Vikan - 23.03.1972, Side 21

um, heldur vatt sér úr léttum
flíkunum og óð út í ána, og
vatnið steig upp eftir indælum
líkama hennar allt upp að
mjallhvítum öxlum. Það var
engan veginn auðvelt verk að
losa öngulinn úr blómavendin-
um, sem færið hafði flækzt um.
En þolinmæði þrautir vinnur
allar. Að um það bil stundar-
fjórðungi liðnum steig hin unga
mær ljómandi af kæti upp úr
vatninu og hélt sigri hrósandi
á önglinum í hendinni, og átti
sér einskis ills von. En þegar
hún kom upp á árbakkann kom
í ljós, að þorparar höfðu stolið
öllum fötum hennar, og ekkert
skilið eftir nema dósina með
ánamöðkunum. Höfðu þar ver-
ið að verki sömu þrjótarnir og
stálu fötum Smytjkovs.
Hvað á ég nú að taka til
bragðs, snökti veslings stúlk-
an. Ekki get ég farið hænufet
svona í Evuklæðum. É’g get það
ekki! Nei, þá dey ég heldur!
Ég bíð þangað til skyggir, þá
heimsæki ég Agötu frænku og
bið hana að skreppa heim eftir
fötum . . . þangað til get ég
leynzt undir brúnni.
Og kvenhetjan okkar laum-
aðist bogin gegnum hátt grasið
til brúarinnar. .Þegar hún
skreið undir hana og kom þar
auga á allsnakinn karlmann
með langt listamannshár og
kafloðið brjóst, æpti hún upp
yfir sig og féll í ómegin.
Smytjkov varð næstum eins
skelkaður. í fyrstu hélt hann
að hér væri vatnadís á ferð.
Hugsa sér, ef þetta væri nú
hafmey, komin til að frelsa
mig! Hugsunin kitlaði hégóma-
girnd hans, þvi hann hafði
löngum ímyndað sér, að hann
væri allra fríðasti karlmaður.
En sé þetta nú ekki vatnadís,
heldur manneskja, þá eru góð
ráð dýr. Hvað var hún að vilja
hingað undir brúna? Hvað gekk
eiginlega að henni?
Meðan hann var í þessum
þönkum, vaknaði vatnadísin til
meðvitundar.
Drepið þér mig ekki! hvísl-
aði hún. Ég er dóttir Bibulovs
fursta. Þér skuluð fá alla pen-
ingana mína! Ég varð að fara
niður í vatnið til þess að losa
öngulinn og á meðan var skóm
mínum, fötum og öllu stolið.
Ungfrú góð! sagði Smytjkov
róandi röddu. Fötum mínum
hefur einnig verið stolið. Þeir
tóku meira að segja viðar-
kvoðumolann, sem lá í buxna-
^asanum mínum.
Kontrabassa- og básúnuleik-
arar eru yfirleitt ekki neitt
snarræðisfólk, en Smytjkov var
skinandi undantekning frá
reglunni.
Ég sé, að ungfrúin er feim-
in vegna útlits míns, sagði
hann, en þér hljótið að skilja,
að af sömu ástæðum og yður
var mér ómögulegt að fara héð-
an. Mér hefur því komið í hug
að leggja til, að þér leggizt í
kassann af kontrabassanum
mínum og lokið honum. Þá sé
ég yður ekki . . .
Þyí næst tók Smytjkov
kontrabassann upp úr kassan-
um. Honum var að vísu full-
ljóst, að hann vanhelgaði hina
héilögu list með því að leyfa
henni þessi afnot af kassanum,
en hann sá að við svo búið
mátti ekki standa. Hin fagra
mær lagðist því í kassann og
kom sér vel fyrir, en hann lok-
aði honum og spennti ólarnar
um lokið; og hrósaði hann þá
happi yfir því, að gæfan hefði
gætt hann slíkri ráðsnilli.
Nú sjáið þér mig ekki, ung-
frú. Liggið þér nú bara kyrr
þarna og verið öldungis róleg.
Þegar fer að skyggja skal ég
bera yður heim. Kontrabass-
ann get ég sótt seinna.
Þegar rökkva tók snaraði
Smytjkov kassanum með feg-
urðardísinni á bak sér og hélt
sem leið liggur til villu Bibu-
lovs fursta.
Ráðagerð hans var þessi:
Fyrst ætlaði hann til næsta
bændabýlis og fá þar lánuð föt
og síðan hugðist hann halda
áfram ferðinni með hina dýr-
mætu byrði sína.
Fátt er svo með öllu illt, að
ekki fylgi nokkuð gott, hugs-
aði hann, þar sem hann staul-
aðist boginn undir byrði sinni
eftir rykugum veginum. Bibu-
lov fursti launar mér án vafa
ríkulega fyrir vikið.
Fer sæmilega um ungfrúna?
spurði hann kurteislega líkt og
herra, sem er að bjóða dömu í
dans. Hafið þér engar áhyggj-
ur af hljóðfæriskassanum mín-
um, látið alveg eins og ^ér sé-
uð heima hjá yður.
Allt í einu virtist Smytjkov
hann koma auga á einhverjar
verur framundan í rökkrinu.
Hanjí hvessti á þetta augum
og gekk úr skugga um, að hér
var engin missýning á ferð-
inni, þetta voru virkilega tveir
Framhald á bls. 65.