Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 50

AKNGklMUR SIGURÐSSON
OG SKULI JON SIGURÐARSON
RITA UM
FLUGVÉLAR
S
A
ÍSLANDI ,
Ljósm.: Skúli Jón Sigurðarson.
CESSNA 150, TF-FHB
Flugvél þessi kom til landsins í júlí 1968 og hefur alla tíð
verið í eigu Flugskóla Helga Jónssonar í Reykjavík, en
þetta er rauð og hvít tvíseta.
Clyde V. Cessna byrjaði að smíða flugvélar árið 1911 og
hefur fyrirtækið smíðað yfir 96000 flugvélar síðan. Þar að
auki eru Cessna íiugvélar smíðaðar í Frakklandi hjá fyrir-
tæki, sem Cessna á 49% hlut í.
Cessna 150 flaug fyrst í september 1957 og hafa alls verið
smíðaðar um 16000 slíkar og er óhætt að segja, að hún er
vinsælasta kennsluflugvél í hinum vestræna heimi. Flug-
hraði hennar er um 160 km/klst.
hann, — sennilega förum við
til Kaupmannahafnar á tíma-
bilinu frá 5. til 8. apríl.
Næst var „Is There A Hope
For Tomorrow?" lag Magnúsar
af „ ... lifun“. Að því búnu var
farið að spyrja þá út úr og kom
meðal annars fram að þeir
hyggjast gefa plötuna út sjálfir
hér á landi en láta Ron Gudnik
(sjá þáttinn í 9. tbl. 2. marz, sl.)
um að taka ákvörðun um út-
gáfu á henni erlendis; að hún
verður ekki eins „heavy“ og
ætla hefði mátt eftir „ ... lif-
un“ og heldur ekki mjög létt;
að Magnús er nýgiftur og að
Gunnari Þ. finnst sjálfsagt að
fólk reyni sem flest. Þeir luku
dagskránni með lagi af fyrstu
Trúbrotsplötunni, „Frelsi and-
ans“ og þrátt fyrir að það hafi
verið heldur ónákvæmt hjá
þeim í það skiptið, voru hvatn-
ingarópin á eftir svo hressileg
að þeir sáu sig nauðbeygða til
að koma fram aftur og sungu
„Jesus Is Just All Right“ af
miklum krafti.
Þegar þeir luku við það lag
var ég bakatil á sviðinu að
burðast við að taka Ijósmyndir.
Einhverra hluta vegna færði ég
til nokkra stóla svo þeir kæm-
ust beina leið út. Ekki veit ég
af hverju.
Þórir litli, eldri sonur þeirra
Rúnars & Maríu var frammi í
búningsherberginu með blað
undir handleggnum. Það var
„Stakkur", skólablað gagn-
fræðaskólans í Keflavík. í því
var m.a. viðtal við skólastjór-
ann og þar sagði hann eitt
helzta áhyggjuefni sitt hve
margir nemendur slægju slöku
við námið og sýndu lítinn
áhuga á því yfirleitt. Um það
veit ég ekkert, en hitt veit ég,
að þessi samkoina var nem-
endum til mikils sóma og að
þeir sýndu mikinn áhuga á að
gera þetta almennilega. Er því
ástæða til að vona að fleiri
samkomur verði haldnar %
Keflavík — svo og víðar.
En þegar við vorum orðnir
sammála um þetta og lögðum af
stað heim, uppgötvaðist að
veski Helga Péturssonar hafði
verið stolið úr frakkanum hans
sem hékk á snaga í búnings-
herberginu. •&
ÚLFKONAN
Framháld af bls. 22.
gangstéttinni beindi snögglega
huga mínum í aðra átt. Þarna
stóð tvennt við dyrnar á kránm
og talaði saman í lágum hljóð-
um.
— Vertu sæl, elskan mín.
Þetta var röddin í Alan og hún
skalf af ástríðíu. — Sé þig á
morgun!
— Já, á morgun, svaraði hin
röddin, og svo lágt, að ég
greindi varla orðin. — Kysstu
mig!
Þetta endaði í hlátri og kanki
— og svo kom langur koss.
Ég sneri frá glugganum og
mér leið illa. Hvernig gat ég nú
talað? Hvernig gat ég svipt þau
þessari sælu þeirra?
Þetta kvöld hafðist ég ekkert
að. Næsta morgun voru þau
gefin saman, eins fljótt og
hringur og bók leyfðu.
Jafnvel innilegasta vinátta
hverfur í skuggann við hliðina
á ástareldinum. Ég frétti ein-
stöku sinnum af Alan á hinni
löngu brúðkaupsferð hans til
Ítalíu, en svo tóku bréfin að
styttast og strjálast, og hættu
loks að koma, fyrir fullt og allt.
Ég dokaði dálítið lengur í
Josselin, því að ég varð að Ijúka
við nokkrar myndir, sem ég
hafði í smíðum. Svo hélt ég
ferðinni áfram, um Suður-
Frakkland, yfir landamærin til
Spánar — hvert sem duttlungar
mínir, eða þá landslagið, teymdi
mig. Nýtt umhverfi, nýjar von-
ir og áhugamál höfðu að lokum
eytt endurminningunni um Al-
an Grantham og dularfullu
brúðina hans úr huga mínum.
Undir dýrðlegum sólarhimni
Kastilíu, gat ég næstum brosað
að óttanum, sem þjóðsagan um
úlfkonurnar hafði vakið í huga
mínum.
Það var svo tveimur árum
síðar, að ég sat úti fyrir lítilli
vegakrá með útsýni yfir Tajo-
fljótið, skammt frá Toledo, að
endurminningin um fortíðina
greip mig fanginn, rétt eins og
einhver ósýnilegur, sálfrystandi
hafsjór.
Skítugi, órakaði gestgjafinn
rétti mér bréf með ensku frí-
merki og fjölda breytinga á
heimilisfangi krotaðra á um-
slagið, sem sýndi, að þetta bréf
var búið að elta mig vikum
saman. Innihaldið var stuttort
en þrungið hverskyns óhugnan-
legum möguleikum.
„f nafni gamallar vináttu
okkar, komdu tafarlaust. Ég
þarfnast ráða þinna og hjálpar
meir en nokkru sinni áður. Ég
þori ekki að reyna að skýra
þetta, svo að þú skulir ekki
balda, að streitan hafi firrt mig
vitinu. Komdu — og komdu
fljótt.“ Framhald í næsta blaði.
50 VIKAN 14. TBL.