Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 41

Þér lærið nýtt tungumál á 60 tímum!
Llnguaphone
lykillinn að nýjum heimi
ENSKA. ÞÝZKA. FRANSK A. SPANSKA.
PORTUGALSKA. ITALSKA. DANSKA,
SÆNSKA. NORSKA. FINNSKA,
RÚSSNESKA. GRlSKA, JAPANSKA o. fl.
Verð aðeins hr. 4.500
AFBORGUNARSKILM'ALAR
Tungumálanámshcið á hljámplötum
eða segulböndumi
Hljódfœrahús Reyhjauihur
Laugauegi 96 simi: I 36 56
en hann var hræddur við Home og
leitaði sætta eins fljótt og hann
gat.
— Hvenær var þetta?
Hector hugsaði sig um. — Fyrir
þremur árum og nokkrum
mánuðum, sagði hann loksins. —
Það verða fjögur ár á næstu
hvitasunnu.
Við fórum nokkru seinna.
Hector fylgdi okkur út i
heygarðinn og talaði enn.
— Nú jæja, hann er farinn,
sagði hann, er hann skildi við
okkur.
— Og það eru áreiðanlega
fimmtiu menn — og ég einn
þeirra — sem hefðu gjarna viljað
toga i spottann, sem hann hengdi
sig i. Sælir, herrar minir, sælir!
Indælis morð! sagði Samúel
Merlin.
Við sátum i bókastofunni hans i
rökkrinu, þennan sama dag og
reyktum og drukkum.
— Ég hef nú snuðrað kring um
mörg morð, sagði hann. —
illmannleg morð, duttlungamorð
"og geðveikimorð. En þetta morð
er listaverk.
— Hversvegna finnst yður svo
gaman að þessu? sagði ég, eins
meinlega og ég þorði. Svona
tveimur venjulegum
sjálfsmorðum? Það er mér
óskiljanlegt.
— Það eru nú bara getgátur,
sagði hann, — ýmislegt smávegis,
sem ég tók eftir. Mér var það
alltaf ráðgáta, hversvegna Home,
svona feitur væri með svo
grannar hendur.
— Þér skiljið, Murray, að þarna
liggja fyrir talsverðar
uppjýsingar, enda þótt þér vitið
ekki nema heiminginn af þeim.
— En við höfum komizt að einu
og öðru um Home I þessu snuðri
okkar. Við höfum fengiö að vita,
að hann var alveg gjörólikur
maður fyrir þremur árum.
— Það var fyrir þremur árum,
að hann tók að fitna, fyrir þremur
árum, að hann fór að haltra, og
fyrir þremur árum, að hann fór
að tapa fé. G jörbreyttist
bókstaflega!
— Og missti alla von um að
verða samur maður aftur, sagði
ég.
Merlin brosti og hristi höfuðiö.
— Mergurinn málsins er sá,að
hann gat orðið samur maður.
Það lætur undarlega i eyrum, veit
ég. En hann gat orðið grannur,
gengið óhaltur og rakað sig.
— Hann gat meira að segja náð
aftur I þetta fé, sem hann var
talinn hafa tapað. Og þér munið,
Murray, að þessi breyting varð á
honum skömmu eftir að hann
barði Vennant I klessu.
Þér skiljið, að hann var kominn
að þeirri niðurstöðu, að ekki væri
nema eitt ráð til að bjarga
konunni, sem hannn elskaöi. Og
það var að drepa Vennant.
— Og hann undirbjó þetta
vandlega. Kom þvi þannig fyrir,
að undirbúningurinn tæki nokkur
ár. Hann vissi, að glæpamaður er
vanur að dulbúa sig eftir glæpinn,
en vissi lika, að enginn mundi
gruna neitt ef hann dulbyggi sig
fyrir glæpinn.
Og á þvi byrjaði hann. Það
kann nú aö þykja hlægilegt, en i
rauninni var það býsna auðvelt
fyrir mann með hans
lifnaðarhætti, mann sem var einn
sins liðs.
Hann stoppaði sig út til að
sýnast feitur og jók svo stoppið
þangað til hann var kominn með
istru, eins og við þekkjum. En
undir þessu dulargervi var hann
jafn ungur og sterkur og hann
hafði nokkurntima verið.
— Munið þér eftir, að hún frú
Finch sagði, að hann hefði verið
svo grannur i náttfötunum?
Þetta kom mér á óvart, af þvi að
þvi fáklæddari sem maðurinn er,
þvi greinilegri verður fita á
honum.
— Auðvitað voru þessir púðar
óþægilegir fyrir hann. En gálginn
er nú samt enn óþægilegri. Þetta
var áhætta, en það er nú samt
ennþá meiri áhætta að standa
fyrir rétinum, sakaður um morð
Og þarna lagði hann mikið i hættu
— sjálft lifið.
Haltrið i honum var uppgerð.
Þaö er svo afskaplega auðvelt að
ganga haltur. Uppi i
svefnherberginu sinu gekk hann
eðlilega á morgnana, til þess að
verða ekki vanskapaður og
haltrið kæmi honum ekki i
snöruna i stað þess að bjarga
honum.
Svo er þetta hvarf hans. En
fyrst segir frú Finch okkur
söguna af sjálfsmorðtilrauninni
hans með gasinu. Mér fannst
strax eitthvað athugavert við þá
sögu um leið og ég heyrði hana.
Fólk opnar ekki gasið, biður
þess að herbergið fyllist og
gengur siðan inn. Fyrst fer það
inn i herbergið, lokar að sér —
tekur fyrst með sér koddana — og
loks opnar það gaskranann.
— En Home vissi alveg, hvað
ráðskonan hans mundi halda.
Hann opnaði bara fyrir gasið, fór
siðan inn i herbergið, sitt og beið
átekta. Svo tók hann upp
koddana, þegar hann heyrði hana
koma inn.
— Og þvi lengur sem hún var að
þvi að koma inn, þvi fyllra varð
herbergið af gasi. Og þvi beinna
lá við ályktunin, sem henni var
ætlað að gera.
— Og hvarfið hans var sára
einfalt. Hann beið þangað til frú
Finch var farin að heiman. Svo
rakaði hann sig — en þó ekki
alveg. Liklega hefur hann skilið
eftir eitthvert
tannbursta—yfirvaraskegg. Svo
eyðilagöi hann öll skegghárin og
verksummerki önnur.
Loks fór hann upp á háaloftið —
hann hafði lykil áð þvi. Frú Finch
yissi ekkert um lykilinn, þess
hafði hann vandlega gætt.
— Þegar þér fóruð upp i
háaloftið, Murray, sáuð þér þar
ekkert nema ryk. En ég sá ekki
nógu mikið ryk, við eldspýtuna,
sem þér kveiktuð á. Þér munið
hve þykkt rykið var á gólfinu?
Jæja, en þarna var nú samt einn
blettur, vinstra megin við
hlerann, þar sem var næstum
ekkert ryk. Þetta var ferhyrndur
blettur og rykið á gólfinu þykkt
allt kring um hann.
— Það var þarna sem Home
geymdi ferðatöskuna sina tilbúna
áður en hann léti sig hverfa. Ég
get ekki nema gizkað á, hvað i
henni var, en ég imynda mér, að
þar hafi verið alfatnaður,
sennilega keyptur notaður, við
upphaf þessa þriggja ára
timabils, og sem ómögulegt var
að rekja ferilinn eftir. Og
vitanlega hafði frú Finch enga
hugmynd um fötin.
— I töskunni hafa einnig verið
rakáhöld. Keypt á sama hátt, og
svo sennilega lika peningar, sem
var komið þar fyrir smámsaman,
viku eftir viku, þegar ráðskonan
var i frii.
Engin peningastofnun hefði
getað fylgzt með þessum
smáupphæðum né sett á sig
númerin á seðlunum, sem
smyglað var i ferðatöskuna , á
vissum fresti, ailan þennan langa
tima. En að ööru leyti tapaði
Home peningunum sinum i raun
og veru. Hann vildi ekki eiga
neitt á hættu.
— Svo tók hann töskuna. Hann
fór i fötin, sem hann átti þar
geymd, en setti hin, sem hann
hafði verið i i töskuna. Einnig
púðana, þvi að þá varð hann að
taka með sér.
— Og svo lagði hann af stað —
nýr og algjörlega óþekkjanlegur
maður. Það eina, sem hann tók
meö sér, sem gæti sett hann i
samband við Home i
Vindmyllunni, voru fötin, sem
hann hafði farið úr.
— En þau varð hann að losna
við. Hann þekkti pyttinn og
botninn i honum út i æsar.
Þangað gekk hann eftir stignum
til Widma'n og járnbrautar-
stöðvarinnar.
— Þegar þangað kom, tók hann
fötin upp úr töskunni og skildi þau
eftir á bakkanum. Þetta var
afskaplega einfalt og blátt áfram.
— Enda þótt hann væri að
heiman I fjóra mánuði, var hann
ekki neitt a6 fela sig — þurfti þess
ekki. Hann var bara
annarsstaðar I landinu, eins og
hver annar venjulegur maður —
ef til vill farandsali.
— Hann þekkti manna bezt
siðvenjur Vennants og svo búgarð
hans. Hanri vissi, hvernig hann
reið heimleiðis um hánótt frá
fimmtudagsmarkaðinum I
Omnuþorpi.
— Hann vissi lika, hvar
skógarhöggsmennirnir geymdu
kaðlana sína, löngu og mjóu. Og
þegar hann var búinn aö vera
dáinn og gleymdur nægilega
23. TBL. VIKAN 41