Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 39

!
í
■

IMwflwS
DÚKA VEISUS 2
Djúpbólstrað sófasett með mjúkum þykkum púðum í
laus yfirarmur. - Glæsilegt úrval áklæða.
Við sendun hvert a land sem er
- Myndalistar fyrirliggjandi
AUÐBREKKU 59
KÓPAVOGI
sími 42400
msm
«wí»íí®:X'í
hans var ekkert líklegra.
Barbara grét í örmum móð-
ur sinnar og sagðist endilega
vilja fá mynd aí líkinu. Eina
myndin sem hún átti af honum
var brúðkaupsmyndin af þeim,
en nú langaði hana til að fá
mynd af honum, eins og hann
var nú. Leonard Day ók heim
til sín og sótti myndavél, til
að láta þetta eftir henni. Mynd-
in var síðar sýnd í réttarsaln-
um, til að sýna hve kaldrifjuð
hún hafði verið.
Þegar Charles Blanchette var
grafinn, grét hún mikið og ætl-
aði jafnvel að fleygja sér i gröf-
ina, þegar byrjað var að moka
moldinni.
Móðir hennar var hjá henni
i tvo daga eftir jarðarförina
og' að kvöldi þriðja dagsins
komu Bettina og Leonard í
heimsókn í hús sorgarinnar.
Þær systurnar drukku te, en
Leonard drakk viský. Þá sagði
Leonard Day, það sem Barbara
síðar skoðaði sem hótun:
— Þú ert nú rík kona, Bar-
bara. En við höfum ekki úr
miklu að moða. Þetta hús er
nógu stórt fyrir okkur 611.
Okkur gæti liðið Ijómandi vel
hér. Hvað segir þú við því?
Við erum nú eiginlega öll sam-
sek, svo það er bezt að við
höldum saman!
Barbara tók hann ekki alvar-
lega. En daginn eftir kom syst-
ir hennar og sagði að þau hjón-
in ætluðu að flytja til henn-
ar. Hún spurði ekki einu sinni
um álit Barböru. Barbara var
búin að ákveða að selja húsið
og flytja til London laugardag-
inn, sem þau komu akandi með
allt sitt dót á vörubílnum. Bar-
bara var siður en svo'hress yf-
ir þessu, en hún gat ekki haft
á móti því.
Þá um nóttina gerði hún það
upp við sig að annað morð væri
nauðsynlegt.
Hún vaknaði um miðja nótt
við að karlmaður skreið upp i
rúmið til hennar og hafði sam-
farir við hana. Þetta var Leo-
nard Day, mágur hennar.
Þegar hún reyndi að stjaka
honum frá sér, sagði hann:
Vertu róleg, væna. Þú
hefur þörf fyrir karlmann og
nú hefur þú engan nema mig.
Bettina er sofandi og hún getur
heldur ekkert gert, þótt hún
vakni. Nú á ég tvær konur.
Þrjár nætur í viku sef ég hjá
þér, þrjár hjá Bettinu. Sjöundu
nóttina ætla ég að sofa!
Barbara var algerlega hjálp-
ai’vana, en henni bauð við Le-
onard Day og þegar hann var
farinn af stað til vinnu sinnar,
sagði hún Bettinu frá því sem
skeði um nóttina.
Ég hef lengi hatað hann,
sagði Bettina. Hann er hrein-
asta skepna. Ég skil ekki hvers
vegna ég giftist honum, en nú
er þetta of langt gengið. Hann
veit að hann hefur örlög okk-
ar í hendi sér. Ef hann fer til
lögreglunnar, þá er úti um
okkur. Það er tilgangslaust að
segja að hann hafi útvegað
eitrið, því að hann neitar því
örugglega, eða þá hann segist
ekki hafa vitað til hvers átti
að nota það.
Ég hef ekki hugsað mér
að sjá hann aftur, sagði Bar-
bara. — Mér verður illt, þeg-
ar ég hugsa um áfengisdaun-
inn af honum. Ef hann kemui
til mín aftur í nótt, þá drep ég
hann.
Bettina horfði hugsandi á
systur sína. Svo sagði hún hægt:
Ef við getum losnað við
hann, þá getum'við selt húsið
og flutt í burtu og byrjað nýtt
líf. Við erum ennþá ungar. Við
getum farið til Astralíu eða
Kanada, eða kannski til Ame-
ríku. Við getum fengið heil-
mikla peninga og . . .
Barbara horfði á hana.
— Er þér alvara, Bettina?
sagði hún.
— Ég er nú ekki í skapi til
að gera að gamni mínu, svar-
aði Bettina.
Framhald í næsta blaði.
LOKASÖNGUR
ÆTTARINNAR
Framhald af bls. 13.
gengur að dýrunum?" spurði
baróninn. Og þá heyrði fólkið
skyndilega hljóðið, sem hafði
vakið hundana til ótta og æðis:
Langdregið, ámátlegt ýlfur.
14. TBL. VIKAN 39