Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 32

ÞaS var erfitt að búa áfram í ástinni
til Gérards. Það var troðið á henni, hún var
auðmýkt og sett í fangelsi, þar
sem vistin var hræðileg. Hve lengi gæti
hún haldið þetta út?
Eftir fimmtán tíma svefn og
fjóra bolla af sterku kaffi, yf-
irgaf Gérard íbúð Daniéle. Það
var ekki skynsamlegt að dvelja
hjá henni. Hvenær sem var gátu
þeir komið, — faðir hans,
sjúkraliðarnir, dómarar og lög-
regla... Gérard vildi ekki að
Daniéle yrði fyrir þeirri raun.
En það þýddi ekkert fyrir
hann að leggja á flótta. Hann
var alltof þreyttur og lasburða
til að flækjast um utan dyra.
Honum datt nú í hug einn af
vinum föður síns, glaðlegur og
notalegur náungi um fertugt,
sem alltaf hafði verið góður við
hann.
Hann var arkitekt. Gérard
tók strætisvagri og leitaði hann
uppi á skrifstofu hans. Hann
þurfti ekki að skýra fyrir hon-
um ástand sitt. Arkitektinn vissi
allt um það. En hann sagði hon-
um síðustu raunir sínar, veruna
á sjúkrahúsinu og flóttann það-
an . . . Arkitektinn hlustaði á
hann og varð myrkur á svip.
Hann var algerlega á Gérards
það sem þú gazt. Ég mátti vita
strax að þetta var vonlaust.
— Ætlar þú að fara til Saint-
Malo?
— Nei.
— Hvað ætlarðu þá að gera?
— Bíða þar til dómarinn
kemur aftur úr fríinu. Ég fæ
vonandi að vera í friði á meðan.
— Þetta er sannarlega ekki
gott, sagði arkitektinn og and-
varpaði.
Gérard hitti föður sinn í
fyrsta sinn í marga mánuði hjá
dómaranum.
— Getið þér lofað því að hitta
ekki frú Guénot?
— Nei, svaraði Gérard.
— Þessi dækja hefir beitt þig
göldrum, sagði herra Leguen,
— og þú sleppur ekki undan
álögum hennar nema hún leyfi
það sjálf. Mér sýnist það mjög
greinilegt.
— Ég vil ekki láta hjá líða að
hitta hana, sagði Gérard. — Það
er ég alltaf að segja þér.
— Það er sama sagan, sagði
bóksalinn.
— Ég fer með þeim. Það
verður allt í lagi. Ég get ábyggi-
lega spjarað mig. Nú legg ég á
og kyssi þig um leið, Daniéle.
— Gérard.
í annað sinn fór Gérard í
gegnum stóra hliðið að Sainte-
Agathe hælinu í sjúkrabíl. í
þetta sinn héldu hjúkrunar-
mennirnir honum á milli sín.
Þeir fóru ekki með hann til
yfirlækisins, heldur beint til
klefans. Það var ekki sami klef-
inn, þessi var miklu minni og
gluggalaus. Ljósið kom frá ne-
onröri í loftinu. Það var mjög
hátt til lofts og alls ekki hægt
að ná upp í ljósið. Rúmið var
skrúfað fast í gólfið og vegg-
irnir bólstraðir. Á hurðinni var
gægjugat. Gérard leit í kringum
sig og brosti biturlega.
— Hafið þið ekki minni klefa
en þetta?
Þeir svöruðu ekki, en ýttu
honum inn í klefann og svo kom
þriðji hjúkrunarmaðurinn með
sprautu í hendinni.
Það leið ekki langur tími þar
Gérard gafst upp á því að henda
reiður á degi og nóttu. Löngu
síðar fékk hann að vita að hann
hafði verið þarna' í hálfan mán-
uð.
Þegar hann kom aftur til
sjálfs sín, (hve mörgum töflum
og sprautum siðar, vissi hann
frjálst, sagði Daniéle, — þá
skuluð þið taka mig fasta.
Rannsóknardómarinn virti
. fyrir sér þessa fullorðnu konu,
sem ekki skildi gang laganna.
Hann var þreyttur á henni og
vildi helzt ekki tala við hana.
— En Gérard er ekki í fang-
elsi, sagði hann.
— Það er nú verra en fang-
elsi! öskraði Daniéle. — Það er
ekki dælt í mann eiturlyfjum í
fangelsinu. Þetta er svívirði-
legt.
— Madame, sagði dómarinn
með myndugleik. — Gérard Le-
guen er nú 'sem stendur „undir
læknishendi eftir ráði sálfræð-
ings.
— Sálfræðings, sem ekki einu
sinni hefir litið á hann! tók
Daniéle fram í fyrir honum.
Hún titraði af reiði.
— Þetta er misnotkun á valdi,
hrópaði hún.
— Ég hefi ekki beitt Gérard
valdi, sagði dómarinn. — En
þér verðið að viðurkenna að
faðir hans hefir rétt fryir sér, já
honum ber skylda að láta gæja
hans.
— Já, ef hann væri sjúkur,
en það er hann ekki! Þetta varð
að taka einhvern enda. — Takið
mig þá fasta! sagði Daniéle.
— Ég hefi enga ástæðu til
þess.
Ast hennar var afbrot
Framhaldssaga eftir Pierre Duchesne - 6. hluti
máli, en gat engu tauti komið
við föður hans, þótt þeir væru
gamlir vinir.
Hann hringdi til bóksalans
og hlustaði með vaxandi undr-
un á harmtölur hans og reiði-
orð og sagði svo að lokum
þreytulega: — Jæja, þetta er
þitt mál. En eitt ætla ég að
segja þér: næst þegar þú ferð
að útmála hið fullkomna frelsi
einstaklingsins, þá skal ég hlæja
upp í opið geðið á þér. Við skul-
um ekki tala um hversvegna.
Leguen hóf harmatölur sínar
á ný og arkitektinn lagði sím-
tólið á.
— Veslings Gérard, sagði
hann. — Ég veit ekki hvað skal
segja. Hann vill að þú farir til
afa þíns í Saint-Malo núna
strax.
— Hugsaðu ekki um það,
sagði Gérárd. — Þú hefir gert
— Fjandinn hafi þetta allt,
sagði Gérard.
Hann þaut út um dyrnar og
skellti á eftir sér. Herra Leguen
sneri sér að dómaranum, sem
horfði til dyra með greinilegum
vandlætingarsvip.
— Þarna sjáið þér, herra
dómari, sagði Leguen, — hann
getur ekki verið með réttu ráði!
— Halló? sagði Gérard. —
Daniéle?
— Já, hvað er það, ástin mín?
— Ég kem ekki upp, Daniéle.
Ég hringi til þín úr blaðaturn-
inum. Ég er hér með tveim
hjúkrunarmönnum. Þeir bíða
eftir mér. Ég er að fara með
þeim til hressingarhælisins aft-
ur. Nei, nei, segðu ekki neitt.
Ég vil ekki að þú verðir sett
aftur í fangelsi.
— Gérard ...
ekki), sat hann á stól. Hann var
á skyrtunrii einni, fötin hans
voru ekki einu sinni í klefanum.
En faðir hans var þar með yfir-
lækninum. Gérard vissi ekki
sitt rjúkandi ráð, hann óskar
einskis nema að fá að sofa.
— Jæja? spurði faðir hans.
— Ertu nú farinn að róast?
— Róast, hafði Gérard upp
eftir honum.
— Ætlarðu að fara til afa
þíns?
— Afa, segir Gérard.
— Já, til Saint-Malo. Til afa
þíns. Viltu fara þangað?
— Nei!
Andlit föðurins hverfur hon-
um, það var reiðilegt og af-
skræmt. Gérard sofnar ef ...
— Ef það er algerlega nauð-
synlegt að annað okkar sitji í
fangelsi til að hitt geti verið
— En ég bið um það!
— Nei!
Dómarinn hristi höfuðið.
Þetta var hlægilegt. Blátt áfram
hlægilegt. Unga konan stóð
upp og dómarinn sá, sér til
undrunar, að hún var með tár-
in í augunum. Það er margt sem
maður upplifir, hugsaði hann.
Jafnvel að fullorðin manneskja
grætur, til að ég setji hana í
fangelsi...
Smátt og smátt skýrðist hugs-
un Gérards, hann fór að geta
hugsað. Honum fannst sem eitt-
hvað lát hefði verið á spraut-
unUm. Það var eitthvert
remmubragð í munni hans. Hár
hans var orðið nokkuð sítt og
kinnarnar hrjúfar af skegg-
broddunum. Hann strauk ó-
sjálfrátt yfir augun. Það var
enginn spegill í klefanum. Ég
32 VIKAN 14. TBL.