Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 19

liil
EFTIR LUPUS
VILHJÁLMUR HJÁLMARSSON
Á HONUM SANNAST
MÆTAVEL
AÐ HEIMA ER BEZT
aftur. Veittist Brekkubóndanum þá
þriðja sæti á lista Framsóknar-
flokksins í kjördæminu, þegar
rýmkaðist til við fráhvarf Halldórs
Ásgrímssonar, og þar með barst
bann á þing að nýju. Vilhjálmur
var svo endurkjörinn einn af þing-
fulltrúum Austfirðinga 1971 og
hreppti dágott leiði.
Mjófirðingagoðinn man vissulega
tvenna tima í framabaráttu sinni,
en hann kippir sér hvorki upp við
happ né ólán. Vilhjálmur Hjálm-
arsson er maður rólegur og traust-
ur og æðrast aldrei eða kætist úr
hófi. Hann telst enginn garpur á al-
þingi, talar sjaldan og hógværlega
og virðist fara lijá sér, ef stórvið-
burðir gerast, en þykir glöggur og
ýtinn og halda vel á málum, ef hann
beitir sér. Frammistaða Vilhjálms
í orðadeilum er tilkomulítil. Hins
vegar flytur liann stundum skemmti-
legar tækifærisræður og á þá til að
komast svo imyttilega að orði, að
minnisstætt verði. Gamansemi haiís
kemur á óvart, en fer honum vel og
gæðir liann viðkunnanlegum þokka.
Og Brekkubóndinn er miklu ritfær-
ari en flestir þingbræður hans. Fylgi
sitt á Vilhjálmur einkum þvi að
þakka, að kjósendum finnst hann
einn þeirra og tilvalinn fulltrúi hér-
aðsins. Þeir líta á liann í senn sem
málsvara sinn og skjólstæðing og
unna honum þess vegna upphefðar,
sem ella kynni að kosta tortryggni
og öfund. Austfirðingar vita, að Vil-
hjálmur Hjálmarsson hverfur heim
af alþingi að standa þeim reikn-
ingsskap ráðsmennsku sinnar, og
þeir gleðjast ósjálfrátt af liúsbónda-
valdi, sem er mun fremur fólgið í
því að gefa en þiggja, en það hlut-
skipti hefur jafnan þótt sælt á Is-
landi.
Vilhjálmur á Brekku gerþekkir
liagi og viðliorf Austfirðinga til
lands og sjávar og íhugar aldrei
aðra tign en virðingu þess að rækja
störf og trúnað af kostgæfni og vera
átthögum sínum hollur og dyggur
sonur. Á honum sannast mætavel,
að heima er hezt. Búskapurinn er
manninum til sóma og festir hann
í sessi eins og Svein í Firði forðum
daga. Hann berst ekki á, en er for-
sjáll og þrautgóður bóndi og lið-
tækur foringi fámennrar sveitar,
sem reynist veitul í góðæri og
bregzt ekki, þó að liart sé í ári, ef
þraukað er af þolinmæði og út-
sjónarsemi. Tillitssemi Vilhjálms
er svo rik, að liann ástundar fús-
lega hlýðni og auðsveipni við flokk
sinn og leiðtoga, en eigi að síður
myndar liann sér sjálfstæðar skoð-
anir um menn og málefni og mun
aldrei níðast á neinu því, sem lion-
um er til trúað. Vilhjálmur Hjálm-
arsson er frjálslyndur og minnug-
ur æskuhugsjóna sinna, óspilltur af
dekri og valdafíkn og andvígur
fordild og sýndarmennsku. Hann er
réttsýnn og sanngjarn, en íhalds-
samur og sættir sig við að láta
segja sér fyrir verkum og vera háð-
ur gömlum vana. Hann er barn
veðrasamra áttliaga, en sver sig þó
aldrei í ætl við Mjóafjörðinn í
stormi og brimi, þegar höfuðskepn-
ur fara hamförum. Sumum finnst
Brekkubóndinn eins og dráttarhest-
ur, sem stígur þungt og seint til
jarðar og slítur aldrei af sér ak-
tygin, en þó er skap lians heitt og
tilfinningarnar næmar. Hann líkist
lielzt reyndum og gætnum göngu-
garpi, sem kafar fönn upp til fjalla,
en veit mannabyggðina niður und-
an og ratar þangað. Hann ber frem-
ur svipmól af köldu vetrarríki en
björtu sumarlandi og stingur í stúf
við strokna og þvegna glaumgosa,
sem keppast við að halda sér til
frammi fyrir spegli, en ganga
naumast í augun á Austfirðingum.
Dæmi um seiglu Vilhjálms Hjálm-
arsson er þessi gamanþáttur, sem
gæti verið sannur: Mjóifjörður er
fámennt og afskekkt byggðarlag.
Mönnum þar fannsl lengi mest um
vert að fá þar bryggju að leggja að
og frá. Sá draumur rættist allt í
einu, þegar Vilhjálmur hafði verið
á þingi fyrra skiptið. Síðan neydd-
ist Brekkubóndinn að standa vörð
á bryggjunni löngum stundum til
að forða því, að sveitungarnir flytt-
ust þaðan brott. En sé þetta rétt
hermt, skiptist einhver á við Vil-
hjálm Hjálmarsson nm varðstöð-
una, því að nú er hann kominn aft-
ur á þing, og samt helzt Mjóifjörð-
ur í byggð.
Lúpus.
23. TBL. ViKAN 19