Vikan - 23.03.1972, Side 65

mörg ár, eins og áður segir,
allt frá því að nokkur ung-
menni stóðu fyrir kvöldvökum
í húsi Æskulýðsráðs löngu áð-
ur en Tónabær hóf starfsemi
sína. Síðan var farið að heim-
sækja æskulýðsfélög og hópa í
Reykjavík og nágrenni og smátt
og smátt færðist starfsemin í
núverandi mynd.
Ketill segir þau hafa fengið
nokkrar hugmyndir frá Tengl-
um (sem nú hafa því miður
hætt starfseminni), en með
þeim starfaði hann um tíma.
„Þau voru mjög þjálfuð í
þessu,“ sagði hann, „sérstak-
lega þó Sveinn Hauksson, for-
sprakkinn. Þau vissu nákvæm-
lega hvernig þau áttu að haga
svona starfsemi. Frá þeim höf-
um við meðal annars hugmynd-
ina að því að slá upp dansleik
eftir að við höfum troðið upp,
og þá dönsum við gjarnan við
áhorfendur okkar. Það vekur
geysilega hrifningu."
Ketill Larsen: önnum kafinn
maður sem veitir ljósi inn í
tilbreytingarlaust líf þeirra sem
minna mega sín.
„FYLLING í TILVERUNA"
Einn liður í endurhæfingu
sjúklinga á Kleppsspítala er
rekstur samkomusalar, þar
sem þeir og aðrir koma saman
til skemmtana og fundahalda.
Á sunnudögum halda þeir
pönnukökusölu fyrir sjúklinga
og gesti þeirra, svo og starfs-
fólk staðarins. Selja þeir þá
kaffi og pönnukökur sem þeir
hafa sjálfir bakað, á kr. 30,00
skammtinn.
Tvo eftirmiðdaga í viku kem-
ur leikfimikennari, sem þjálfar
sjúklingana og endurhæfir. Á
fimmtudögum eru kvöldvökur;
er þá ýmist spilað bingó eða
skemmtiatriði og dans á eftir.
Nýlega hefur verið tekinn upp
sá háttur að halda þar „bað-
stofukvöld" á þriðjudögum, þar
sem sjúklingamir sjálfir
skemmta, baka með kaffinu og
taka þátt í undirbúningnum,
og skemmta sér þá fram eftir
kvöldi.
Séu sjúklingarnir óupplagð-
ir, reynir umsjónarkona salar-
ins, frú Árný Friðriksdóttir, að
hvetja þá og styðja; segir þeim,
að geti þeir unnið störfin, þá
finni þeir til ánægjukenndar
að dagsverki loknu.
Árný umsjónarkona er gift
og tveggja barna móðir á bezta
aldri. Árið 1968 kynntist hún
starfsemi þessari og byrjaði
sem sjálfboðaliði, þegar mikið
var að gera. Réðist hún svo til
starfa fyrir ári síðan, sem að-
stoðarstúlka í hálfa vinnu. Nú
hefur hún tekið að sér umsjón-
arstörfin ásamt ungum manni,
Jóni Þorsteinssyni, sem nýlega
hefur tekið til starfa við sam-
komusalinn.
„Ég gerði mér grein fyrir því,
að í rauninni fékk ég sjálf mik-
ið út úr starfi þessu því hér
voru aðilar sem þurftu sannar-
lega á hjálp að halda, og hafi
maður ánægju af að hjálpa öðr-
um þá fæst vissulega mikið út
úr slíku starfi,“ sagði Árný
þegar við litum inn á baðstofu-
kvöld ekki alls fyrir löngu.
„Eg man að Kleppsspítalinn
var ekki mjög aðlaðandi í mín-
um augum, áður en ég kynnt-
ist honum, en nú er ég sann-
færð um, að ekki er til betri
stofnun. í þessu starfi mínu
hér hef ég raunverulega fundið
sjálfa mig, hér er gott að vera
og allir eru jafnir.
Fólk þyrfti endilega að koma
hér meira og kynnast starfsem-
inni, t. d. aðstandendur sjúkl-
inga, og ég neita því ekki, að
það hefur valdið mér dálitlum
vonbrigðum, hvað fáir fyrrver-
andi sjúklingar koma og lyfta
undir með hinum, sem ekki eru
eins langt komnir á batavegi.
Það myndi veita fólki fyllingu
í tilveruna og draga úr lífsleið-
anum. Þannig hefur það að
minnsta kosti verið með mig.“
Jón Þorsteinsson er tvítugur
nemi í framhaldsdeild Lindar-
götuskólans. Hann ákvað að
verða geðhjúkrunarmaður, þeg-
ar hann fór að heimsækja
frænku sína, sem hefur verið
sjúklingur á Kleppi í 10 ár. Þá
var Jón nýfluttur frá Ólafs-
firði og fljótlega kom að því,
að hann sótti um vinnu við
spítalann. En um sama leyti
hóf hann nám í Lindargötu-
skólanum, þar eð hann hyggst
fara í Hjúkrunarskólann og
sérhæfa sig síðan í hjúkrun
geðsjúkra.
Þegar hann var nýbyrjaður
í skólanum í haust, sá hann að
honum ætti að vera leikur einn
að vinna eitthvað með skólan-
um, svo að hann hringdi í Guð-
rúnu Guðnadóttur, forstöðu-
konu á Kleppi, og bað um ein-
hverja vinnu. Hann sér nú um
salinn ásamt Árnýju og vinnur
Jón 20 tíma á viku, en Árný
vinnur 22 klst. og oft yfirvinnu.
„Ég fann að mjög fljótlega
eftir að ég fór að koma hér,“
sagði Jón, „að sama er hve lít-
ið gert er fyrir sjúklingana,
þeir eru alltaf jafn þakklátir.
Mér finnst þetta eiginlega mest
einkennandi fyrir staðinn og
sennilega er það þess vegna, að
þegar ég er kominn hingað,
finnst mér ég vera kominn
heim.“
Starfsemi salarins er þannig
háttað að af hálfu spítalans er
skipuð nefnd sem í sitja lækn-
ir, sálfræðingur, hjúkrunar-
kona og forstöðukona staðar-
ins. Eru þau ráðgefandi og
halda fundi af og til með starfs-
liði þar.
Síðan er skipuð svokölluð
salsnefnd, og eru í henni ein-
göngu sjúklingar skipaðir af
yfirstjórn spítalans og sjúkrun-
arfólki. Heldur nefndin fundi
reglulega til að skipuleggja
starfið í salnum, og eru þau
Árný og Jón bæði viðstödd þá,
til að gefa góð ráð ef á þarf að
halda og eins til að útfæra þær
hugmyndir, sem fram kunna að
koma af sjúklinganna hálfu.
Þau voru sammála um, að
vissulega væri dálítið álag að
vinna með sumum sjúklinganna
á Kleppsspítala. „Maður þarf
að setja sig inn í margar per-
sónur, allt eftir ástandi þess
sjúklings sem maður er að tala
við í það og það skiptið," sagði
Árný að lokum.
„Hér komast raunar færri að
en vilja til að vinna,“ bætti
Jón við, „og þess vegna getur
maður verið þakklátur fyrir að
fá að vera hér. En raunar er
nóg að finna þakklæti sjúkl-
inganna."
☆
KONTRABASSINN
Framhald af bls. 21.
menn og báru þeir eitthvað,
sem líktist bögglum...
Hugsa sér, ef þetta væru nú
þjófarnir, tautaði hann með
sjálfum sér. Ætli bögglarnir,
sem þeir halda á séu ekki föt-
in okkar!
Og Smytjkov lagði kassann
varlega á vegarbrúnina og
hljóp sem fætur toguðu á eftir
þjófunum.
— Stanzið! hrópaði hann.
Er mennirnir sáu að þeir voru
eltir tóku þeir til fótanna.
Furstadóttirin heyrði fótatak
hlaupandi mannanna og hróp-
ið. Síðan varð allt kyrrt.
Smytjkov komst í veiðihug
við að elta þjófana, og senni-
lega hefði hin fagra mær feng-
ið að liggja stundarlangt í
kassanum þarna á veginum, ef
annað hefði ekki viljað henni
til happs. Rétt á eftir áttu sem
sé tveir af félögum Smytjkovs
leið þarna framhjá, flautuleik-
arinn Sjutjkov og klarinett-
leikarinn Rasmachaikin, en þeir
voru einnig á leiðinni út í villu
Bibulovs fursta. Þeir urðu agn-
dofa af undrun, þegar þeir
komu þarna auga á hljóðfæris-
kassa og horfðu hvor á annan
spyrjandi augnaráði.
Kontrabassi! sagði Sjutjkov.
Mér sýnist þetta vera hljóð-
færið hans Smytjkovs. Hvern-
ig stendur á því hér? Það hef-
ur eitthvað komið fyrir haim,
sagði Rasmachaikin. Annað
hvort hefur hann lent á blind-
fylliríi eða honum hefur verið
rænt. En hvað sem því líður;
ekki getum við látið hljóðfær-
ið liggja hérna. Við tökum það
með okkur.
Og Sjutjkov snaraði kassan-
um á bak sér og þeir félagar
héldu áfram ferð sinni.
Andskoti er hann þungur,
stundi flautuleikarinn. Enginn
mannlegur máttur gæti fengið
mig til að leika á þetta ferlíki.
Pú.
Er þeir komu í villu furstans
lögðu hljóðfæraleikararnir
kassann á þann stað, sem ætl-
aður var hljómsveitinni og
gengu að skenkiborðinu til
þess að tína eitthvað í svang-
inn.
Það var einmitt verið að
tendra ljósakrónurnar. Unnusti
ungfrúr Bibulov, Lakevits
kammerherra, reffilegur og að-
laðandi embættismaður í þjón-
ustu vegamálastjórnarinnar,
stóð með hendur í vösum og
rabbaði við Sjalikov greifa.
Samtalið snerist um hljómlist.
í Neapel kynntist ég fiðlu-
snillingi, herra greifi, sem var
hreinasti galdramaður á hljóð-
færi. Þótt ótrúlegt megi virð-
ast, þá gat hann til dæmis feng-
ið úr venjulegum kontrabassa
þvílíkar djöflatrillur, að það
var blátt áfram óhugnanlegt.
Hann lék meira að segja rapsó-
díur eftir Liszt.
Nei, það er ómögulegt, sagði
greifinn.
Jú, hverju orði sannara. Ég
bjó á sama hóteli og hann og
mér til dundurs lét ég hann
kenna mér að leika eina Liszt-
rapsódíu.
Rapsódíu eftir Liszt! Nei, nú
eruð þér að gera að gamni yð-
ar!
Þér trúið þessu ekki? sagði
Lakjevits hlæjandi. Ég skal nú
ekki vera lengi að sanna yður
það. Komið þér hérna og takið
eftir!
Þeir kammerherrann og
greifinn gengu saman að hljóð-
færunum. Þeir opnuðu kassann
utan af kontrabassanum . . .
Og, herra minn trúr!
Og meðan þú, lesandi góður,
12. TBL. VIKAN 65