Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 21

okkar, að yðar göfgi vinur skuli
hafa valið sér maka úr dætra-
hópi þess. En yðar ágæti Grant-
ham kemur handan yfir hafið
og hann þekkir ekki — hefur
ekki heyrt um ... okkar furðu-
legu þjóðsögur... og erfða-
kenningar. Það mundu ekki all-
ir velja sér brúði úr kvenna-
hópnum í Jocelin.
Tilburðir hans, ekki síður en
orðin sjálf fengu mig til að stara
á hann yfir borðið með lampan-
um á. Fyrir einhverja snögga
hugdettu ýtti ég flöskunni, sem
var enn full að þremur fjórðu
hlutum, í áttina til hans.
— Gerið svo vel, vinur minn.
Þegar hann hafði þegið þetta
boð með nokkrum ákafa, hélt ég
áfram, eins kæruleysislega og
ég gat: — Svo að þið eigið þá
þjóðsögur hérna í þorpinu, ha?
Hann gaf sér tíma til að tæma
glasið áður en hann svaraði:
— Þjóðsögur? Röddin var
hæðnisleg og um leið ábúðar-
mikil. •— Það er svei mér þá
meira en þjóðsögur! Hér hefur
ýmislegt undarlegt gerzt, ekki í
fyrndinni, heldur á okkar dög-
um, takið þér eftir því! Undar-
legir hlutir, sem hafa verið
ræddir í vísindafélögum á lok-
uðum fundum, hlutir, sem lærð-
ir menn hafa skrifað um hnaus-
þykkar bækur í árangurslausri
viðleitni til að ráða gátuna. Seg-
ið mér, kæri herra: Hafið þér
aldrei heyrt talað um „Geltandi
konurnar í Josselin“?
Mjög óljóst fannst mér innst
í huganum, ég hafa heyrt þessi
orð áður. Já, ég hafði það áreið-
anlega. En hvar? Og í hvaða
sambandi? Heilinn í mér suðaði
af hundrað hálfsköpuðum hug-
myndum og grunsemdum, er ég
sneri mér aftur að lögfræðingn-
um gamla.
— Segið þér mér meira af
þessum geltandi konum.
— Viljið þér fá þjóðsöguna
— hann kipraði saman augun
— eða sannleikann ?
— Komið þér fyrst með þjóð-
söguna.
Didier fógeti fyllti aftur glas-
ið sitt og kom sér betur fyrir í
stólnum.
— Gott og vel, herra minn.
Eins og flestar svona sögur. er
þessi aftan úr grárri forneskiu.
Ég hef rekið hana tvö hundruð
ár aftur í tímann. en líklega er
hún miklu eldri. Einu sinni var
— byrja ekki öll væintvri bann-
ig? Sem sagt, einu sinni kom
betlikona í þornið Josselin. Hún
var klædd tötrum, hungruð,
þreytt og sárfætt, og í götugu
sjalinu sínu bar hún ungbarn
— son sinn.
— Hver var hún? spurði ég,
en gamli maðurinn yppti bara
mjóum öxlunum og seildist eftir
flöskunni.
— Ein útgáfa af sögunni tel-
ur hana hafa verið galdranorn,
en önnur heldur því fram, að
hún hafi verið hvorki meira né
minna en Heilög Guðsmóðir og
barnið Guðssonurinn hennar.
Þér getið trúað hvorutveggja —
eða hvorugu — eftir vild. En
báðar skýringarnar koma heim
við það, sem síðar gerðist. Kon-
urnar í þorpinu voru niðri við
ána, eins og hægt er að sjá þær
enn í dag þegar gott, er veður,
að þvo þvottinn sinn. Förukon-
an bað þær um mat og húsa-
skjól og reyndi að vekja með-
aumkun þeirra með því að
halda barninu á loft, sársvöngu,
og sýna þeim fætur sína, blæð-
andi og blöðrótta. En þær ráku
hana burt með ókvæðisorðum
— sumir segja, að þær hafi sig-
að hundunum sínum á ósjálf-
bjarga konuna. En hvernig sem
það hefur nú verið, þá var kon-
an hrakin út úr þorpinu. Fyrst
fór hún, auðmjúk og án þess að
kvarta, en þegar hún fór fram-
hjá kirkjudyrunum varð henni
litið á andlitið á barninu — og
sá, að hún hélt á litlu líki!
Þá fyrst sneri hún sér aftur
að konunum, sem héldu áfram
að hæða hana. Hún lagði barns-
líkið við kirkjudyrnar, sneri sér
að þeim með augun leiftrandi
af hatri, gegnum gremjutárin
og lyfti höndum ógnandi.
— Konur í Josselin! æpti
hún. — Yfir lík sonar míns lýsi
ég bölvun yfir ykkur — já og
dætrum ykkar, dætradætrum
og þeirra dætrum um alla ei-
lífð! Megi miskunnsamur faðir
á hæðum sýna ykkur áljka litla
meðaumkun og þið hafið sýnt
mér og mínum! Megi bölvun
hvíla yfir ykkur í tíunda lið!
Eins og glefsandi úlfar hafið þið
synjað okkur fæðu, eins og gelt-
andi hundar hafið þið hrakið
okkur frá dyrum ykkar. Héðan
af skuluð þið konur í Josselin,
verða raunverulegir hundar og
úlfar! Að svo mæltu hné hún
niður dauð.
Gamli maðurinn þagnaði og
horfði fram fyrir sig, daufum
augunum, rétt eins og hann
H
14. TBL. VIKAN 21