Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 17

Barbara og Bettine Prentiss eru
eineggja tvíburar. Það getur
enginn aðskilið þær. Þær gera ætíð
það sama. Þegar Barbara giftist
hinum auðuga Charles Blanchette,
giftist Bettina vörubílstjóranum
Leonard Day. Þegar þær komu sér
saman um að myrða mann, gerðu
þær það líka sameiginlega.
OG
BETTDto
systur sinni alla söguna: sagði henni
frá bréfinu, sem hún fann í jakka-
vasa mannsins síns og að hann hefði
viðurkennt að liafa haft samneyti
við aðra konu í meira en eitt ár.
Hann hefði skellt því beint framan
i hana að hann elskaði þessa mann-
eskju og ætlaði að kvænast henni.
— Hann bauð mér fimmhundruð
pund, til að gangast inn á skilnað,
sagði Barbara, — og ég sagði hon-
um áð ef hann hyði mér tíu þús-
und, þá skyldi ég hugsa málið.
Svo fór hún að gráta.
— Hann ætlar að kæra mig fyr-
ir „andlega grimmd“ og sjá til þess
að ég fái ekki grænan eyri! Ó,
Bettina, hvað á ég að gera?
Þetta skeði á hráslagalegu april-
kvöldi og Bettina kveikti á raf-
magnsarninum og setti te á bakka
lianda þeim systrunum og svo sett-
ust þær niður til að ræða málin.
Að lokum kom Bettina með hug-
mynd.
— Ég sé engin önnur ráð en að
svæfa hann, sagði hún.
Barbara starði á systur sina. Hvað
átti hún við? Það rann loksins upp
fyrir henni að Bettina átti einfald-
lega við það sem liún sagði. Þær
áttu að gefa Charles eitthvert lyf,
sem svæfði hann svefninum langa.
Hún, Barbara, átti að verða ekkja
Charles Blanchettes og erfa allar
hans eigur.
í fyrstu var Barbara bæði undr-
andi og hneyksluð. En eftir þvi
sem hún hugsaði lengur um þetta,
því sannfærðari varð hún um að
þetta væri eina útgönguleiðin. Þá
þyrfti hún ekki að fara á mis við
það munaðarlíf, sein hún hafði van-
ið sig við í tíu ára hjónabandi;
stóru villuna, þjónustufólkið, báða
bílana og öll önnur auðæfi Charles..
Enginn gæti þá rænt hana þvi
sem með réttu var hennar eign.
Heilsu Charles hafði hrakað.
Hann liafði tvisvar verið á sjúkra-
húsi undanfarin ár. Hann var með
magasár og eitthvað var að hjart-
anu, enda hafði hanp alltof háan
blóðþrýsting. Fyrir liálfu ári hafði
hann fengið hjartakast, að vísu
vægt, en nóg til þess að heimilis-
læknir þeirra, sem var gamall sauð-
ur,' myndi ábyggilega álíta dánaror-
sök eðlilega.
Vandamálið var þvi eingöngu
hvaða aðferð skyldi höfð.
Þær urðu að verða sér úti um
banvænt eitur. Samkvæmt skjölum
frá réttarhöldunum var það Bettina
sem stakk upp á arseniki. Að vísu
var hægt að ‘finna það eitur við
rannsókn á líkinu, en Charles Blan-
chette yrði ekki brenndur, þar sem
hann var kaþólikki; og það myndi
heldur enginn heimta krufningú.
Barbara var sú eina, sem hann átti
að. Hann átti engin systkini og for-
eldrar hans voru látnir fyrir mörg-
um árum.
. Barbara og Bettina hittust aftur
á heimili Barböru. Charles hafði
sagt að hann ætlaði i klúbbinn sinn,
en Barbara var viss um að hann
væri hjá ástkonu sinni.
Bettina sagði að það væri útilok-
að að fá arsenikið í Belfast, því að
ef eitthvað kæmi upp á, þá mætti
aldrei vera hægt að rekja það til
þeirra. Einfaldast var að taka eig-
inmann Bettinu með samsæri og
láta hann kaupa arsenikið í eim
hverri af ferðum sinum. Leonard
Day ók vörubíl daglega milli Bel-
fasj; og Dublin. Það hlaut að vera
afajr einfalt fyrir hann, sem liafði
svp mörg sambönd i írska lýðveld-
inu, að ná í eitrið.
Þegar Bettina fór heim frá systuv
sinni þetta kvöld, var Charles
Blacliette dauðadæmdur. Nú þurftu
systurnar aðeins að koma verkinu
í framkvæmd. Það gat reyndar ekki
verið svo erfitt, þar sem Charles
Framháld á bls. 35,