Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 34

I húmi nœturinnar
Kirsiberjatrén voru alhvít af
blómum. Ég lá á bekk í bóka-
stofunni. Á hverju vori færast
tilraunir Roberts í aukana, því
að þá er ég veik fyrir, og hugs-
anirnar stundum mjög á reiki.
Vorið er fullt af annarlegum
hljóðum, sem vekja mér óróa.
Hestarnir sparka í jörðina,
villigæsirnar fljúga norður eft-
ir og gera hávaða á nóttinni og
5 vafningsviðinum yfir gluggan-
um mínum, kvaka spörfuglarn-
ir, og nýmálaðir bátarnir hoss-
ast á öldunum. Ég lét setja tvö-
falt gler í gluggana, en samt
heyrði ég skellina í bátunum.
Eða var það kannski bara
hjartslátturinn í sjálfri mér?
— Slappaðu af, Vera. Slapp-
aðu af!
Er þetta frístundagamanið
þitt, herra Sálarfrelsari? Nei,
það þýddi ekkert að reyna að
sleppa undan þessu.
Slappa af! Ég lézt vera að
reyna það. Undanfarnar til-
raunir okkar höfðu verið ár-
angurslausar.
— Þessar lýsingar þínar á
Timothy voru sjálfum sér ó-
samkvæmar.
Robert breiddi teppi yfir mig.
— Hvað voru þær? spurði ég
og lokaði augunum.
— Timothy var enginn
blankur ræfill í leit að ríku
kvonfangi. Hann var að vísu
bara næstelzti sonur, en hann
hafði erft auð eftir móður sína.
Hann var óháður efnalega og
jafnvel velstæður. Hann elskaði
mömmu þína og hún var alls
ekki gömul kona, heldur ung
og áberandi falleg. Og hann
hélt aldrei framhjá henni.
— Hvernig veiztu þetta alít?
— Ég hef nú gert mér það
ómak að komast eftir því. Ro-
bert var að ganga um gólf eins
og hann var vanur.
— Ertu hér í hlutverki sak-
sóknara?
— Ég verð að fá að vita
sannleikann.
Jæja, gott og vel. Timo átti
dálítið til, en mamma var svo
miklu, miklu ríkari. Timo vildi
fá meira og fékk það líka. Hann
var sniðugur, og það varð ekk-
ert hneyksli út af þessu, en
hvað kemur það málinu við?
Hann var hálfþrítugur þegar
hann kom og tuttugu og átta
ára þegar hann dó. Kvenfólkið
hékk alltaf utan í honum. Held-
urðu kannski, að honum hafi
nægt ein ekkja? Hvað veizt þú
um þetta? Ekkert. En mamma
vissi það. Hún fékk taugaáfall,
viku áður en hann dó, svo að
hún hlýtur að hafa komizt að
einhverju. Eftir það var hún
fullkominn ræfill og gerði ekki
annað en gráta. En veiðiförinni
var ekki hægt að fresta. Það
var búið að bjóða gestunum, en
hún hafði þegar ákveðið að
senda mig að heiman. Ég átti
hvorki að sjá né heyra um
þennan hræðilega atburð. Það
var svo mikið rifizt. Þjónustu-
fólkið vissi ekkert, hverju þetta
sætti, en það vottaði seinna, að
þarna hefði verið hörkurifrildi
og Timo og mamma hefðu öskr-
að hvort framan í annað. Ég
átti að fara á sunnudag í Mið-
iarðarhafsferð, og farið var
keypt á siðasta augnabliki. En
svo skeði það á laugardaginn.
Allar upplýsingar bentu til
mömmu: rifrildið, taugaáfallið,
gráturinn, þessi snögglega
ákvörðun að senda dótturina
burt, og loks sú alkunna stað-
reynd, að mamma var ágætis
skytta. Vitnin reyndu að hlaupa
yfir það atriði, en það kom nú
fram samt, áður en lauk. Það
var alkunna, að mamma hæfði
alltaf í fyrsta skoti, og slíkt
vekur umtal. Að nokkur með
aðra eins kunnáttu og leikni
færi að hrasa og það án þess að
hafa öryggið á byssunni, og
skotið síðar einmitt hitta eigin-
manninn hennar í brjóstið, viku
eftir hörkurifrildi — allt þetta
var meira en svo, að fólk gæti
gleypt það hrátt. Þennan sama
dag var svo óþægileg yfir-
heyrsla, sem dró netið æ þéttar
um mömmu, og ekki bætti það
úr skák, að hún þverneitaði að
skýra frá ástæðunni til rifrildis
þeirra Timo. Kannski hefði hún
nú ekki verið tekin föst, jafnvel
þá, hefði ekki byssan orðið
henni að falli. En þú hefur nú
séð það í blöðunum. Blöðunum!
Blaðamenn eru hýenur. Þeim
skýtur upp á ólíklegustu stöð-
um og svo ráðast þeir á bráð
sína. Og hvílík bráð! Hvílík
veizla fyrir myndablöðin!
Helmingurinn af aðlinum þarna
samankominn. Svo fór ég af
stað, daginn eftir, með Lisbeth
frænku sem verndarengil.
Verndarengill, þó þó! Mynd-
irnar voru allsstaðar, á auglýs-
ingablöðunum á söluturnunum:
Mamma, ung stúlka í brúðar-
kjólnum, mamma í kappreiðum
í Achen, miðdepillinn í höfð-
ingjaveizlum, mamma, heima í
Wendelling, mamma og Timo,
ég sjálf, krakki, skólastelpa og
í fullorðinsveizlunni minni. Og
þeir voru fljótir að hafa uppi á
mér — í Corfu, Aþenu, Kairo.
Eftir það fór ég ekki frá borði.
Það var óskaplegt. Allur heim-
urinn beið réttarhaldanna, en
þau fóru bara aldrei fram, Ro-
bert. Mamma var saklaus, skil-
urðu, vitnaleiðslan var henni í
óhag, en hún var saklaus. Ég
veit það. Ég var þarna.
Robert lyfti hendi og þagg-
aði niður í mér.
— Hættu! Það sem þú ert að
segja, kemur alls ekki heim og
saman. Staðreyndirnar eru allt
aðrar í skýrslunum. Það eru
tveir sjónarvottar í andstöðu
við framburðinn þinn: Herra
Weber og hann Bernhard
frændi þinn sáu mömmu þína
innan sekúndu áður en skotið
liljóp af. Hún var þá ein.
— Þeim hlýtur að hafa mis-
sýnzt, Robert.
— Ekki fannst lögreglunni
það. Vitnin voru yfirheyrð,
hvort fyrir sig og framburður
þeirra er í fullu samræmi. Það
var ekki fyrr en seinna, sem
þeir reyndu að klóra yfir þá
staðreynd, að þú hefðir verið
fjarverandi, þegar þeir höfðu
heyrt það, sem fram kom, og
það var sýnilega eftir sam-
komulagi þeirra.
— Ég er búin að segja þér,
að ég var þarna.
— Já, en Vera, þú getur ekki
neitað, því að þú varst ekki
nema fjórða manneskja, sem
komst til Timothy. Hvernig
geturðu haldið því fram, að þú
hafir verið hjá henni mömmu
þinni, sem komst á staðinn á
undan þér?
— Mamma var fljótari að
hlaupa en ég.
— Svona miklu fljótari?
34 VIKAN 23. TBL.