Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 46

með því að haga þér svona,
Andrei? Það er ekki til neins!
Ég fór að ná í Paul. Ég skildi
ekkert hvert hún var að fara.
Var allt búið á milli þeirra og
var hún svona ergileg þess
vegna? Hvers vegna var hún
alltaf með Jean í eftirdragi?
Var það til að vekja afbrýði-
semi hennar hjá Andrei? Ég
vissi það ekki. Allt sem ég
vissi var að eitthvað hafði skeð
á milli okkar Andreis, þessar
fáu mínútur sem við vorum
ein. Það var ekki mikið, en
það var allt sem ég átti og ég
geymdi leyndarmál mitt í
innstu fylgsnum hjarta míns.
Nokkrum dögum síðar varð
Paul mikið veikur. Greifinn
hafði farið með Andrei, til að
líta á einhverja eign nálægt
Moskva og Natasja var í heim-
sókn hjá vinum sínum, nokk-
uð langt í burtu. Það var ekk-
ert gagn í Anfísu og næsti
læknir var farinn til Péturs-
borgar og það var ekki von á
honum fyrr en daginn eftir.
Paul versnaði með kvöldinu,
hann var með óráði og hafði
mjög háan hita. É'g ákvað því
að vekja Jean. Ég varð að fá
ráð hjá einhverjum og rúss-
neskan mín var svo léleg, að-
eins nokkrar setningar. Ég tók
lampann og fór út úr herbergi
Pauls. Ég vissi ekki hvar Jean
svaf í þessu stóra húsi og ég
opnaði einar dyrnar af öðrum,
þangað til ég fann rétta her-
bergið.
Ég hafði ekki tíma til að vera
með málalengingar ,svo ég gekk
beint inn og dró rúmtjöldin frá
og hristi við honum. Hann sett-
ist upp. Ég sá naktar axlir við
hlið hans og dökkt hár á kodd-
anum. Ein af eldhússtúlkunum,
hugsaði ég . . . það var hans
einkamál . . . en svo ég, mér
til skelfingar að mér hafði
skjátlazt
— Hvað er að? spurði hann
og dró lakið yfir andlit Na-
tösju . . .
Framhald í næsta blaði
I HÚMI
NÆTURINNAR
Framhald af bls. 35.
verið andstyggileg, ef á þarf að
halda.
Robert hætti að hlæja og
gekk inn í baðherbergið, og
næstum skellti á eftir sér hurð-
inni, og það voru furðuleg við-
brögð af manni, sem er venju-
lega svo stilltur. En ég hljóp
ekki svona á mig oftar og aldrei
komst ég að því, til hvers hann
hafði eytt svona stórri upphæð.
10.
Skömmu seinna fór ég til
Wendelling, flaug fyrst til
Múnchen og leigði mér svo bíl
þar. Ég hafði selt eigina fjórum
árum áður, einhverjum ullar-
verksmiðjueiganda, og ekki séð
hana síðan. Um þær mundir
hafði ég haldið, að ævi mín
væri á enda og viljað draga
þverstik fyrr hana með því að
selja Wendelling. Þegar ég
beygði út af Aðalstrætinu, fékk
ég ákafan hjartslátt. Ég ók
gegnum akra, þar sem feita ný-
plægða jörðin ilmaði af vori og
frjósemi. Forðum daga hafði
vegurinn verið holóttur, en nýi
eigandinn hafði látið malbika
hann. Til vinstri var litli
kirkjugarðurinn með fjöl-
skyldugrafreitnum, þar sem ég
átti eftir að liggja hjá foreldr-
um mínum — en Timothy hafði
verið fluttur til Englands. Ég
gekk inn. Leiðin voru vel hirt,
að sjálfsögðu Ég horfði á stein-
inn, en hann sagði mér vitan-
lega ekkert fyrr en ég sá blóm-
in, éinfaldan vönd, eins og
krakki hefði getað tínt, og al-
veg ný. Það var einkennilegt,
því að þarna var ekkert eftir
af gömlu, tryggu hjúunum —
ég hafði sagt þeim öllum upp.
Hver úr hópi frændfólks okkar
eða vina hefði getað vitjað leið-
is móður minnar, eftir sjö ár,
og skilið eftir þennan vináttu-
vott? Foreldrar hennar höfðu
dáið í millitíðinni, líklega af
harmi, og systkini átti hún eng-
in. Frænka hennar — Leisberth
frænka — var nú á Spáni, að
því er ég bezt vissi. Aðrir ætt-
ingjar höfðu forðað sér, eftir
hið hræðilega fráfall Timothys,
og vinirnir höfðu dregið sig í
hlé. Það setti að mér skjálfta.
Hafði sama höndin, sem tíndi
villiblómin líka skrifað nafn-
lausu bréfin? Blóm handa móð-
urinni, eitur handa dótturinni.
Var það hugsanlegt?
Það var mikil kyrrð í
kirkjugarðinum — óhugnanleg
kyrrð. Bara hún mamma vildi
ávarpa mig, ráða mér heilt...
Mamma hafði alltaf verið svo
sterk og stjórnsöm. Hún hafði
öllu ráðið, og ég hafði bara
verið ómerkilegt peð við hirð
hennar. Hafði hún verið harð-
stjóri? Nei, en hún hafði alltaf
stjórnað mér með styrkri hendi.
46 VIKAN 23.TBL.