Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 40

Þessar kápur eru seldar
á erlendan markaö, þær
eru einnig mjög vinsælar
hérlendis.
Merkiö
jjeddyv
tryggir gæöin.
SOLIDO
Bolholti 4
sem hækkaði og dvínaði, á að
gizka þrjár mílur burtu og
barst yfir snjóinn, þar til það
virtist koma frá rótum kastal-
ans. Öll hin lamandi, kalda
eymd hins frosna heims, allt
hið miskunnarlausa hungur-
æði villidýranna, sem blandað-
ist öðrum einkennilegum og
draugalegum skrækjum, sem
ekki verður með orðum lýst,
virtust sameinast í þessu sker-
andi ýlfri.
,,Úlfar!“ hrópaði baróninn.
Þeir gáfu frá sér ógeðslegt væl,
sem virtist koma úr öllum átt-
um. „Hundrað úlfar,“ sagði
kaupmaðurinn frá Hamborg,
sem var maður með ríkt imynd-
unarafl.
Af einhverri ástæðu, sem
hún hefði ekki getað skýrt
sjálf, yfirgaf barónessan gesti
sína og gekk til herbergisins,
þar sem gamla kennslukonan
lá og taldi síðustu mínútur hins
deyjandi árs.
Þrátt fyrir napran kulda vet-
urnæturinnar var glugginn op-
inn! Hún hrópaði upp yfir sig
af undrun um leið og hún hljóp
til að loka honum. „Hafðu hann
opinn,“ sagði gamla konan
veikri 1 en skipandi röddu, en
barónessan hafði aldrei keyrt
slíkt af vörum hennar. ,,En þú
deyrð úr kulda,“ sagði hún í
umvöndunartón. „Ég er að
deyja hvort sem er,“ sagði
röddin, „og ég vil heyra söng
þeirra. Þeir eru komnir um
langan veg til að syngja loka-
söng ættar minnar. Það er dá-
samlegt, að þeir skyldu koma.
Ég er sú síðasta af Cernogratz-
ættinni, sem dey í kastalanum
okkar, og þeir eru komnir til
að syngja fyrir mig. Þei, en
hvað þeir kalla hátt.“ Ýlfur
úlfanna hljómaði í kyrri vetr-
arnóttinni, endurómaði um
veggi kastalans í langdregnu
skerandi væli. Gamla konan lá
i hvílu sinni, og svipur lang-
þráðrar hamingju lék um and-
lit hennar. „Farðu burt,“ sagði
hún við barónessuna, „ég er
ekki lengur einmana. Ég er
komin af mikilli ætt . . .“
„Ég held, að hún sé að deyja,“
sagði barónessan, er hún var
komin aftur til gesta sinna.
„Við verðum að senda eftir
lækni. Þvílíkt ýlfur! Ég gæfi
ekki mikið fyrir slíka andláts-
sálma.“ „Þessi tónlist fæst ekki
fyrir auðæfi,“ sagði Conrad.
„Þei! hvaða hljóð var þetta?"
spurði baróninn, þegar brot-
hljóð heyrðist. Tré féll í gavð-
inum. Nokkra stund ríkti graf-
arþögn og þá var það banka-
stjórafrúin, sem rauf þögnina.
„Þes?i afskaplegi kuldi klýfur
tj-én. Hann rekur úlfana til
byggða. í mörg ár hefur ekki
verið eins kaldur vetur.“ Bar-
ónessan samþykkti áköf, að
kuldinn væri orsök þessa alls.
Nepjan innum opna gluggann
olli hjartaslaginu, sem gerði
vitjun læknisins til gömlu frök-
enarinnar óþarfa.
En andlátsfregnin í blöðun-
um leit vel út.------
Hinn 29. desember andaðist
i Cernogratzhöllinni, Amalía
von Cernogratz, gamall og
virtur vinur Grubel baróns-
hjónanna.
ÁST HENNAR VAR
AFBROT
Framhald af bls. 33.
eins og þau. Þau þola ekkert
annað en sig sjálf. Hann hló. —
Ég skil ekki hvernig þau fara
að þessu.
— Það sem er táknrænt við
þetta fyrirkomulag, sem nú er,
sagði Daniéle, — er að það
verður eins og það er. Og til
að það geti haldist þannig verð-
ur allt annað að staðna...
frjósa.
— Já, sagði Gérard. — Með-
on þeim er ljóst að ég elska þig,
sleppa þau mér aldrei. Og jafn-
vel þótt því væri ekki lengur
til að dreifa, myndu þau samt
ekki sleppa mér úr augsýn. Það
er ekki eingöngu að þau vilji
halda mér föstum, þau vilja líka
breyta mér. Þau vilja eyði-
leggja eitthvað sem er í mér
sjálfum ...
En hve hann setur þetta skýrt
íram, hugsaði Daniéle. Þau vilja
eyðileggja það sem er maður-
inn Gérard, brjóta hann niður,
móta hann eftir eigin geðþótta,
þurrka hann út.
Þau höfðu numið staðar við
auðan bekk og settust á hann.
— Ef við segjum þeim nú
stríð á hendur? sagði Daniéle.
— Ef ég fer ekki aftur til
afa, setja þeir þig i fangelsi.
— Það getur verið, sagði
Daniéle, — en það gerir ekkert
til. Ég vil að þú verðir frjáls.
Þau mega ekki eyðileggja þig,
eins og þau eru nú komin vel
á veg með.
— En ég vil að þú sért frjáls.
- Ég er ekki frjáls meðan
þú ert í Saint-Malo, sagði Dani-
40 VIKAN 14. TBL.