Vikan - 23.03.1972, Blaðsíða 31

BRÉFI SVARAÐ
Framhald aj bls. 13.
hann var myndarlegur maður.
En ,.hugur einn það veit, hvað
býr hjarta nær“. Ef til vill hafði
hann eitthvað að bera; var-
færni hans og alvörugefni bentu
: þá átt. — Og undarlegt mátti
þetta heita, því áður en hana
varði sjálfa, var hún tekin að
afsaka hann á ýmsan veg í
huga sínum og farin að breiða
blæju eins konar samúðar yfir
þessa megnu hrösun hans, sem
hún hafði þó ætlað sér að tyfta
hann fyrir, hvenær sem tilefni
gæfist.
Hún skildi það eigi þá og
ekki fyrr en löngu seinna, að
allt saman stafaði þetta af því,
hve hann var naskur um gróð-
ursetningu á þessu sviði, —
gekk þess fullkomlega dulin, að
sjálf var hún þá að þróakt á
hinum viðsjála akri og orðin
rétt að kalla uppskeruhæf.
Nei, um þessar mundir vissi
hún það eitt, að þegar hann
hafði lokið við að raka sig á
sunnudagsmorgnum, þá átti
haka hans naumast nokkurn
sinn líka í víðri veröld. Og stöku
sinnum mættust þá augu þeirra,
en það máttu þau ekki og litu
þvi samstundis undan aftur.
Supnudag nokkurn, rétt und-
ir sláttulokin, kom hann heim
af sóknarnefndarfundi að af-
iiðandi miðjum aftni. Hann
kastaði kveðju á heimilisfólkið,
gekk rakleitt inn eftir baðstofu-
gólfinu og hvarf inn í hjóna-
húsið. en eins og oft bar við
lét hann dyrnar standa opnar.
Hún sá, að hann settist við
borðið við stafngluggann og tók
að blaða í Alþingistíðindunum.
Hún mundi þetta jafn glöggt
eins og það hefði gerzt í dag.
— Frammi í miðbaðstofunni
vóru þessar þrjár manneskjur:
Hún sjálf, er sat á rúmi sínu
og dyttaði að bláleitri dag-
treyju, Þórhildur gamía Páls-
dóttir, sem rorraði í hárri elli
framan á rúmstokknum og
prjónaði neðan við stokk, og
loks vinnumaðurinn, sem lá
vembilfláka uppi í sínu rúmi,
yfirkominn af letisleni hvíldar-
dagsins.
Húsfreyjan gekk út og utan.
Hún var ofboð durnarlega til
fara líkt og vant var, og ein-
hvern veginn langt of lítið að-
iaðandi fyrir myndarlegan
mann — að henni fannst. En
þá var hún sjálfsagt orðin um-
setin af syndsamlegum hugs-
unum og uggði því ekki að sér.
Að stundarkorni liðnu fór
skilvindan af stað frammi í búr-
inu, og þá var húsmóðirin vissu-
lega starfi bundin næsta hálf-
tímann. — Og rétt í sama bili
lagði þá og húsbóndinn frá sér
Alþingistíðindi og skimaðist
um.
„Ingibjörg, má ég biðja þig
að gera svo vel að taka í mig?“
kallaði hann fram til hennar.
Hún stóð þegar upp og hvarf
inn í svefnherbergið.
„Þú hallar aftur hurðinni,
góðin mín,“ mælti hann þá í
hálfum hljóðum.
Og því var hlýtt líka, hurðin
féll þegar að stöfum.
Þetta var allt og sumt, ekki
stakt orð annað en að tarna. —
En þarna kom það samt, —
þarna kom það. Hversu .fífl-
djarft tiltæki. Og þó var þetta
byggt á furðu tryggum undir-
stöðum og í rauninni reist á
fjórum rammgervum stöplum:
1 fyrsta lagi á uppskeruþroska
hennar sjálfrar, í annan stað á
hinni háu elli og þungfærni
Þórhildar gömlu, í þriðja lagi
á frámunalegu letisleni vinnu-
mannsins og síðast, en ekki sizt,
é þessu jafna og suðandi skil-
vinduhljóði í frambænum.
Hún hafði alltént ætlað sér
frá Hvítalæk um réttarleytið.
En hún fór þaðan ekki fyrr en
löngu seinna, fór ekki fyrr en
heimilið stóð í ófriðarbáli, á
sinn máta eins og þegar Lauga
frænka hennar hrökklaðist það-
an fyrir tveimur árum. Straum-
ur lifsins er stundum gruggug-
ur, þegar hann fellur úr réttum
farvegi.
Á þann bæ mátti hún aldrei
fæti st.íga. Og í Svansási gat
hún ekki heldur átt framtíðar-
heimili, því að fóstra hennar
var társtokkin alla daga og Þor-
leifur gamli fjúkandi vondur út
af laumuspili holds og heims.
Það skyldi ekki undra hana
neitt, þó að hann — sem var þó
reyndar háttaður — ræki senn
Framhald á bls. 38.
12. TBL. VIKAN 31