
aði.
Ég æpti: — Nei, nei! Ég hafði
fingur á rofanum en sá hann
ekki. Ég gat ekkert séð. Hönd
mín titraði og ég færði hana af
rofanum. Nei, nei, peran getur
ckki hafa verið útbrunnin! Svo
að ég reyndi aftur.. En ekkert
Ijós kviknaði. Það var þá sem
ég hrópaði hátt: — Ó, Guð! Þú
petur ekki gert mér þetta!
Fyrst nú gerði ég mér ljóst
bversu mikils virði lampinn
var fyrir mig. Ég hafði allt af
verið myrkhrædd. Ég hafði vit-
að af lampanum og getað kveikt
f honum hverju sinni er ég
varð hrædd. Og ljósið hafði
gefið mér kjark að nýju.
Eg setti dæluna í gang og
lamdi með hnefanum uppundir
kistulokið. Ég vissi að það var
heimskulegt af mér. Þau kæmu
ekki, hversu illa sem ég léti.
Það voru um það bil fjórar eða
fimm klukkustundir frá því að
þau fóru. Þegar ég setti dæluna
• gang öðru sinni verkaði dúnk-
andi hljóðið róandi. Ég hafði
hana i gangi í hálfa tnínútu.
Ekki lengur. Ég mátti ekki eyða
öllu úr rafhlöðunni.
Þegar Robert Mackle, faðir
l'arböru, lenti á flugvellinum
ið Atianta fyrri hluta þriðju-
agsins seytjánda desember
! 968, fann hann eiginkonu sína
' dapurlegu ásigkomulagi. Hún
fleygði sér grátandi i fang hon-
um. — Bara að ég hefði ekki
opnað, sagði hún. — Barbara
íeyndi að koma í veg fyrir að
ég gerði það.
Klukkan tvö síðdegis til-
kynnti banki Mackles að tekizt
hefði með mikilli fyrirhöfn að
skrapa saman hálfri milljón
dollara í tuttugu dollara seðl-
um. Þótt undarlegt kunni að
virðast hafði reynzt enn erfið-
ara að finna ferðatösku af þeirri
stærð, sem ræningjarnir höfðu
farið fram á. Engin búð í Mi-
ami virtist eiga eina slíka. Að
lokum var það eiginkona eins
bankamannsins, sem bjargaði
málinu; hún átti sjálf eina slíka
tösku.
Klukkan fjögur kom FBI-
sérfræðingurinn Rex Schroder
frá Washington til að stjórna
leitinni. Á fyrstu ráðstefnunni
var ákveðið að Robert Mackle
skyldi snúa aftur til Miami. Þar
hafði ræninginn fyrst reynt að
ná sambandi við hann og senni-
legt var að hann reyndi það
öðru sinni þar.
Nú var fréttin um ránið kom-
in út á meðal almennings og
vonast var eftir einhverjum
unDlýsingum þaðan.
Dósent að nafni Marshall
Casse hringdi frá Emory-há-
skóla, þar sem Barbara var við
nám. Hann sagðist ef til vill
ónáða FBI að þarflausu, en á
laugardaginn i fyrri viku hefði
hann heyrt orðaskipti, sem
kannski stæðu í einhveriu sam-
bandi við brottnámið. Maður
var sendur að heyra frásögn
dósentsins.
Um tvöleytið á laugardaginn
fjórtánda desember hafði Casse
Framhald á bls. 46.
12. TBL. VIKAN 1 1