Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 33

hlýt að líta hræðilega út, hugs-
aði Gérard.
Honum. fannst eins og búið
væri að ganga alveg frá sér.
Hann var hræddur, ofsahrædd-
ur við að verða truflaður á
geðsmunum.
En hann var búinn að lofa
sjálfum sér því að gefast aldrei
upp. Svo lengi sem ég tolli hér,
hugsaði hann, setja þeir Dani-
éle ekki í fangelsi.
Dyrnar opnuðust. Hjúkrunar-
maður kom inn með sprautu í
hendinni. Ó, nei, hugsaði Gér-
ard, ekki eina enn, ég þoli þetta
ekki.
— Eina til? spurði hann.
Hann var svo reiður að hann
fann hvernig rödd hans titraði,
var eiginlega líkust snökti.
— Nú hefst önnur meðferðin,
sagði hjúkrunarmaðurinn.
Ég get þetta ekki, hugsaði
Gérard, þeir brjóta mig alger-
lega niður.
— Segið yfirlækninum að ég
vilji tala við föður minn.
Þarna. Já, nú var hann bú-
inn að segja það. Hjúkrunar-
maðurinn leit á hann með við-
urkenningu og snerist á hæli.
— Jæja, á ég þá ekki að fá
sprautu í þetta sinn? sagði Gér-
ard.
Hjúkrunarmaðurinn hristi
höfuðið. Ef hann hlær, hugsaði
Gérard, stekk ég á hann og
slæ hann niður og þá veit ég
ekki hvað ég geri, ég ...
Hjúkrunarmaðurinn kom aft-
ur og yfirlæknirinn var í fylgd
með honum.
— Jæja, sagði yfirlæknirinn.
— Nú erum við að hressast.
Gérard leit á hann, án þess
að virða hann svars. Hjúkrun-
armaðurinn hjálpaði honum til
að klæða sig og eftir andartak
var hann kominn inn á skrif-
stofu læknisins.
Læknirinn valdi símanúmer
og fékk strax samband við herra
Leguen.
— Ég held að sonur yðar sé
nú að hressast, sagði hann í
smeðjulegum tón. — Já, hann
vill tala við yður sjálfur ...
Hann rétti Gérard heyrnar-
tólið. Pilturinn vissi ekki hvað
hann átti að segja. Þegar hann
loksins fékk röddina, talaði
hann eins og vélmenni.
— Já, ég samþykki það, sagði
'hann. — Ég skal fara... til
Saint-Malo...
Og svo skellti hann heyrn-
artólinu á ...
Dyrabjöllunni var hringt. Nú
orðið fór angistarskjálfti um
Daniéle í hvert sinn sem hún
heyrði bjölluna hringja. Hún
var með hjartslátt þegar hún
gekk til dyra til að opna. Hjart-
að hamaðist eins og það ætlaði
að sprengja brjóstkassann, en
svo róaðist hún.
— Ástin mín!
Gérard vafði hana að sér. Svo
hélt hann hénni frá sér og virti
hana fyrir sér. Þetta var ekki
eins og í fyrra skiptið þegar
hann kom óvænt. Nú var Gér-
ard greinilega með skíra hugs-
un en hræðilega þreytulegur.
Hann hafði líka dökka bauga
um augun.
— Ég hefi látið undan, sagði
hann.
Daniéle svaraði ekki. Hún
virti hann bara fyrir sér.
— En þú? spurði Gérard. —
Hvað hefir þú haft fyrir stafni?
— Ég hefi aðeins beðið.
Hún tók í hönd hans og leiddi
hann að legubekknum. —
Komdu, fáðu þér sæti. Þú þarft
að hvíla þig.
Hann settist og hún líka, við
hlið hans.
— Þetta var verra en í fyrra
skiptið, sagði hann. — Það er
öðru vísi þegar maður veit fyr-
irfram hvað til stendur. ímynd-
unaraflið segir til sín. Mér
fannst ég vera raunverulega
veikur, væri að verða brjálað-
ur.
Hann leit þreytulega á Dani-
éle. — í stuttu máli, ég hefi
látið undan, sagði hann og hún
heyrði örvílnun í rödd hans.
Daniéle strauk honum um
hárið.
— Stundum verður maður
að gera það, sagði hún. — Ferð
þú þá til Saint-Malo?
— Til afa, já ...
—- Og þú kemur hingað um
miðjan dag ...
— Pabbi bíður þarna niðri,
sagði Gérard.
Daniéle hrökk við. Gérard
brosti dauflega.
— Ég fékk tíu mínútur.
— Til að. ljúka þessu, sagði
Daniéle.
Hún stóð upp og gekk út að
glugganum og opnaði hann.
Þegar hún hallaði sér út um
hann, kom hún auga á skallann
á herra Leguen. Bóksalinn beið
við hliðina á bíl sínum. Hann
horfði á klukkuna og leit svo
upp. Þá kom hann auga á Dani-
éle. Sigurbros breiddist yfir
ásjónu hans ...
Það var að vísu skárra að
vera hjá afanum en í heima-
vistarskólanum. Gérard hafði
nokkurt frelsi, þótt gamli mað-
urinn liti á hann sem barn.
Gérard vissi líka að hann hafði
vakandi auga með honum og
fylgdist með honum í sjónauka
frá veröndinni, þegar hann var
utan dyra. Það eina sem hélt
honum við var hugsunin um
Daniéle og þau áform sem hann
hafði á prjónunum, til að fá að
hitta hana. Loksins kom tæki-
færi. Allur bekkurinn ætlaði á
körfuknattleiksmót, sem halda
átti í öðru þorpi og Gérard sá
sér færi að stinga hópinn af og
taka lestina til Rouen. Hann
gat komið skilaboðum til Dani-
éle gegnum Thérése. Eftir hálf-
tíma kom hún hlaupandi til
stöðvarinnar. Það er eins og
hún hafi hlaupið alla leiðina,
hugsaði Gérard og fann að augu
hans fylltust tárum.
Hann hljóp til móts við hana
og vafði hana að sér, lyfti henni
hátt á loft. Það lá við að hann
kæfði hana.
' — Hélztu að ég kæmi ekki?
spurði Daniéle.
— Nei, jú! Ég veit ekki...
Hann hló, en svo varð hann
aftur alvarlegur.
— Hvenær fer lestin þín?
— Eftir tvo tíma.
Hún brosti vesældarlega. —
Það er að minnsta kosti betra
en tíu mínútur.
Þau gengu út af stöðinni, inn
á Rue Jeanne d’Arc og niður
að Signu.
— Hvernig líður þér þarna?
spurði Daniéle.
—. Þetta er skrípaleikur,
sagði hann seinlega.
Daniéle þagði.
— Sjáðu til, sagði Gérard,
— til þess að þau láti okkur í
friði, verðum við að vera á
þeirra bandi, hugsa eins og þau.
Það er að segja, hugsa alls ekki,
iifa eins og þau, — það er að
segja að lifa alls ekki. Það á
að þröngva okkur til að verða
Framhald á hls. 40.
14. TBL. VIKAN 33