Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 15

FRAMHALDSGREIN
Allt í einu ók bíll framhjá
fionum á hraðri ferð. Vessels
hrópaði: — Þar kemur hann!
Kusch æpti: — Númerið!
Horfðu eftir númerinu!
En bíllinn fór of hratt til að
hægt væri að greina tölurnar á
númersskiltinu. Klukkustund
síð'ar sendi FBI bíl á staðinn.
Taskan var horfin.
Robert Mackle las enn einu
sinni yfir fjárkröfubréfið frá
læningjunum:
„Innan tólf tima eftir að þér
hafið afhent peningana verður
hringt í yður og yður tilkynnt.
Iwar dóttur yðar er að finna.
Bréf verður einnig sent til að
tryggja enn frekar að dóttir yð-
ur finnist.‘‘r
En var óhætt að treysta þessu
loforði?
FBI vissi hverjir ræningjarn-
ir voru — kraftalega vaxinn
karlmaður og tággrönn, smá-
vaxin stúlka. Karlmaðurinn
var Gary Steven Krist, sem
strokið hafði úr fangelsi í Kali-
torníu og síðan undir nafninu
George Deacon fengið staff við
sjórannsóknastöð Miamihá-
skóla. Stúlkan var Ruth Eise-
mann-Schier, fædd í Hondúras
og hafði einnig um hríð starfað
við sjórannsóknastöðina.
Nú var um að gera að króa
þau inni. En ekki mátti gera
þau óróleg fyrr en Barböru
Mackle hefði verið bjargað. Það
yrði þó að ná þeim áður en þau
kæmust úr landi með pening-
ana.
A föstudagsmorguninn komst
FBI enn á nýja slóð. Krist-Dea-
con hafði kvöldið áður hlotið
meðhöndlun á neyðarmóttök-
unni í Jackson-sjúkrahúsinu.
Hann hafði gefið upp nafnið
George Deacon og sagt læknin-
um að hann hefði hrasað, er
hann var við vinnu á lóðinni
hjá sér, og stungið gat á pung-
inn með heykvísl. En FBI gerði
því skóna að þann áverka hefði
hann fengið er hann klofaði yf-
ir girðinguna á flótt'a undan
Miami-lögreglunni.
Sama dag leitaði FBI í hús-
vagninum, sem Krist-Deacon
liafði haft afnot af meðan
hann vann hjá sjórannsókna-
stöðinni, í vagninum fannst
rannsóknarstofuborð, nokkrai
tómar. bókahillur og viðarbútar.
A gólfinu voru límflekkir og á
þeim mátti greina útlínur kistu,
sem mundi hafa verið nógu stór
til að rúma Barböru Mackle —
lifandi eða látna.
Barbara hafði nú legið grafin
í þrjá sólarhringa og fimm tím-
um betur. Teppin hennar voru
blaut af raka, sem safnaðist fyr-
ir neðan á kistulokinu og draup
niður á hana. Mestan hluta tím-
ans hafði hún legið í myrkri.
þar eð ljósperan, sem var i
kistunni, hafði brunnið út.
„Ég lá þarna og reyndi að
ímynda mér að aðstaðan væri
ekki alveg vonlaus. Ég hugsaði:
Það er að minnsta kosti hlýtt og
þægilegt hér í jörðu niðri. Væri
ég hjá ræningjunum, væru þeir
vísir til að skjóta mig ef eitt-
hvað gengi af skaftinu. En
hérna niðri geta þeir það ekki.
Ég er örugg hér. Ég er því fegin
að ég er hér.
Þannig lá ég og talaði við
sjálfa mig. En það dugði ekki
lengi. Mér var kalt og ég var
blaut og mig verkjaði i allan
líkamann. Hljóðið í fallandi
dropunum fór í taugar mínar.
Svo fór ég að syngja gamanvís-
ur. Ég hef svo slæma söngrödd
að ég get ekki haldið niðri í
mér hlátrinum þegar ég heyri
í mér sjálfri. Það var ankanna-
legt að liggja hér og syngja. En
það hjálpaði upp á sakirnar.
Ég söng vísur, sem við pabbi
vorum vön að syngja þegar ég
var lítil. Hugsanirnar ruddust
Framhald A bls. 45.
I ntfrri fjóru sólur-
hringu Imfði
Barbaru Mackle legið
lifantli grafin.
Hnnð eftir annað
liafði hún verið uð
jwi komin að gefa
upp alla van
am björgun.
Ih'i heyrði hún (tlil i
einu hljóð.
Einhver gekk um
upptjfir Itenni.
Svo heyrði Inin rödd
Lögreglumenn með kistuna, sem
Barbara var grafin í.