Vikan - 23.03.1972, Blaðsíða 12

BRÉFI
SVARAÐ
Smásaga eftir Jakob Thorarensen
Myndskreyting: Gunnar Gunnarsson
Um þessar mundir vissi hún þaS eitt, að þegar hann hafði
lokið við að raka sig á sunnudagsmorgnum, þá átti haka hans
naumast sinn líka í víðri veröld. Og stöku sinnum
mættust þá augu þeirra, en það máttu þau ekki og litu því
samstundis undan aftur....
Stúlkan Ingibjörg Þorgeirs-
öóttir í Svansási sat frammi á
dyralofti á páskadagskvöldiðj
eftir að aðrir heimamenn voru
gengnir til hvílu. Hún þurfti að
svara svolátandi sendibréfi, sem
henni hafði borizt um baena-
dagana handan yfir fjall:
„Heiðraða vinstúlka.
Ætíð sæl og blessuð og þökk
fyrir góða ' viðkynningu. Já,
svona fór það, Imba. — Manstu
eftir, hvað þú sagðir við mig i
fyrravetur, þegar ég nefndi
hitt? Þú sagðist ekkert vera um
karlmenn að hugsa, sagðirðu,
og fórst undan í flæmingi, eins
og þú lifandi gazt. En svona fór
það samt. Og þetta datt mér
reyndar strax í hug, þegar ég
írétti, að þú værir komin í
Kaupavinnu að Hvitalæk.
Nema ekki þýðir nú að sak-
ast um orðinn hlut. En hvað
ætlastu nú fyrir, Imba? Því
ekki dugir Sigvaldi mikið. —
En nú langar mig til að hlaupa
undir baggann með þér, eins og
ekkert hefði í skorizt, ef þú
getur gert þér það að góðu. Og
ég er að vona, að við komumst
áfram með guðs hjálp, ef hægt
verður að ná í jarðarskika og
guð gefur okkur lif og heilsu.
Og ekki skaltu vera að setja
þetta fyrir þig héðan af, líttu á.
Því bæði getur það fyrir alla
komið, og ekki ímynda ég mér
heldur, að þetta verði siðasta
tilfellið þitt, ef við yrðum sam-
an á annað borð og hægt verð-
ur að ná í jarðnæði. Og svo er
mál með vexti, að nú vill Ey-*
jólfur gamli bregða búi, svo að
ég hef vilyrði fyrir Mýrarsel-
inu, ef til kæmi. En þá væri
bezt að við drifum okkur sam-
an strax í vor.
Ég ímynda mér, að þér sé
meinlítið við mig, Imba, þó þú
færðist undan í fyrravetur. Þú
getur þess vegna hugsað þig um,
og svo lætur þú mig vita um
þetta upp úr hátíðinni.
Þinn einlægur,
Jón Þórður Daðason.“
Engan veginn fannst henni
þetta bréf líkt því, sem hana
hafði stundum dreymt i sam-
handi við þann mikla dag, þeg-
ar hún ætti að hlýða hinni
fyrstu, háleitu ástarjátningu, er
krefðist samhljóða svars frá
huga hennar og hjarta. Nei,
þannig var ekki þetta einfald-
lega og opinskáa bréf, sem þó
var drengilegt í aðra röndina og
að mörgu leyti einkennilega
satt og trútt. Samt voru þyrnar
á þessari barnslegu hreinskilni,
sem stungu hana nær til blóðs:
..Þetta datt mér reyndar strax
í hug, þegar ég frétti, að þú
værir komin í kaupavinnu að
Hvítalæk," stóð þar. — Ósvífni.
Hver hafði gefið bréfritaranum
rétt til að láta sér detta eitt eða
annað í hug í sambandi við
hana eða veru hennar á Hvíta-
Jæk? Hún gat enn roðnað af
reiði, þegar hún las þetta, en
samstundis fann hún þó, að
stórmennskan átti engan rétt á
sér. -Því þetta var ekki annað
en það, sem fóstru hennar hafði
Hka dottið i hug, þegar hún
kvaddi hana í hlaðvarpanum
um vorið með társtokknum á-
minningum og fyrirbænum,
meira en ástæðulausum áminn-
ingum, að henni fannst þá; þvi
hún hafði einmitt farið að
Hvítalæk eða meðfram, — til
að koma fram grimmilegri
hefnd á hendur Sigvalda, fyrir
meðferðina á Laugu frænku
sinni, sem hafði hlotið þar sama
áfallið fyrir tveim árum. — Þó
óliku væri raunar saman að
jafna, þvi að Lauga var lauslát.
Var Lauga lauslát? En hún
sjálf þá? — Æ, hún bað guð
að fyrirgefa sér allt stærilætið
og hleypidómana.
En svo var mál með vexti, að
þær voru þremenningar, Lauga
og hún. Og lifandi undur hafði
hana langað til að hefna þess-
arar frænku sinnar og vin-
stúlku, sem barðist nú áfram
vestur í sýslum, heft og blettuð,
félaus og fyrirlitin. — „Því ekki
dugir Sigvaldi mikið,“ eins og
stóð í bréfinu. Að vísu var það
satt, en samt fannst henni ó-
svífni að segja annað eins og
þetta. Það kom engum við.
— Já, hún hafði verið á
Hvítalæk.
Og núna — nú, þegar allt var
um garð gengið og allt um
seinan, þá fannst henni sem hún
mundi hafa sloppið betur, ef
hún hefði ekki brynjað sig jafn
gífurlegum fjandskap i garð
Sigvalda, eins og raun varð á
fyrstu vikurnar, sem hún var
hjá honum.
Hann hafði ugglaust lesið
hana niður i kjölinn á svip-
stundu, varpað henni á vog
skarpskyggni sinnar og sann-
fært sig um það, að hann þyrfti
einungis að grafa liðlega, grafa
ögn lengur og örlitið dýpra eft-
ir ástúð hennar en sumra ann-
arra stúlkna.
Andúð hennar hafði vafalaust
verið langt of áberandi framan
af. Hann tók upp fálæti á móti,
svo að um alla framkomu hans
var einhver kynlegur þykkju-
gustur. Að visu gætti hann
íullrar kurteisi; en þegar hann
sagði henni fyrir verkum, voru
skipanirnar stuttar og þurrar.
Svo gekk hann venjulega snúð-
12 VIKAN 12.TBL.