Vikan - 23.03.1972, Blaðsíða 10

Svo þröngt var í kistunni að ég
gat naumast hreyft mig og hvað
eftir annað varð ég gripin ofsa-
hræðslu.
Seytjánda desember ruddust
karlmaður og kona inn í mótel-
herbergi þar sem auðmanns-
dóttirin Barbara Mackle var
stödd ásamt móður sinni. Þau
jjötruðu jrú Mackle og jóru
með Barböru á stað nokkurn
jyrir utan Atlanta í Georgíu,
þar sem hún var grajin lijandi
í kistu. í kistunni var matur og
drykkur og lojtvijta, ennjrem-
ur lampi og dœla ej vatn skyldi
renna inn í kistuna. — Ef þú
setur dœluna í samband kvikn-
ar á lampa i húsinu þar sem við
erum, sagði annar rœninginn.
— Veriu því ekki hrœdd. Þú
deyrð ekki. Og við komum ann-
an hvern klukkutíma og athug-
vm hvernig þér líður.
í tvœr klukkustundir taldi
Barbara sekúndurnar. Enginn
kom. Þá setti hún vijtuna í sam-
band. Enginn kom.
Á meðan hafði jrú Mackle
tekizt að komast út úr mótel-
inu og bœði maður hennar og
FBI voru á leiðinni til hennar.
Billy Vessels, samstarfsmaður
Roberts Mackles, og maður jrá
FBI biðu í villu Mackles í Flór-
ída, ef rœningjarnir skyldu
reyna þar að setja sig í sam-
band við aðstandendur stúlk-
unnar. Þeir jengu stutta til-
kynningu í síma: Leitið undir
pálmanum í norðausturhorni
trjágarðsins. Undir steini.
Það tók FBI-manninn Joseph
St. Pierre margar dýrmætar
mínútur að finna staðinn, þar
sem maðurinn í símanum hafði
sagt að grafa skyldi. St. Pierre
sá að vísu nokkur tré við norð-
austurhorn hússins, en þau litu
ekki út eins og pálmar, fannst
honum. Hann leitaði því fyrst
undir öðrum trjám annarsstað-
ar í garðinum en gat hvergi séð
steininn, sem minnst hafði ver-
ið á.
Að lokum spurði hann garð-
yrkjumanninn og frétti þá að
trén fast hjá villunni væru að
vísu pálmar, nánar tiltekið
döðlupálmar. Undir einum
þeirra lá hnefastór kóralsteinn.
Jarðvegurinn þar í kring virt-
ist ósnortinn, en garðyrkjumað-
urinn byrjaði engu að síður að
grafa þar. Þegar eftir aðra
skóflustungu kom St. Pierre
auga á flösku, sem samanvafinn
pappír stóð upp úr. Nokkrum
mínútum síðar sat hann í tóm-
stundaherbergi villunnar, sem
eftir þetta varð aðalstöð FBI
í sambandi við þetta mál. í
fiöskunni höfðu verið þrjár vél-
ritaðar arkir. Textinn var með
tveimur línubilum á einni örk-
inni en aðeins einu á hinum.
Þar gat að lesa:
ROBERT MACKLE:
Herra minn, við höfum rænt
dóttur yðar og förum nú jram
á lausnarjé. Hún er jullkom-
leqa örugg, þótt ekki sé hœgt
að segja að oj vel jari um hana.
Barbara er sem sé í litlu hylki,
sem grafið er á afviknum stað.
Hún hejur mat og vatn og lojt
sem dugar í sjö sólarhringa að
minnsta kosti. Að þessum sjö
sólarhringum liðnum verða raf-
hlöðurnar orðnar tómar, svo að
ekkert lojt kemur niður í hylk-
ið.
Kistan er vatnsþétt og úr mjög
sterkum viði, svo að Barbara
hefur litla möguleika á að kom-
ast upp úr henni af eigin ramm-
ieik. Og það er útilokað aði hún
jinnist aj tilviljun.
Hugleiðið nú vandlega hvaða
aðstöðu þetta setur yður í: Ej
þér greiðið lausnargjaldið inn-
an þessara sjö sólarhringa, ger-
vm við kunnugt hvar dóttir yð-
ar er. Ej þér látið hremma
þann, sem kemur til að sœkja
lausnarféð, látum við ekkert til
okkar heyra og Barbara kafn-
ar því. Sendill okkar þekkir
aðeins einn okkar, og hann lœt-
ur okkur vita gegnum sendi-
tæki þegar hann hefur móttek-
ið peningana. Það verður því
engin bið á því að við vitum,
hvernig honum hejur farnast.
Ræningjarnir heimtuðu fimm
bundruð þúsund dollara í tutt-
ugu dollara seðlum. Það leyndi
sér ekki að þeir höfðu skipu-
lagt ránið út í yztu æsar. Þeir
böfðu meira að segja reiknað
nákvæmlega út hve stór ferða-
taskan þyrfti að vera til að pen-
ingarnir kæmust þar fyrir. Mál-
ið sem þeir gáfu upp var 80
sinnum 16 sentimetrar.
Bréfið hélt áfram:
10 VIKAN 12. TBL.