Vikan - 23.03.1972, Blaðsíða 30

«f
gerði. Hún sagði mér það.
Hvorki hún eða David geta nú
skilið hvernig þau brugðu við.
Já, ég á ekki við að þau séu
að reyna að afsaka sig. Þau
viðurkenna bæði að þau hafi
verið hörð, jafnvel alltof hörð
Rödd hans varð glaðlegri. —
En þú skalt íhuga að þau elsk-
uðu bæði Jonathan. Það varð
mikið áfall fyrir þau, þegar
þau sáu að hann vildi hvorki
taka á móti ást þeirra né end-
urgjalda hana. Þessir atburðir
á Kananga eru alveg ótrúleg-
ir . . .
— En hann vissi ekki hvað
hann gerði, andmælti ég.
— Breytir það nokkru? Það
eru takmörk fyrir því sem
maður getur skilið og fyrirgef-
ið. Líttu bara á sjálfan þig. Þú
'réðist á Jonathan og hefðir
getað gengið að honum dauð-
um! Já, ég veit það líka! Moon-
ey sagði mér það. Varst þú þá
nokkuð betri en Jacky og Da-
vid? Þú getur auðvitað sagt að
þú hafir ekki vitað hvað þú
gerðir, að þú hafir alls ekki
verið sjálfráður. En er það þá
afsökun.
Ég þagði. Hann tók ótrúlega
fast í handlegginn á mér.
—- Ross, Ross . . . ! Gerðu
þetta ekki svona erfitt fyrir
þig sjálfan. Þú getur ekki
dæmt Jacky fyrir það sem hún
gerði, ef þú dæmir ekki sjálf-
an þig um leið. Þú kvelur sjálf-
an þig vegna þess að þú vilt
ekki að hún sé svona hörð af
sér. Þú vilt sjá hana sem kær-
leikann uppmálaðan. En það er
aðeins sjálfselska hjá þér,
Ross . . . !
Hann varð að þagna til að
ná andanum. Og í sjónhending
rann upp fyrir mér að hann
hafði á réttu að standa. Sg bæði
skammaðist mín og létti ótrú-
lega um leið og var að því kom-
inn að spyrja hvar Jacky væri.
En einmitt þá bætti Querol við,
nokkuð hörkulegur í máli:
—- Þú getur gleymt öllu sem
skeði á Kananga, Jacky kemst
af án þín. Hún getur alltaf flú-
ið til Davids.
Sg hafði ekki hugsað um Da-
vid, að minnsta kosti ekki í
sambandi við Jacky. En nú.
þegar ég var kominn yfir þessa
barnalegu gagnrýni mína á
henni, þá var það of seint.
Jacky hafði David.
Eg sökkti mér nú í vinnuna
og vann af svo miklu kappi að
ég unni mér ekki hvíldar. Oft
vaknaði ég um miðja nótt og
vissi að minningin um öldurót-
ið í gjótumunnanum hafði vak-
ið mig. En þá fór ég að hugsa
um Jacky, mundi hún eftir því
að ég hafði tekið hana í faðm
minn, til að róa hana og stilla
skjálftann . . .
Það var eina skiptið sem ég
hafði vafið hana örmum. Ég
mundi eftir svipnum á henni,
þegar Jonathan otaði byssunni
í bakið á henni. Og ég mundi _
eftir henni á þilfari Convenant
við hliðina á David, hvernig
hún hafði litið upp til hans
með svo miklu trúnaðartrausti.
— Ég kem með þér, hafði hún
sagt . . .
Nokkrum vikum síðar las ég
í dagblaði að herra og frú Da-
vid Farelly hefðu farið frá
Melbourne á Convenant og
ætluðu að sigla til Darwin. Það
er ekki kappsigling í þetta sinn,
stóð í blaðinu. David Farelly,
þrefaldur sigurvegari í Beres-
fordkeppninni, segir að frúin sé
engu lakari sjómaðpr en hann
sjálfur . . .
Það var engin mynd. Ég hélt
mér við vinnuna, tók þátt í
nokkrum sýningum í Rem-
brandtsalnum í Melbourne. Það
safnaðist stór hópur við eina
málverkið, sem ekki var til
sölu. Það var málverk af stúlku
sem stóð við borðstokkinn á
fiskibát og ég hafði málað
■ myndina eftir minni og haft í
huga Abigail, dóttur Thomasar
Moorehead, sem ég hafði séð á
glermyndinni í minningarkap-
ellunni á Kananga.
Ég hélt sjálfur að það hefði
verið Abigail, sem ég hafði í
huga og að mér hefði að lokum
tekizt að gleyma Jacky.
En kona, sem stóð við hlið
mér, alveg ókunnug kona,
benti fylgdarfólki sínu ákaft á
myndina.
— Sjáið þið! Þetta er Jacky!
Jacky Querol!
Það snerist allt við í höfðinu
á mér. Ég varð svo æstur að
það lá við að ég gæfi mig í
hnjánum. Jacky Querol, hafði
konan sagt. Ekki Jacky Far-
elly . . . ? Möguleikarnir voru
litlir, kannski alls engir. Eg
gekk eins og í draumi út úr
sýningarsalnum, náði í bílinn
minn og ók á minpa en tveim
tímur til San Sebastian.
Veðrið var dásamlegt, hlýtt
og kyrrt og ekki skýskaf á
himninum. Það var fullt af
sumargestum á þröngum göt-
um San Sebastian. Eg varð að
troða mér milli sólbrúnna
ferðamanna í stuttbuxum og
bikini. Það lýsti af hvítum hús-
unum í skæru sólskininu. Á
ströndinni var fullt af smábúð-
um og sölutjöldum. sem mann-
fjöldinn flykktist um til að
kaupa svaladrykki og ís. Börn
æptu og hlógu og sulluðu í
fjöruborðinu, hundar geltu og
eldra fólk sat í skugganum og
rabbaði saman.
Það var rólegra við höfnina.
Mary Jane lá við bryggju og
hlið við hlið Ellen og Black
Swan.
Og bak við þessa báta lá
Yabbie.
Yabbie . . . Blóðið þaut um
æðar mínar. Ég vissi að Fred
Maw hafði verið gripinn og að
Yabbie hefði verið fengin sín-
um réttmætu eigendum, en
samt varð mér mikið um að
sjá bátinn. Og þarna lá hún,
friðsamlega vaggandi á bárun-
um. Colin, skipsdrengurinn var
á þilfarinu að greiða net.
Mooney var að mála stýrishús-
ið, dökkbrúnt að neðan og hvítt
að ofan. Hann raulaði við
vinnu sína.
Querol skipstjóri kom út úr
káetunni og öskraði til hans:
— Geturðu ekki beðið með
þetta þangað til við komum út
á sjó!
É'g brosti ósjálfrátt. Allt var
þetta svo kunnuglegt.
Þeir komu auga á mig allir
í einu. Colin strauk síða hárið
frá augunum og stamaði: —
Þetta er Ross. Sjáið þið, þetta
er Ross! Mooney hoppaði jafn-
fætis eins og barn, í gleði sinni,
með pensilinn í annarri hend-
inni og málningardósina í hinni.
— Detta mér allar . . . !
Þetta er Ross!
Querol þagði, en um varir
hans breiddist breitt bros og
það glampaði í augun. Grissom
kom fram úr bjarghringnum,
sem hann lá í, settist upp og
geispaði.
Grissom . . . ! Hjarta mitt
barðist svo mér fannst það ætla
að sprengja brjóstkassann. Og
Querol hrópaði: — Jacky!
Hún kom út úr stýrishúsinu,
klædd í hvítar gallabuxur og
ljósbláa skyrtu. Síða, ljósa hár-
ið var strokið frá enninu og
bundið um það bláu bandi. Að
vísu mátti sjá að hún hafði
gengið í gegnum ýmislegt, en
yfir yndislegri ásjónunni var
friður, einhver ró, sem ekki
var þar áður.
Hún brosti til mín.
— Ross, sagði hún. — Vel-
kominn um borð.
Og í sömu andrá lá hún í
faðmi mínum.
Sögulok.

<?>

30 VIKAN 12. TBL.