Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 40

lostafull — og svo konu hans, sem
andlitið á bar .með sér illa
meðferð og langvinnar þjáningar.
Kviðdómendurnir skoðuðu likið
og svo snöruna (en hún hafði
verið tekin úr skógarhöggs-
kofanum og hafði verið notuð til
að fella með tré). Siðan kváðu
þeir upp einróma úrskurð um
sjálfsmorð. Þetta voru lágkirkju-
menn úr þorpinu, sem héldu þvi
fram, að svona gjörspilltir menn
eins og Vennant yrðu alltaf fyrir
barðinu á sinum eigin löstum.
Næsta morgun riðum við
Merlin yfir á búgarðinn. Hann
sat á þeim rauða Vennants, sem
hann var lengi búinn að ágirnast,
og ég hafði ekki getað fengið hann
ofan af þvi að fara að þjarka um
hann, meðan húsbóndinn lá enn á
börunum. Hann hafði samið um
að fá að rey'na hestinn og nú sat
hann á honum til að votta
ekkjunni samúð sina sem góður
nágranni!
Hún vildi ekki tala við okkur,
enda þótt hún væri i herbergi
sinu, en sendi okkur boð og
þakkaði okkur samúðina, en bað
sig um leið afsakaða.
En bróðir hennar —- Hector
Welsh — sem bjó á landspildu i tiu
milna fjarlægð, og hafði komið til
þess að vera systur sinni til
aðstoðar, tók ekki einasta á móti
okkur, heldur og fagnaði hann
heimsókn okkar.
Og það þurfti ekki að toga upp
úr honum orðin. Hann virtist búa
yfir ýmislegu, sem hann hefði
viljað æpa upp við hvern, sem
heyra vildi. Við settumst að i
setustofunni og hann gróf upp
eitthvað af vinbirgðum hins
látna.
— Aldrei hefði mér dottið i hug,
að þessi maður færi að gera sér
það til skammar að fara að drepa
sig.
— Kannski þótti honum vænna
um Home en við héldum, lagði ég
til málanna. — Þér vitið, að þeir
Home voru....
— Já, það vissi ég, sagði
Hector. — Já, vist vissi ég það!
Og Home var maður!
Heiðarlegri, betri og sannari
heiðursmaður hefur aldrei verið
til. Og samt gerði hann sjálfur
þetta sama.
— Og hversvegna skyldi hann
hafa gert það? sagði Merlin lágt.
— Það var nú ekki vegna þess,
að hann hefði tapað nokkrum
sterlingspundum, sagði Hector,
—■ og ég skal segja ykkur
ástæðuna. Hún systir min drap
hann, veslingurinn.
Hann saup á portvinsglasinu og
hélt svo áfram:
— Vitanlega ekki beinlinis.
Þetta er löng og sorgleg saga.
Hefði ekki Home hjálpað henni og
verið henni góður og hugsað um
hana, hefði hún orðið fyrri til að
fremja sjálfsmorö.
— Home og Vennant voru
saman i skóla, eins og þið vitið, —
þarna yfir i Onnuþorpi. Þeir
héldu félagsskapnum áfram eftir
að þeir fóru þaðan. Og þeir voru
báðir að draga sig eftir henni.
—- Hún var bráðfalleg ung
stúlka og glöð eins og
sólskinsdagur — alltaf hlæjandi
og brosandi, það var hún. Og
Vennant náði i hana. Hann var
yngri og fjörugri og hreif hana til
sin.
— Nú fer ég að skilja, sagði
Merlin.
— Home gleymdi engu, hélt
Hector áfram enda þótt hann bæri
það ekki utan á sér — hann var
ekki þannig maður. Hann brosti,
óskaði þeim til hamingju, og fór
siðan til útlanda og var þar árum
saman.
— En hann gleymdi engu. Og
hann hafði engu gleymt þegar
hann kom heim aftur. En þá var
allt orðið breytt. Nú voru þau
ekki lengur hamingjusöm hjón að
leggja út i ævintýrið mikla.
Vennant var næstum búinn að
ganga af henni dauðri, þegar hér
var komið.
— Þið munduð aldrei kynnast
þvi til fulls, hvilikt fúlmenni þessi
maður var, þó að haldin væru tiu
réttarhöld. Hann var búinn að
gera hana óhamingjusama fyrir
iöngu. Og hann hélt áfram að
kúga hana og tæta sálina i henni i
sundur — og hafa ánægju af!
Það var ekki annað en
heimkoma Homes og návist hans,
sem hélt i henni lifinu til þessa
dags. Og það var vegna þess, að
Home sá, að hvernig sem hann
reyndi mundi hann aldrei geta
hjálpað henni, að hann fór að
fremja sjálfsmorð.
— Mig var farið að gruna
eitthvað þessu likt, sagði Merlin.
— Skyldi Home nokkurntima
hafa talað við Vennant um þessa
meðferð hans á konunni.
— Hann gerði meira en það,
sagði Hector. —Hann gerði allt,
sem i mannlegu valdi stóð. Og ég
held, að hann hafi farið svona að
vegna þess, að hann þættist ekki
geta gert nóg.
— Já, ég man það vel — það
gerðist hérna i stofunni. Við
vorum hérna öll — þetta var á
annan i hvitasunnu. Vennantvar
drukkinn og lamdi hana. Þetta
var fyrir nokkrum árum.
Home var karlmenni i þann tið
og sterkari maður var ekki til hér
um slóðir, enda þótt hann væri
frekar smávaxinn. Hann réðst á
Vennant — lamdi hann um allt
gólfið og skildi hann eftir
liggjandi þarna hjá kolabyttunni i
horninu, með sár á kinninni.
Þegar Vennant rankaði við sér,
lét Home hann biðja konuna sina
afsökunar — og eftir það var hann
hræddur við hann. Það þurfti nú
talsvert til aö hræða svona mann,
40 VIKAN 23. TBL.