Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 12

FULLKOMIÐ
MORÐ
- Dásamlegt morð! sagði
Samúel Merlin. Undursartilegt
snilldarmorð! Við sátum i
bókastofunni hans i hálfrökkri, en
logarnir frá arninum skinu á
sterklegan vöxt hans, blikuðu i
augum hans og hituðu upp örótt
hörundið á kinnunum.
Ég var um þessar mundir eins-
konar Watson hjá honum. Seinna
hætti ég þvi, vegna þess, að mér
fannst samvizkan i mér full-
kveistin fyrir slika stöðu.
Ég var ráðinn að nokkru leyti
sem ritari hans en að nokkru sem
umsjónarmaður á búi hans i
Marland, og fyrstu vikurnar
fannst mér þetta létt verk, kaupið
hærra en ég hafði búizt við, og
húsbóndinn nærgætinn við mig.
Sannast að segja kunni ég
stöðunni vel, i þessari indælu
sveit, og hrósaði happi yfir heppni
minni.
En ég gat ekk> annað en tekið
eftir sumum einkenmlegum
háttum húsbónda mins, ferðum
hans heim og að heiman, mörgum
og einkennilegum gestum hans,
óreglubundnum svefntima hans,
en ég ‘forvitnaðist ekkert um
þetta, meðan ég kunni starfi minu
vel.
Einu sinni eða tvisvar reyndi ég
að komast eftir þvi, hvort
þjónustfólkið vissi eitthvað meira
um húsbóndann en ég gerði, en
það var kurteislega þögult og lét
ekkert uppi.
Þjónustuliðið var aðallega
karlmenn, sem virtust vera
fyrrverandi sjómenn, og það
styrkti mig i þeirri trú, að Merlin
hefði sjálfur verið - og væri
kannski enn - i einhverju
sambandi við sjó og siglingar.
Liklega hefur það, sem fyrst
vakti athygli mina á fullkominni
fyrirlitningu Merlins á lögunum,
sem hann átti þó að framfylgja,
verið ,,fullkomna morðið”, sem
var framið þvi sem næst á
tröppunum hjá okkur i Marland.
Við þekktum bæði Home og
Vennant, af þvi að þeir voru
nágrannar okkar, og einkum
þekktum við Home vel. Hann
rakst stundum inn til þess. að
heilsa upp á Merlin, reykja eina
pipu með honum og ræða
stjórnmál - óendanlega
langdregið.
Hann var lágur maður vexti, en
vel feitur og með alskegg, sem
þakti hálft andlitið. Hann var
haltur og dró á eftir sér vinstra
fótinn.
Ég varö þvi hissa, þegar
Vennant kom riðandi til okkar
einn daginn og sagði okkur, að
hans væri saknað. Við Merlin
vorum á leið til hússins, utan frá
hliðinu og töluöum um gin- og
klaufaveiki, sem hafði gosið upp á
bæ eins leiguliðans. Þá heyrðum
viö hófatak eins hests, sem
nálgaðist okkur, og við snerum
við til aö aðgæta það nánar.
Þetta var Vennant, á rauðjarpa
hestinum, sem hann var svo
hreykinn af. Hann sat hestinn,
drembilegur og skipandi á
svipinn. Það var alltaf
einhverskonar ögrun i viðmóti
.hans, og einhver ágengur hroki i
nösunum og hnykluðum
augnabrúnunum. Og jafnvel
vingjarnlegasti hlátur hjá
honum, bar með sér einhverja
fyrirlitningu.
Hann stöðvaði hestinn.
— Herra Merlin, sagði hann, —
hafið þér séð hann Home nýiega?
— Nei, svaraði Merlin. —
Hversvegna spyrjið þér?
— Hann er farinn, sagði
Vennant. — Horfinn ... fjandinn
hirðihann! Hann hefúr ekki sézt i
þrjá daga, og hreingerninga-
konan hans bölvar sér uppá, að
hann hafi framið sjálfsmorð.
— Veit ekki lögreglan um
þetta? spurði Merlin.
— Ekki enn, en þess veröur ekki
langt að biða. Ég er að fara i
þorpið til að vita, hvort ég verð
nokkurs visari. En hann er vist
farinn fyrir fullt og allt. Verið þið
sælir!
Hann brokkaði siðan áfram og
nú hraðar en þegar hann kom.
Merlin tók lengsta og svartasta
vindilinn upp úr veskinu sinu, beit
af honum oddinn og kveikti i.
— Þetta er skritið, sagði hann.
— Aldrei hef ég vitað Home hafa
neinar sjúklegar tilhneigingar.
Við skulum fara yfir i
Vindmylluna og frétta eitthvað
nánar af þessu.
Vindmyllan var nafnið á snotru
hvitu húsi, sem Home hafði átt,
en dró nafnið af hrörlegri
byggingu uppi á hólnum, sem
sneri letilega biluðum
vængjunum.
Frú Finch, sem hafði veriö
ráðskona Homes árum saman,
kom tifandi eftir steinlögðum
stignum og flýtti sér. Þetta var
fölleit og skarpleit kona, meö
uppglennt augu, iklædd óhreinum
grænum sloppi.
— Ó, herra Merlin! sagði hún.
-- Ó, herra Merlin!
— Megum við koma inn? sagði
Merlin. — Ég ætla aö vita, hvort
ég get orðið að nokkru gagni, frú
Finch.
— Gerið þér svo vel að koma
inn. Komiö þér lika, herra
Murray. Það er mesti léttir að
sjá einhverja manneskju i húsinu.
Þið getið rétt hugsaö ykkur, að
siðan veslings hr. Home fór,
hefur mér liðið hræðilega hérna,
aleinni og hafa engan aö tala viö,
og hugsa um allt mögulegt....
— Það get ég skiliö, sagði
Merlin og gekk inn i setustofuna.
— Ég efast ekki um það, frú
Finch. En mig langar til, að þér
segið mér eitthvað um þetta
hvarf hans Homes.
— Ég get nú litið sagt yður,
sagði hún.
— Það geta vist heldur ekki
aðrir, sagði Merlin. — Ég heyri
_sagt, að þér teljið hann hafa
framið sjálfsmorð?
— Já, það geri ég lika, svaraði
ráðskonan. — Hann hefur reynt
það áður. Og svo kom hún
ótilkvödd með alla söguna.
— Þaö var á frideginum
minum, sagði hún. — Ég kom
fljótt heim aftur, af þvi það var
húðarrigning. Ég treysti mér
ekki alla leið til Widnam, til
hennar systur minnar, sem ég
ætlaði að heimsækja, og sneri þvi
við heim.
— Ég fór beint inn i setustofuna,
til þess að segja honum, að ég
væri komin aftur, ef hann skyldi
þurfa einhvers með-, og fann hann
þá, þar sem hann stóð við sófann
þarna, þar sem þér sitjið nú, hr.
Murray, með tvo púða undir
annarri hendinni, og var einmitt
að taka upp þann þriðja.'
— Hann flýtti sér að fleygja
þeim frá sér, þegar hann sá mig.
Og svo fór ég fram i eldhús. Þar
var allt fullt af gasi, hr. Merlin,
og gluggarnir harðlokaðir! Tveir
kranarnir i gasofninum voru
opnir upp á gátt! Þessvegna er
ég hrædd um, að hann hafi framið
sjálfsmorð, hr. Merlin!
— Kannski hefur Home getað
gelið einhverja aðra skýringu á
þessu?
— Jú, hann sagðist hafa verið
þarna inni til að gá að einhverjum
krók undir mynd, og þá opnað
kranana fyrir slysni. En ég veit
nú betur!
— Þér haldið þá, sagði Merlin,
— að hann liggi á botninum á
einhverjum vatnsgignum i
grjótnámunr.i, frú Finch?
— Þetta finnst mér nú full-
harkalega að orði komizt, en ég

V2 VIKAN 23. TBL.