Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 46

Wiithir bríhiíl
Þríhjólin vinsælu alltaf fyrirliggjandi.
Einnig reiðhjól í öllum stærðum.
Vincent Capazella, ungur,
svarthærður FBI-spæjari rudd-
ist hægt áfram gegnum kjarrið.
Yfir honum smaug dvínandi
birtan niður í gegnum furu-
krónurnar. Hann og Robert
Kennamur höfðu fundið óljós-
an troðning niður að lágu barði.
Þeir voru nú búnir að leita þar
í fimmtán mínútur og voru um
níutíu metra frá draslinu á
húsgrunninum.
Allt í einu stanzaði Capa-
zella: — Ég heyri eitthvað,
hrópaði hann.
Kennemur benti í áttina til
vegarins. Þaðan heyrðust radd-
ir.
Capazella hristi höfuðið.
Hann benti niður á jörðina. Svo
sparkaði hann burtu beðjunni
af föllnum laufum, sem þöktu
jörðina, og kom niður á rauðan
ieir. Klukkan var þá tólf mín-
útur yfir fjögur.
Barbara Mackle hafði þá leg-
ið áttatíu og þrjá klukkutíma í
kistunni sinni hálfan metra 1
jörðu.
„Ég heyrði skrjáfandi hljóð.
Það var alveg ákveðið í fyrsta
sinn, sem ég heyrði eitthvað að
ofan, eftir að ég hafði verið
skilin eftir þarna. Ég tók vift-
una úr sambandi. En þá heyrð-
ist ekkert. Ég hélt niðri í mér
andanum og hlustaði. Ekkert.
Vonbrigðin voru sár.
En eitthvað hlaut það að hafa
verið, dýr ef ekki annað. Ég fór
að berja upp í lokið með hnef-
unum. Ég æpti ekki. Ég bara
kreppti hnefana og barði af öll-
um kröftum. Ég barði og barði
og kistan titraði og droparnir
hrundu. Ég varð gegnblaut og
ég fann til í hnúunum. Ég barði
að minnsta kosti í heila mín-
útu í lotu.
Svo hætti ég til að hlusta. En
ég heyrði ekkert. Ég hugsaði:
Það er enginn, þetta var bara
ímyndun. En ég fór samt aftur
að banka.
Ég var enn að banka þegar
ég heyrði fótatak og síðan rödd
sem hrópaði: — Barbara
Mackle! Barbara Mackle! Það
er FBI!
Vincent Capazella og Robert
Kennemur heyrðu greinilega að
þrívegis var barið. Capazella
lagðist á hné og þreifaði á jörð-
inni. Hann gat ekki betur fund-
ið en jarðvegurinn þarna væri
laus í sér, eins og í hann hefði
verið grafið nýlega.
Hann hrópaði eins hátt og
hann gat: — Barbara Mackle!
Barbara Mackle! Það er FBI!
Meðan Kennemur hljóp til
bíls þeirra til að kalla á hjálp
í senditækið, ólmaðist Capa-
zella við að sparka burt laufi
og barri og lausamold. Svo fór
hann að róta í jörðmni með
berum höndunum.
„Ég hætti að berja og bara
beið. Ég lá og brosti breitt.
Þetta var hin fullkomna ham-
ingja. Ég get ekki lýst því með
orðum, hve dásamlega vel mér
leið.
Svo sagði hann: Berðu! Ef þú
heyrir til mín, þá berðu!
Og ég barði og bankaði. Svo
hætti ég því og hlustaði og
heyrði enn einu sinni rödd sem
sagði: Berðu. Svaraðu mér.
Segðu hvort allt er í lagi með
þig-
Ég hrópaði: — Það er allt í
iagi með mig.
FBI-mönnunum á staðnum
fjölgaði stöðugt. Allir lögðust
þeir á hnén og grófu. Þeir
fundu tvær beygjanlegar,
tveggja metra langar plast-
slöngur, sem lágu fyrst lárétt
og samhliða undir yfirborðinu
og síðan í jörð niður. Keith tók
í aðra þeirra og kallaði til Bar-
böru Mackle 'í gegnum hana.
Hann lagði kinnina að slöngu-
oninu og fann vægan loft-
straum. Þetta var greinilega
slangan fyrir útandaða loftið.
En Barbara svaraði ekki kalli
hans. FRT-mennirnir heyrðu
suðið í viftunni. Þeir vissu ekki
hvað bar var um að ræða.
Keith hróoaði aftur: — Svar-
aðu. ef þú heyrir í mér!
Ekkert svar. Keith varð grin-
inn bví skelfilega hugboði að
stúlkan hefði látizt áður en'þeir
náðu til hennar.
Einhver hrónaði: — Náið í
felgujárn! Maður tók á snrett
til bílanna. sem stóðu í röð
meðfram McGee Road.
Allan tímann héldu FBI-
m°no áfram að strevma að.
Aðrir voru á leiðinni með skófl-
i’r. sem þeir höfðu keyot í Nor-
cro«s.
Þegar þeir höfðu grafið um
fjörutíu og fimm sentimetra
niður varð fyrir þeim annar
endi kistunnar. Hún var um
sjötíu og fimm sentimetra
breið. Með felgujárninu og eig-
in vöðvaafli sprengdu þeir sið-
an upp lokið. Það tók þá einar
fiórar, fimm mínútur að ná því
alveg af, enda var það ramm-
lega skrúfað nfður öðrumegin
með þriggja og hálfrar tommu
skrúfnöglum.
Klukkan var nú þrjátíu og
t.vær m.ínútur yfir fjögur á
föstudaginn tuttugasta desem-
ber.
„Ég heyrði allskonar hljóð.
Ég gat ekki skilið hversvegna
þetta tók svona langan tíma.
Allt í einu voru þeir farnir að
bjástra beint yfir höfðinu á
mér. Ég heyrði þá losa skrúf-
urnar. Ég vissi uppá hár hvað
þeir voru að gera. En ég sá
enga ljósglætu.
Ég varð ennþá blautari og
dró yfir mig teppið. Kistan
hristist. Og svo að lokum rifu
þeir af lokið, mold hrundi nið-
ur á mig og ég heyrði hátt,
ískrandi hljóð. Ég lyfti höfðinu
og allt varð svo bjart, svo bjart.
Hendur voru réttar niður til
mín. Þarna var fjöldi manns og
allir störðu niður til mín og
spurðu hvernig mér liði. Ég sá
að margir þeirra grétu.
Ég brosti breitt og þeir brostu
líka, held ég, og ég sá tár í
augum þeirra og svita á ennum
þeirra. Ég man ekki nákvæm-
lega hvernig ég komst upp úr
kistunni, en þeir tóku undir
handleggi mér og lyftu mér
einhvernveginn upp. Einhver
sagði: — Þar höfum við hana,
og annar bætti við: — Hvernig
líður þér?
— Vel, sagði ég.
Ég reyndi að standa upp. Þeir
hjálpuðu mér. Ég datt. Það
voru hnjáliðirnir sem gáfu eftir.
Þeir þrifu í mig og einn sagði:
— Hún getur ekki gengið.
Og þarna stóð ég og hló. Ég
veit að ég leit hræðilega út,
blaut og skítug. Og þeir stóðu
þarna og bara horfðu á mig. Ég
sá að það blæddi úr höndum
þeirra og að þeir voru kóf-
sveittir. Og þeir grétu ennþá.
Ég sagði: — Hvernig líður fólk-
inu mínu? Og einhver svaraði:
— Þeim líður ágætlega.
— Elsku góðu, segið þeim að
ég sé heil á húfi.
Og einn lögreglumannanna
tók mig upp og bar mig. Það
var erfitt að bera mig gegnurp
skóginn og hann mæddist dá-
lítið.
— Ég er frekar þung, ,er það
ekki, sagði ég. Og einhver
sagði: — Lofið mér að halda á
herlni. Sá var ungur maður,
dökkur yfirlitum og stærri og
sterklegri en hinn. Hann tók nú
við mér og bar mig áfram.
Ég spurði hvað klukkan væri.
Einhver svaraði: — Fjögur. Og
ég spurði: — Um morguninn?
— Nei, síðdegis.
— Hvaða dagur er í dag?
— Föstudagur.
Föstudagur . .. ég trúði ekki
eigin eyrum.
Maðurinn sem bar mig
snurði: — Hve lengi ertu búin
að liggja hér?
46 VIKAN 14. TBL.