Vikan - 06.04.1972, Blaðsíða 20

Mundi hann trúa mér, ef
ég segði honum frd
þessu?
Jafnvel þótt hann gæti
trúað þessari fáránlegu
sögu, hefði hann þá
karlmennsku til að varpa
frá sér hrúði
sinni á elleftu stundu?
Alan og ókunna stúlkan réðu
ferðinni og skröfuðu stöðugt,
glöð í bragði. Ekki hafði ég
minnstu hugmynd um umræðu-
efni þeirra, en ég þóttist vita,
að ekki væri það stjórnmál. Ég
hlustaði ekkert eftir því. Ég
hafði nóg annað um að hugsa,
þar sem ég lallaði á eftir þeim
og rýndi á skuggana í kring, í
leit að úlfaskröttunum. Ég gat
varla trúað þvi, að við kæm-
umst alla leið án þess að hitta
þá aftur, en loksins sá ég turn-
ana á Josselinkastalanum, sem
var rétt framundan.
Hin dularfulla fylgdarkona
okkar yfirgaf okkur um leið og
við komum inn í þorpið, og því
varð ég feginn, því að ég var
ekki í neinu skapi til þess að
útskýra fyrir hinni talgleiðu
gestgjafakonu það sem ég skildi
enn ekki sjálfur. Ég tók samt
eftir þvi, að kveðja stúlkunnar
til Alans var Au revoir, en við
mig sagði hún bara Bon soir, og
það kuldalega.
— Kannski þú hittir ung-
frúna aftur bráðlega? sagði ég
þegar við vorum komnir upp í
herbergið okkar án teljandi
skýringa í leiðinni.
Alan kinkaði kolli og ofur-
lítill biygðunarroði færðist yfir
laglega andlitið á honurr^.
— Á morgun, játaði hann
loksins og bætti við: — Heyrðu,
er hún ekki alveg dásamleg?
— Jú, auðvitað er hún það,
svaraði ég dálítið þurrlega. —
En hver er hún?
—• Hún heitir Corinne og á
heima hérna í þorpinu.
— Skárri eru það upplýsing-
arnar! En hvað var hún að gera
ein síns liðs úti í skógi?
Alan hló.
— Það veit ég ekki — og mér
er líka sama. Ég þakka bara
heillastjörnunni minni, að hún
skyldi vera þar.
— Annars værirðu kannski
dauður? spurði ég.
— Nei, svaraði hann með
brosi, sem kom algjörlega upp
um hann. — Annars hefði ég
kannski aldrei hitt hana Cor-
inne.
Hann bar nafnið fram í tón,
sem skar niður allar frekari um-
ræður. Þar eð ég sá, að vinur
minn hafði orðið fyrir slæmu
áfalli af ást við fyrstu sýn, gerði
ég það eina, sem hægt var ?ð
gera — sneri mér til veggjar ng
fór að sofa.
Næsta morgun náði ég í mál-
aradótið mitt þar sem ég hafði
skilið það eftir á flóttanum, og
hélt svo áfram við myndina
mína. En Alan hafði öðru að
sinna. Að vísu vann hann eitt-
hvað dálítið og eins og utan við
sig, en mestur tími hans fór í
töfradísina, sem var ekki hrædd
við úlfa.
Það þarf nú ekki mikið til að
losa um málbeinið í svona hálf-
dauðum hundsrassi eins og
Josselin, og innan viku var ást-
arævintýri laglega, unga enska
málarans aðalumræðuefnið í
þorpinu. Ef nokkurntíma hefur
verið til bálskotinn maður, þá
var það Alan Grantham. Ég
varð ekkert hissa, þegar hann
tíu dögum eftir næturævintýr-
ið okkar, tilkynnti væntanlegt
brúðkaup sitt og bað mig að
vera svaramaður sinn.
í Bretagne er það alls óþarft
að senda út brúðkaupsveizlu-
boð. Fógetinn semur hjóna-
bandssamninginn og dreifir
gleðifréttinni og allir fullorðnir
þorpsbúar koma saman, eins og
það sé sjálfsagt, til að óska
brúðhjónunum allra heilla og
háma í sig þann ókeypis mat og
drykk, sem á boðstólum kann
að vera. Af fjölda þess fólks,
sem þannig býður sér sjálft, má
nokkuð ráða virðingu þá, sem
brúður og brúðgumi njóta. Ég
skal játa, að ég var dálítið for-
vitinn að sjá, hvernig aðsóknin
yrði að þessu sinni, því að ein-
hvernveginn hafði ég orðið þess
áskynja, að Corinne hin fagra
væri ekki beinlínis vinsæl þarna
í þorpinu. Annað ung fólk virt-
ist heldur leiða hana hjá sér.
Bændafólkið í Bretagne kann
að vera eitthvað svipað öðru
fólki, innan fjölskyldunnar, en
gagnvart ókunnugum — eink-
um útlendingum eins og okkur,
er það þögult og tortryggið.
Þótt undarlegt megi virðast, var
skrafhreifnasti maðurinn, ein-
mitt sá, sem mátt hefði halda,
að ekki kjaftaði frá sér vitið.
Því að þetta var embættismað-
ur — sjálfur fógetinn — sá mað-
ur sem, að sóknarprestinum
kannski undanteknum, var
kunnugastur fjölskyldumálefn-
um þorpsbúa.
Auðvitað var Nicoias Oidor
nokkuð menntaður maður og
meira að segja bar hann með
sér nokkra yfirborðskennda
menningu. Hann gætti þess að
segja mér, snemma í viðkynn-
ingu okkar, að hann hefði á
yngri árum lesið lög í París og
af ýmsu, sem hann sagði —
svona meðal annarra orða, mátti
ráða, að hann taldi sig ofar í
virðingastiganum en hinir ó-
breyttu þorpsbúar — og líklega
iiefur það verið þessvegna, að
hann sóttist eftir félagsskap
okkar Alans hvenær sem hann
gat fundið átyllu til þess. Ég
komst að þeirri niðurstöðu, að
hann væri nokkur hæfileika-
maður, og honum hefði verið ýtt
til hliðar og í þetta ómerkilega
en vissa embætti, sem honum
leiddist óskaplega.
Hann kom í krána kvöldið
fyrir brúðkaupið, til þess að fá
einhver deili á brúðgumanum,
sem færa þurfti inn í hjóna-
bandssamninginn. Alan var
fjarverandi, eins og endranær,
en ég gat gefið allar nauðsyn-
legar upplýsingar.
Að erindinu loknu, virtist
gamli maðurinn ekkert þurfa
að flýta sér af stað. Hann sat
kyrr og skrafaði um ýms. ó-
merkileg efni, en renndi aug-
unum öðru hverju til borðsins
þar sem stóð allmikið flpsku-
safn, sem Alan hafði dregið
saman til veizlunnar. Ég skildi
hálfkveðna vísu og dró upp
flösku af elzta árgangnum.
— Við skulum fá okkur eitt
glas og drekka heillaskál ungu
hjónanna, sagði ég.
Ég hellti vel í glasið og hann
tæmdi það með sýnilegri vel-
þóknun, með áheyrilegri smá-
ræðu, sem hann átti sýnilega í
fórum sínum og hafði notað
mörgum sinnum áður, þegar
líkt stóð á.
— Ég neyti nú mjög lítið
áfengis, herra minn, sagði hann
að lökum — en við svona gleði-
’egt tækifæri — hann sneri glas-
fætinum milli mögru fingranna
— og horfði dreymandi á flösk-
una.
Þegar einhver maður fer að
fjölyrða um hófsemina sína,
hefur mér oftast reynzt hann
vera fús til að drekka sinn
skammt — og vel það.
— Já, það er synd að stinga
tappanum í svona góðan drykk,
sagði ég og þreif til flöskunnar.
— Gerið mér þann heiður að
drekka eitt glas til með mér.
— Mín er æran, herra minn,
fullvissaði hann mig og dálítill
roði færðist í pergamentsgult
andlitið þegar hann skellti í sig
gulbrúnum vökvanum. — Og
það er líka heiður fyrir þorpið
ÚLFKONAN
FRÁ
JOSSELIN
STUTT FRAMHALDSSAGA - ANNAR HLUTI
20 VIKAN 14. TBL.