Vikan - 23.03.1972, Side 61

maður sé staddur einhvers stað-
ar í grennd við Nagpur. Ekki
langt þar frá má segja að sé
hinn landfræðilegi miðdepill
landsins. Við erum annað hvort
stödd á víðri sléttu eða í breiðu
dalverpi. í kring eru stakir
hnjúkar, blásnir á köflum en
annars grónir þyrkingslegu
kjarri. Eða þá að nokkuð til
hliðar á báðar hendur eru ával-
ar brúnir, og svo kemur brún
og önnur brún.
Einhvern veginn er sléttan
óskaplega óendanleg og einstak-
lingurinn óskaplega umkomu-
laus. Það er miklu styttra upp
í stjörnur, en út af þessari enda-
lausu sléttu.
Húsin í þorpinu eru grágul
eins og sléttan, enda búin til
úr því efni, er hún leggur til.
Þau eru hnípin og lágreist, og
hverfa gersamlega inn í lands-
lagið, og þó að hér og hvar sé
eitthvert fólk á gangi, rýfur
það ekki fremur samræmi nátt-
úrunnar en trén uppi í hlíðinni.
Upp úr þessari mold er það
vaxið.
Þorpið vaknar rétt fyrir sól-
arupnrás. Koma dagsins hefur
verið boðuð með gargi fuglanna
i trjánum, og um svipað leyti
fara húsbændur að skreiðast
út. Þeir fara til þorpstjarnar-
innar eða 'vatnsbólanna til þess
að fá sér morgunbað. Síðan er
farið út á akurinn, eftir að
menn hafa fengið sér morgun-
bita.
Konurnar sýsla við matinn.
Inni er fátt um húsbúnað ann-
að en eldstæði og rúmstæði,
einhverjar skápa myndir og ef
til vill litprentaðar myndir af
einhverjum guði. Súran þef af
brenndu taði leggur fyrir vitin,
því að eldsneytið er þurrkuð
mykja. Á sléttum bökkum,
veggjum og görðum sjást flekk-
ir af fallega mótuðum mykju-
skánum, sem hafa verið breidd-
ar til þerris. En sums staðar er
brennt úrgangs viði. Og þennan
reykjareim leggur á móti gest-
inum, strax og hann nálgast
byggðina.
Úti á akrinum vinnur fólkið.
Uxar draga plóga, sem senni-
lega eru að miklu úr tré. Með-
an heitast er gera menn nokk-
urt hlé, því að það vinnst bet-
ur, ef morgunstundirnar og
kvöldin eru notuð.
Hinar heilögu kýr rölta fram
og aftur um plássið. Þær fá að
vera þar sem þær vilja, og það
fá yfirleitt allir. Vesturlanda-
írienn gera mikið veður út úr
veru þeirra á götum þorpa og
borga, en það er nú ekki ein-
göngu af lotningu fyrir hinni
heilögu skepnu sem þeim er
veitt þetta frjálsræði. Það er
líka og ekki síður bara fram-
taksleysi, og er það raunar engu
betri afsökun.
Og vatna-buffaláarnir fá líka
að vera þar sem þeir vilja. Þeir
sækjast eftir að standa úti í
ám og tjörnum, þegar heitast
er, og sést oft ekki á annað en
granirnar.
Þannig líður dagurinn í mik-
illi kyrrð og tilhlýðilegri virð-
ingu fyrir húsbóndanum, elzta
karlmanni í hverri fjölskyldu,
og kúnni.
Og vatna-buffalóarnir fá líka
dagarnir liðið — nokkurn veg-
inn alveg eins — allir þessir
dagar, sem liðnir eru síðan guð-
inn Sri Krishna var að alast
upp og gera strákapör einhvers
staðar á þessari miklu víðáttu,
og stela smjöri frá húsmæðrum
í nágrenninu, sem hann fékk
flengingu fyrir hjá móður sinni.
Og svo kemur kvöldið. Ekk-
ert er eins indversk og kvöldið.
Við einhvern kofavegginn
situr maður undir dökkgrárri
buffalókú og mjólkar. Mjólkin
er snjóþvít en mun þykkri en
venjuleg kúamjólk. Þótt buff-
alókýrin sé ekki heilög, er
mjólkin úr henni ekki lakari.
Fyrir aftan kúna stendur alls
nakinn strákhnokki og heldur
í halann. Það er ekkert utan
á honum annað en baðmullar-
þráður. sem bundinn er um
magann. En allir Hindúar hafa
slíkan spotta bundinn um sig
miðjan. Það er bæði þeirra trú-
arlega og þjóðfélagslega merki.
Utan af sléttunni kemurungur
hjarðsveinn eða líklega frem-
ur hjarðmær með kindahóp.
Kindurnar renna sína gamal-
kunnu slóð. Þær koma langt
utan að og streyma eftir götun-
um á milli akurskákanna.
Hjarðmærin er með staf og
saríið blaktir í golunni. Þótt
hún sé fátæk, er hún alveg
vafalaust með hring á tánni, og
jafnvel nokkra í eyrunum eða
smáa perlu í nasavængnum.
Hennar framtíð er það, hvernig
hún verður gefin og hvort mað-
urinn hennar verður langlífur.
Við vatnsbólin er mest líf.
Það er verið að þvo krakkana,
og þau emja eins og börn eiga
að gera. Konurnar masa saman.
En sumar eru ekki að þvo börn-
um. Þær eru að sækja vatn.
Þær fylla hvern koparbrúsann
af öðrum. Þeir eru höldulausir
svo þær bera þá á höfðinu eða
á mjöðminni. Sumar' bera
marga brúsa, hvern upp af öðr-
um á höfðinu og styðja ekkí
við með hendinni. Þess gerist
ekki þörf... Eða þær eru með
tágkörfu fulla af taði. Þeim er
gefin sú jafnvægislist að geta
gengið eins og þær snerti ekki
jörðina, og hreyfingarnar undir
marglitu saríinu líkjast mjúk-
um ölduleiðingum, sem manni
finnst að muni fjara alveg út
á hverri stundu. En það gerir
ekkert til, því að hin indverska
kona svífur. Það er eitthvað
álfkonulegt við hana, eitthvað
ójarðneskt. Og maður á ævin-
lega hálfvegis von á því, að
hún hverfi inn í næsta hól og
sjáist ekki framar.
Og hún er bæði stolt og fá-
skiptin. Það er óvíst, að hún
sjái aðkomumann, og eins vist
að hún leyfi honum ekki að
sjá sín svörtu og angurværu
augu. Hún er hnarreist og horf-
ir hátt, og ef til vill dregur
hún saríið fyrir andlitið.
Og svo kemur nóttin. Slétt-
an verður rauð í nokkrar mín-
útur. Svo kemur í ljós svört
rönd niður við sjóndeildarhring
er síðan breikkar, unz allt er
orðið jafndökkt. Og þorpið væri
algerlega horfið inn í nóttina,
ef ekki væru nokkrir menn með
olíuluktir á gangi. Og ef til
vill eru einhverjir þeirra að
baksa við að reyria að læra að
lesa eða skrifa við olíuljósið.
Og þegar gesturinn kveður,
leggja þorpsbúar lófana saman
fyrir framan brjóst sér, hneigja
höfuð sín og segja: „'Mama-
stej“. Það er þeirra kveðja.
Þetta er einstaklega einfalt
líf. Það var þetta líf, sem
Gandhi vildi ekki að þjóð sín
glataði. Hann vildi læra allt
gagnlegt af nútímanum á Vest-
urlöndum, en hann vildi ekki,
að þjóð sín smitaðist af óró-
leika Vesturlanda, vildi ekki að
hún yrði eins og þau, svo upp-
tekin af sinum möguleikum, að
bún gleymdi deginum, sem er
að líða, gerði líf sitt flókið og
yrði að lokum þræll þeirra
framfara, sem áttu að hjálpa
henni til frelsis.
Þess vegna spann Jiann á sinn
rokk, og mjólkaði sína geit.
☆
NORNIR ERU
ENNÞA til
Framhald af bls. 9.
bönn í kringum það eðlilega og
ánægjulega í lífinu.
,,Ég lít á galdra sem trúar-
brögð og lífsviðhorf," segir hún.
„Mér finnst þeir veita mér
jafnvægi og fyllingu, líkt og ég
væri sífellt endurnærð af sjálfri
uppsprettu lífsins. Ég er hrædd
um að dulrænni reynslu verði
ekki lýst með orðum; maður
verður sjálfur að hafa upplifað
hana.
Fólk furðar sig oft á, hvort
hinn sálræni kraftur sem við
mögnum á samkomum okkar sé
raunverulegur kraftur. Allt,
sem ég veit, er að ég hefi verið
vitni að merkilegum fyrirbær-
um, sem hægt væri að skil-
greina sem tilviljanir, en hvern-
ig á að fara að sanna að það
hafi ekki verið annað og meira?
Ég ætla aðeins að segja yður
frá einum viðburði. Vinir okk-
ar höfðu verið rændir og á
næsta fundi einbeitti ég kraft-
inum að því að finna þýfið. Ég
sá ræningjann mjög greinilega,
þar sem hann birtist mér. 3
vikum seinna gaf maður sig
fram við lögregluna, og er ég
sá myndina af honum, var hún
í smáatriðum eins og sú sem
mér birtist.
„Oft erum við beðin um að
lækna fólk, eða það þarfnast
hughreystingar, líkt og kona
ein, sem var yfir sig komin af
hræðslunni við dauðann. Ég
útskýrði fyrir henni, að dauðinn
væri ekki öðruvísi en að ganga
úr einu herbergi og inn í annað.
Við nornir trúum fastlega á
framhald lífsins og á endur-
holdgun og getum þá hughreyst
aðra.
Fólk sem stendur fyrir utan,
furðar sig oft á mismun góðs og
ills töframáttar. Sannleikurinn
er sá að galdur er hlutlaus. Það
er hægt að nota hann til ills
eða góðs. Hið fyrrnefnda er
ekki ráðlegt — svartur galdur
getur skaðað mann sjálfan, og
misnoti maður kraft sinn á
maður á hættu að missa hann.“
Nest Griffiths — það er ekki
hennar raunverulega nafn —
hefur verið norn i 4 ár og varð
æðsti kvenprestur síðastliðinn
nóvember, en hún hefur ekki
enn fengið sína eigin reglu. Hún
er lagleg og blíðleg stúlka 31
árs að aldri, með háskólapróf
12. TBL. VIKAN 61