Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 47

ELDURINN
GERIR EKKI BOÐ A UNDAN SER
f
SLÖKKVITÆKI
Froðutæki
Kolsýrutæki*
VeljiS þá stærð og gerð slökkvitækja, sem hæta þeim tegund-
um eldhættu sem ógna yður. Við bendum sérstaklega á þurr-
duftstæki fyrir alla þrjá eldhættuflokkana. A flokkur: Viður,
pappír og föt. B flokkur: Eldfimir vökvar. C. flokkur: Rafmagns-
eldar. Gerum einnig tilboð í viðvörunarkerfi og staðbundin
slökkvikerfi.
I. Pálmason tif.
VESTURGATA 3 REYKJAVlK SIMI 22235
— Alveg síðan þau rændu
mér.
— Kom enginn til þín allan
tímann?
— Nei. Enginn.
Þeir lyftu mér inn í aftur-
sæti eins bílsins og tárin
streymdu niður kinnar manns-
ins til hægri við mig. Ég hélt
að eitthvað væri að. Ég skildi
hreint ekki að þeir grétu mín
vegna.
Ég spurði: — Hefur eitthvað
slæmt komið fyrir?
Sá sem grét svaraði neitandi,
snökti og horfði út um bíl-
gluggann. Þá skildi ég hvernig
í öllu lá og fyrirvarð mig fyrir
að hafa spurt.
Svo sagði ég: — Þið eruð dá-
samlegustu menn, sem ég hef
nokkurntíma hitt.
Þá hlógu þeir allir og sá sem
ók sagði: — Þá vitum við að
eitthvað er athugavert við þig.
Barbara Mackle lá grafin í
kistunni um áttatíu og þrjár
klukkustundir og þrjátíu mín-
útur. Svo langan tíma tók ekki
að elta Gary Steven Krist uppi.
Hann reyndi að flýja land á
hraðskreiðum báti með utan-
borðsvél. Klukkan tíu mínútur
yfir tólf sunnudaginn tuttug-
asta og annan desember, fjöru-
tíu klukkustundum eftir að
hann hafði móttekið lausnar-
féð, var hann gripinn á ey
nokkurri, þar sem hann hafði
falizt á flótta undan strand-
verðinum. Hann veitti enga
mótspyrnu. f bátnum fundust
t.veir pokaskjattar með fjögur
hundruð sjötíu og níu þúsund
dollurum.
Ruth Eisemann-Schier náðist
tveimur mánuðum síðar í marz
1969. Hún var þá á listanum yf-
ir tíu „eftirsóttustu“ glæna-
menn í Bandaríkjunum. Hún
var handtekin á veitingahúsi í
Oklahóma, þar sem hún þá
vann.
Réttur dæmdi þau skötuhjú-
in bæði sek um mannrán. End-
antegur dómur gat orðið lífs-
tíðar fangelsi eða dauði í raf-
magnsstólnum. Krist fékk ævi-
langt fangelsi og Ruth Eise-
mann-Schier sjö ára. Hún yf-
irgaf réttarsalinn brosandi.
Lokaorð Barböru Mackle:
Ég veit eiginlega ekki hvað
ég álít um dauðarefsinguna. Ég
veit að ég hef mikið ógeð á að
drepa nokkurn í refsingarskyni.
Ég vildi ekki láta taka Krist af
lífi. Sennilega sumpart vegna
þess, að ég veit að það var
hann, sem hringdi til að láta
bjarga mér. Ég held að ég hafi
meiri samúð með Krist en
Ruth. En hvorugt þeirra hata
ég.
Jafnvel þetta löngu síðar vita
vinir mínir ekki alveg hvað þau
eiga að segja um þetta. Þau
vilja að ég segi frá ráninu og
þegar ég vil það ekki, halda
þau að ég sé hrædd við að tala
um það. En það er ég ekki. En
ég vil ekkert um þetta tala.
Og allir spyrja: — Hvernig
er hún eiginlega eftir þetta?
Mamma er vön að gera að
gamni sínu við mig út af þessu.
— Barbara, ef þú einhverntíma
skyldir gera eitthvað undar-
legt eða skrýtið, segir fólk
áreiðanlega: — Datt mér ekki í
hug. Þetta vissi ég alltaf.
Ég býst við að mamma hafi
rétt fyrir sér. Sumt fólk vill
hreinlega ekki trúa því að ég
sé alveg jafngóð eftir þetta.
Sumir vilja meira að segja helzt
trúa því að ég sé alveg gengin
af göflunum. Og þeir láta ekki
sannfærast, hvað sem ég segi.
En ég er alheilbrigð. Það er
dagsatt. ENDIR.
STEMMING f STAPA
Framhald af bls. 19.
margir góðir hljómlistarmenn
og svo framvegis. Við kunnum
söguna. Þeir fluttu lög af vænt-
anlegri LP-plötu, sem Magnús
sagði eiga koma út um mánaða-
mótin maí/júní. Að sögn hefur
nafn plötunnar verið ákveðið
„The Rape of Lady Justice",
eftir einu laginu, en allir text-
þeirra eru á ensku. Þeir Magn-
ús & Jóhann eru einstaklega
samæfðir og presís, en mér
fannst áberandi þarna — svo
og annars staðar hvar ég hef
heyrt þá — að dálítinn kraft
vantar í þá, þannig að þeir
virðast hálf-hikandi á köflum.
En þeir búa til góð lög.
Og svo kom hlé.
Ríó voru fyrstir eftir hléið og
byrjuðu á að syngja það sem
Helgi P. kallaði „eitt vinsæl-
asta lag allra tíma“: „Veiztu
hvað ljóminn er Ijómandi góður
o.s.frv.“ við gífurleg fagnaðar-
iætL Fólkið klappaði með en
fékkst þó ekki til að syngja
þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir
Ólafs Þórðarsonar sem reyndi
bæði „Siggi var úti...“ og
„Kátir voru karlar“.
Eitt laganna sem þeir sungu,
„Segir af verndurunum góðu“
við texta Jónasar Friðriks, afl-
raunamanns frá Raufarhöfn,
fjallar um brottför hernáms-
liðsins af íslandi og segir í hon-
um á einum stað: „ . . og ekk-
ert hass mun hér að fá“, (eftir
að Kaninn fer). Þá hlógu börn-
in í Keflavík. Á eftir sögðu þeir
félagar í Ríó að annars staðar
á landinu slægi grafarþögn á
áheyrendur þegar að þessari
línu kæmi og á Glaumbæjar-
fundinum fræga (endurreisum
Glaumbæ!) var eitthvað verið
að tala um kosti staðarins.
Sagði einn þátttakenda í um-
ræðunum eitthvað í þessa átt-
ina: „í Glaumbæ gátujn við
komið saman, ræðst við, hlust-
að á músík, húkkað stelpur,
drukkið vín og fleira og fleira."
Gólaði þá strkur í salnum: „Og
reykt hass!“ Ef vandræðalegra
augnablik hefur upplifast, þá
hefur það verið all svakalegt.
Þeir voru klappaðir upp að
minnsta kosti tvisvar og löngu
eftir að þeir voru farnir í
seinna skiptið (og höfðu þá
komið talsvert á óvart!) var
haldið áfram að klappa.
Jónas R. Jónsson & Einar
Vilberg voru því að vonum ei-
lítið taugaóstyrkir að fara inn
á eftir þeim. Sá óstyrkur var
algjör óþarfi því þeir áttu sal-
inn. (Það er rétt, nokkuð marg-
ir áttu salinn þetta kvöld, en
staðreyndin er sú að hvert at-
riðið var öðru betra). Einar
Vilberg er ótrúlega góður og
lagasmiður í sérflokki. Það get-
ur verið dálítið erfitt að halda
uppi „intellektúal" samræðum
við hann, en textarnir hans
(því miður allir á ensku) eru
hreint út sagt frábærir. Jónas
sagði nýlega að hann setti Ein-
ar í sama gæðaflokk og Cat
Stevens og James Taylor; sú
skoðun er fyllilega réttlætan-
leg. Jónas er sjálfur góður
söngvari og veit hvernig hann
á að haga sér á sviðinu, spilar
eitthvað hrafl á flautu og gítar
og litla laglínu á nikku, en þar
sem textar Einars eru flestir
persónulegir — að ég held —
þá finnst mér dálítill galli að
hann skuli ekki njóta sín betur
sem söngvari.
Sú saga gengur um að þeir
hafi fengið boð frá Fálkanum
um 20—25% af hverri plötu,
sem þeir eru í þann mund að
ljúka við, en þeir vildu ekkert
um málið segja. — Hvað finnst
þér um nýju Náttúru, Jónas?
spurði Hrólfur. — Aaa, eh,
svaraði Jónas eftir langa þögn.
— Ég vil ekkert um það segja.
Fólkið í salnum, troðfullum,
sagði ekki orð og Hrólfur hætti
að spyrja. — Hvað ætlið þið svo
14.TBL. VIKAN 47