Vikan - 23.03.1972, Side 29

lengur. Við þurfum aðeins að
fara varlega.
— Varlega? David hló bit-
urlega. — Ég er búinn að sigla
tvö þúsund sjómílur í því versta
veðri sem ég hef nokkurn tima
kynnzt. Aleinn! Án þess að
geta sofið og hálfdauður úr
hungri, gegnfrosinn . . . gegn-
votur . . . En ég er kominn
svona langt. Ég bölva mér upp
á það að ég ætla ekki að halda
áfram, þegar ég veit að ég sit
á púðurtunnu! Nei, þá hef ég
betri hugmynd!
Og hann stökk léttilega yfir
á Rita Rina. Hann gekk að ká-
etunni og ég fylgdi honum eft-
ir. Mig grunaði hvað hann ætl-
aði að gera og mér var ljóst að
hvorki ég né nokkur annar gæti
hindrað hann.
Hann leit hvorki á Jacky né
Querol. sem nú lá með höfuð-
ið í kjöltu dóttur sinnar. Hann
þreif til Jonathans og hálfveg-
is bar hann og dró upp á þil-
farið.
— Jæja, minn ástkæri bróð-
ir, sagði hann milli samanbit-
inna tanna. — Þú vildir sigla
Convenant til sigurs og þú
skalt líka fá að gera það. Svona,
um borð með þig! Sigldu henni
til San Sebastian og svo getum
við sagt móttökunefndinni
hvernig þú komst um borð og
hvers vegna ég lét þig sigla
henni síðasta spölinn. Þeir láta
þig þá vonandi hafa bikarinn,
svo þú getir sett hann í bóka-
hilluna þína og horft á hann
daglega til æviloka. Þá getur
þú líka minnzt þess að þú
reyndir að myrða mig!
Hann hóf Jonathan upp og
setti hann um borð í Conven-
ant, þar sem hann lenti að hálfu
leyti niðri í sætinu við stýrið.
Ég vissi af Jacky við hlið mér
og heyrði þungan andardrátt
hennar, en hún sagði ekki
nokkurt orð.
— Losaðu! kallaði David til
drengsins, •— og komdu þér
hingað yfir til okkar. Ég tek á
móti þér.
Þá fyrst sagði Jacky: —
Grissom er líka um borð í Con-
venant.
Allt í lagi, sagði David.
— Sæktu þá köttinn fyrst og
losaðu svo.
Drengurinn klofaði yfir
Jonathan og sótti Grissom nið-
ur í káetuna. Hann rétti kött-
inn yfir borðstokkinn og Jacky
tók við honum. Jonathan leit
hvorki á haná né okkur hina.
— Losaðu strax! kallaði Da-
vid.
Þá tók ég loksins við mér.
— Þetta er grimmúðlegt, taut-
aði ég.
David sneri sér eldsnöggt að
mér. — Grimmúðlegt? Hann
fær að sigla Convenant til
hafnar og það hefur alltaf ver-
ið draumur hans. Hann veit
af gasinu. Hann er ekki í
neinni hættu. Hvers vegna er
þetta þá grimmúðlegt?
— En hvað á hann þá að
segja, þegar hann kemur til
San Sebastian? spurði ég.
— Því verður hann sjálfur
að ráða. Hann sneri sér svo að
Jonathan. — Komdu þér svo af
stað. Þú getur vel stýrt, en
það verður auðvitað svolítið
erfitt með seglin, þegar þú
nálgast land, en þú bjargar þér
eflaust. Þú hefur siglt Con-
venant fyrr. Og vertu ekki
hræddur um að þú sért einn,
við fylgjum þér - eftir, vertu
viss!
Jonathan horfði ennþá beint
fram. Svo leit hann á Jacky.
- Þú elskar mig ennþá. En
eitt skaltu vita, ég fyrirgef þér
aldrei það sem þú gerir nú.
Ee heyrði að Jacky saup
hveljur. Svo stakk hún hend-
inni í vasann og dró upp eld-
spýtustokk, sem hún fleygði til
hans. — Það getur verið að þú
þurfir að nota þetta, sagði hún.
Og með snöggri hreyfingu
fleygði hún til hans eldspýtu-
stokknum.
Ég gat ekki séð svip hans,
bilið milli bátanna breikkaði
og David ræsti vélina. Jacky
og drengurinn fóru niður í ká-
etuna til að líta eftir Querol.
Eg varð kyrr uppi á þilfarinu.
Ég veit ekki hverju ég bjóst
við um borð í Convenant. Da-
vid hélt Rita Rina eins og einni
sjómílu á eftir Convenant. Ég
gat ekki haft augun af segl-
skútunni, sem flaug áfram í
rykkjum á öldunum. Ef til vill
átti ég von á að hún springi í
loft upp, þá og þegar, hvort
sem það væri þá slys, eða að
Jonathan kveikti viljandi á eld-
spýtu í brjálæði sínu.
En það skeði ekki neitt í þá
veru. Það var fyrst þegar við
komum auga á San Sebastian,
eins og ójafnt strik við sjón-
deildarhring að David sagði: —
Það er eitthvað að hjá honum.
Sjáðu!
Convenant snerist í hring,
seglin voru ýmist full eða slök.
Skútan lagðist á hliðina, en
rétti svo við aftur og lá á öld-
unum.
Við náðum henni fljótt og
lögðumst upp að henni. David
stökk um borð og gáði niður
í stýrissætið, svo kom hann
aftur yfir á Rita Rina, til að
segja okkur að Convenant
hefði misst stýrimann sinn.
Hafði Jonathan fengið bak-
þanka, þegar hann sá San Se-
bastian, séð að ekki varð aftur
snúið og álitið bezt að renna
sér í sjóinn? Eða hafði hann
orðið fyrir slysi? Það gat líka
verið ein önnur óþekkt ástæða.
Við myndum aldrei fá að vita
það. Við leituðum þarna í kring
í hálftíma, en fundum ekkert.
Að lokum fór David um borð
í Convenant og sigldi skútunni
inn til San Sebastian, þar sem
áhorfendaskarinn beið til að
hylla hann. Eg sá fólkið veifa
með flöggum og heyrði gleði-
ópin, þegar David Farelly kom
í höfn á Convenant.
Það varð löng og flókin rann-
sókn út af hvarfi Jonathans og
síðar líka út af dauða Leighs.
Nokkuð af sannleikanum kom
í Ijós, en sumum atriðum gát-
um við haldið leyndum. Fred
Maw var gripinn í Suður-
Ástralíu og sendur í fangelsið
aftur. f nokkrar vikur var tví-
sýnt um líf Querols, kúla Leighs
hafði skaddað annað lungað og
hann hefði þurft að komast
strax undir læknishendur.
Ég málaði málverkið af Da-
vid fyrir siglingaklúbbinn og
varð eiginlega frægur á einni
nóttu, mér til mikillar undr-
unar. Ég taldi sjálfum mér trú
um að það hefði nú frekar ver-
ið vegna þess að ég tók þátt í
lokasprettinum af þessari frægu
siglingu, heldur en að málverk-
ið hefði verið svo sérstkat.
Blöðin höfðu gleypt við sög-
unni. eða því sem blaðamenn-
irnir töldu rétta frásögn, og
málverkinu var slegið upp með
miklum fyrirgangi. Ég hafði
ekki frið fyrir símanum og ég
fékk fleiri pantanir en ég gat
annað í mörg ár.
Ég tók meira að mér heldur
en ég hefði átt að gera- og vann
eins og berserkur dag og nótt.
En alltaf, þegar ég lagði frá
mér pensilinn, sá ég Jacky fyr-
ir mér, þegar hún fleygði eld-
spýtustokknum til Jonathans.
Hvernig sem ég reyndi að losna
við þessa sýn, tókst mér það
ekki. Það kvaldi mig að hugsa
um hana, ég var á einhvern
hátt vonsvikinn yfir því að hún
skyldi geta sýnt slíka grimrnd.
Mér fannst þetta ómannleg
grimmd og gat alls ekki sett
hana í samband við stúlkuna
sem ég elskaði.
Þegar Querol var úr hættu,
heimsótti ég hann á sjúkrahús-
ið. Það var einkennilegt að sjá
hann liggja þarna svo hjálpar-
vana, umkringdan af hjúkrun-
arkonum, sem greinilega til-
báðu hann, þótt hann sýndi
þeim ekki aðra hlið af sjálfum
sér en hina hrjúfu og ákveðnu,
sem ég mundi svo vel eftir frá
Kananga.
— Ross, sagði hann og virti
mig vandlega fyrir sér. — En
hve gaman er að sjá þig.
— Hvernig líður þér? Þú
lítur miklu betur út.
— Já, já, Colin er líka á
batavegi.
— Colin?
Querol lyfti brúnum. —
Skipsdrengurinn, auðvitað.
Hver hélztu að það væri.
Drengurinn átti sér þá nafn,
þegar allt kom til alls. Eg leit
niður og þagði og eftir svolitla
stund sagði Querol:
— Hvað er að þér?
— Eg er að hugsa um Jacky,
hrökk út úr mér, alveg óvart.
Querol kinkaði kolli.
— Eg átti von á því. Er eitt-
hvað sem angrar þig: Að hún
reyndi ekki að hjálpa Jona-
than? Já, ég veit hvað hún
1»
12. TBL. VIKAN 29