Vikan - 23.03.1972, Blaðsíða 28

Kona
uvn
FRAMHALDSSAGA Jf ^ _ A
EFTIR H4
K.R. BUTLER W MM W Vf ■ W
SÖGULOK Jf
í einni svipan var David
kominn um borð í vélbátinn,
þar sem Jonathan faidi
sig. Mig grunaSi hvað hann
ætlaði að gera og
ég vissi að ekkert vald á jörðinni
gat komið í veg fyrir það...
Rita Rina var hraðbátur og
hún átti að geta náð Conven-
ant — ef við vissum hvaða
stefnu David hefði tekið. En
hafið virtist svo óendanlega
stórt og autt framundan. Con-
venant var fyrir löngu horfin
sjónum okkar. Hvernig áttum
við að finna skútuna í tæka
tíð til að vara Jacky og David
við hættunni sem vofði yfir
þeim?
Rita Rina klauf öldurnar svo
það fossaði aftur með síðun-_
um. Hún dansaði. eins og fjör-
ugur foli á ölduföldunum og
renndi sér svo niður í dalina
svo það brakaði í skrokknum.
Okkur sveið í augun af sjávar-
seltunni og okkur fannst það
martröð að þjóta svona áfram
á æðislegum hraða, án þess að
vita hvort >við værum á réttri
leið til að nálgast Convenant.
Það gat alveg eins verið að við
værum að fjarlægjast hana. Ég
vonaði aðeins að David héldi
sem beinastri stefnu og að
Mooney gerði slíkt hið sama.
Mooney sneri sér við í sömu
andrá. — Á ég að gefa merki
þegar við koraum í sjónmál?
Guð veit hvort hann hefur
nokkra hugmynd um það sem
er að gerast, hugsaði ég. Hann
vissi auðvitað ekki í hverju
hættan var fólgin. Hvernig átti
ég að gera honum það ljóst?
Ég klöngraðist niður til Jona-
thans. — Pappír! sagði ég í
skipunarróm — og penna!
Hann tautaði fýlulega: —
Þarna.
Drengurinn kallaði: — Ross
. . . ?
Ée. sá að Querol hafði kom-
ið til meðvitundar. Eg beygði
mig yfir hann og sagði: —
Liggðu kyrr, þú getur verið ró-
legur. Við erum bráðum komn-
ir til San Sebastian. Það var
ekki auðvelt að fara á bak við
hann. •— Hvað gerði Jonathan
um borð í Convenant? hvísl-
aði hann með erfiðismunum.
— Ekkert. Alls ekki neitt.
Ég leit á Jonathan, reyndi
að vara hann við að láta ekk-
ert uppi. Hann þagði, hjálpar-
vana og yfirbugaður á svipinn.
En ég treysti honum ekki frek-
ar en kobraslöngu. Ég náði í
aðra hækju hans og rétti hana
til drengsins. — Ef hann reyn-
ir einhverjar kúnstir, þá skaltu
slá hann með hækjunni og
kalla á mig!
Hina hækjuna tók ég sjálfur,
gekk út á þilfarið og fleygði
henni fyrir borð. Það var þá
sem ég sá einhvern depil við
sjóndeildarhringinn. í fyrstu
þorði ég ekki að trúa mínum
eigin augum, en svo sá ég
greinilega að þetta var hvítt
segl . . . Það hlaut að vera
Convenant!
Mooney hafði líka komið
auga á seglið og hann varð
jafn ákafur og ég. Hann sló
með hnefanum í stýrið og
öskraði eggjandi:
Jæja, komdu þér áfram,
Rita Rina, þú getur meira en
þetta!
Ó, bara að ekkert kæmi nú
fyrir. vonandi kveikti David
ekki í sígarettu . . . Eg bað
innilega í huganum, meðan ég
sá að við nálguðumst Conven-
ant, sem varð æ stærri til að
sjá. En alltof hægt. Þegar ég
gat greint stafina á seglinu og
sá veifu siglingaklúbbsins, sá
ég að Jacky sat við stýrið. En
ég kom ekki auga á David.
Hvar gat hann verið?
— Jacky! öskraði ég.
Við vörum of langt í burtu
til að hún heyrði til mín, en
hún hafði kannski heyrt vél-
arhljóðið í Rita Rina. Hún leit
við og ég veifaði í ákafa til
hennar. — Stöðvaðu bátinn!
Hún heyrði ekki til mín. Hún
hló og veifaði glaðlega. —
Stöðvaðu bátinn! öskraði ég
eins hátt og ég gat. Mooney
hélt stefnunni beint á Conven-
ant, við flugum áfram. Ég
öskraði einu sinni ennþá:
— Stöðvaðu bátinn!
Loksins virtist Jacky skilja
mig. Hún sneri Convenant upp
í vindinn og það slakaði á
seglunum. Ég sá að Mooney
hægði á vélinni og sneri Rita
Rina upp að bakborða Conven-
ant. Bátarnir veltust mikið í
öldurótinu og skullu stundum
saman. Mér fannst handlegg-
irnir ætla að slitna af mér,
þegar ég reyndi að halda bát-
unum hlið við hlið.
—- Gas! öskraði ég til Jacky.
— Það er gas um borð. Kveik-
ið ekki eld! Náðu í David!
Hún hvarf niður um lúkar-
gatið. Ég kallaði til drengsins:
— Náðu í kaðal og stökktu
um borð. É'g get ekki haldið
bátunum saman mikið lengur!
Drengurinn stóð tilbúinn,
þegar bátarnir skullu næst
saman og þá stökk hann yfir
á Convenant. Hann kom niður
á fjórum fótum, en stóð fljótt
upp og batt kaðalinn fastan í
borðstokk Convenant. Loksins
gat ég losað takið. Bátarnir
voru nú bundnir saman á skut-
unum, veltust töluvert og rák-
ust saman.
Jacky kom upp úr káetunni
og David rétt á eftir henni.
Hann nuddaði stírurnar úr aug-
unum. — Hvað er um að vera?
spurði hann undrandi.
— Jonathan opnaði fyrir
gasið. En það er engin hætta
ef enginn kveikir eld.
Nú, þegar hættan var af-
staðin, varð ég eitthvað svo
skelfilega skrítinn í höfðinu.
Jacky sagði: — Ég var einmitt
að hugsa um að vekja David
og fara svo niður til að hita
kaffi . . .
• Það er bezt þú komir yfir
í bátinn til okkar, tók ég fram
í fyrir henni. — Faðir þinn er
mikið veikur.
Þetta flaug óvart út úr mér
og ég sá að Jacky hrökk við,
eins og hún hefði fengið utan
undir. David sagði, hálf tor-
trygginn:
— En hvernig fenguð þið að
vita þetta með gasið?
— Jonathan sagði okkur það,
þegar hann komst að því að
Jacky var um borð hjá þér.
Ég sagði honum ekki að ég
hefði fyrst þurft að slá hann,
næstum því í rot.
David stóð þögull um stund,
svo sagði hann: — Og hann
grátbændi mig um að fyrir-
gefa sér, þarna yfir á Kan-
anga! Hann bókstaflega þakk-
aði mér fyrir að ég skyldi at-
huga þetta með vitann og hefði
ekki gengið í gildruna! Getur
hann raunverulega . . .
Mér leið illa þegar ég svar-
aði: — En það er engin hætta
28 VIKAN 12.TBL.