Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 22

◄c
aði einhver rödd innra með
mér, sekur um að svíkja bróð-
ur þinn. Hjarta hans myndi
bresta ef hann vissi sannleik-
ann um konuna sem hann til-
biður.
Við vorum þögul meðan við
gengum upp á herbergi Pauls.
Næstu daga kom Andrei
Kuragin sjaldan til Arachino
og þá aðeins til að loka sig
inni með Jean Renard á skrif-
stofu hans eða í bókaherberg-
inu hjá bróður sínum. Hann
lék sér samt einstaka sinnum
við Paul.
Dag nokkurn vorum við að
stafa okkur í gegnum sögu á
rússnesku, þegar Andrei kom
inn í skólastofuna.
— Eruð þér að læra mál
okkar? spurði hann.
— Já, og Paul er kennarinn
minn.
— Komið einhvern tíma yf-
ir til Ryvlach, Marya hjálpar
yður ábyggilega.
Ég íhugaði hvað greifafrúin
myndi segja, ef ég tæki hann
á orðinu. Svo skeði nokkuð
sem sannaði mér hve útilokað
var fyrir mig að hugsa um
slíkt.
Það var nokkrum dögum
síðar og Natasja hafði alveg
óvænt heiðrað okkur með nær-
veru sinni í skólastofunni. Hún
var um það bil að fara út aft-
ur, þegar Andrei kom askvað-
apdi með bókapakka undir
hendinni. Þetta var rússnesk
málfræði, orðabók, nokkrar
lestrarbækur og tímarit . . .
— En fallega hugsað! hróp-
aði ég upp yfir mig, — þetta
er einmitt það sem mig vantar.
Hvernig vissuð þér það?
— Marya skrifaði fyrir mig
lista.
— Skrifaði hún þetta líka,
sagði ég og hélt á loft lítilli
öskju með gullsnúru bundinni
um. Heyra sykraðar möndlur
náminu til?
— Þær geta gert námið
skemmtilegra, sagði hann og
við fórum bæði að hlæja.
— Við Paul hugsum til yð-
ar við hverja möndlu sem við
borðum, sagði ég.
—- Þú hefðir ekki átt að gera
þetta, Andrei. sagði Natasja í
hvössum tón. — Mademoiselle
hefur nóg að gera. Paul, réttu
mér öskjuna.
— Nei, mamma, þú átt hana
ekki. Andrei keypti þetta handa
Rillu.
— Láttu mig fá öskjuna, end-
urtók hún og þegar drengur-
inn hikaði ennþá brýndi hún
raustina.
— Er það þetta sem hún
kennir þér, að svara mér og
vera ófyrirleitinn.
Hún lyfti höndinni. Ég hélt
hún ætlaði að slá drenginn, en
brúnir fingur Andreis gripu
fast um úlnlið hennar.
■—• Láttu ekki svona, Natasja,
sagði hann glaðlega. — Má ég
ekki gefa frænda mínum sæl-
gæti. Ég sá augnaráðið á milli
þeirra áður en hún dró til sín
höndina og skundaði út úr her-
berginu. Andrei hikaði örlítið,
leit síðan á okkur og fylgdi
henni eftir. Hann kom ekki
aftur . . .
Sumarið var komið fyrir al-
vöru og það var mjög heitt.
Það var erfitt að sofa, jafnvel
þótt gluggarnir væru galopnir
og stundum lét ég söðla Falcon
og fékk mér reiðtúr fyrir morg-
unverð.
Einn morgun, um viku eftir
atvikið í skólastofunni, reið ég
eftir ókunnum stíg sem lá í
norður og komst þar út úr
skemmtigarðinum. Þarna voru
nokkrar hlöður og litlar sögun-
armyllur. Ég sá timbur í stöfl-
um og fann harpixlyktina af
nýhöggnu greninu, en þótt
furðulegt megi virðast þá var
þarna ekki nokkur hræða.
Hvorki karlar, konur né börn
voru sjáanleg, og það var fyrst
þegar ég reið upp á lága hæð
að ég sá hvers vegna enginn
var þarna. Fólkið hafði allt
safnazt saman á opinni flöt
milli lágra kofa.
Ég reið nær og sá þá magr-
an, gamlan mann sitja á hesti.
Bak við hann voru nokkrir
þjónar, sem héldu í ólarnar á
mörgum hundum. Þetta var
Stefan Trigorin, einn af nábú-
um okkar og litlu lengra frá
sat Andrei Kuragin, svo graf-
kyrr, að það var engu líkara
en að hann væri við hersýn-
ingu. Fyrir framan þá héldu
tveir menn dreng á milli sín.
Drengurinn gat verið tíu til
ellefu ára, hann var nakin að
öðru leyti en því að einhver
drusla var bundin um lendar
hans. Einn mannanna lét svipu-
ól dynja á baki drengsins og
hann hljóðaði hátt af sársauka.
Mér varð flökurt, ég ætlaði
að loka augunum, snúa hestin-
um og þeysa í burtu, en ég gat
það ekki. Ég varð að horfa á
þegar svipan hvein, aftur og
aftur.
— Hættið, hættið nú, öskr-
aði Trigorin. — Hlauptu nú,
fíflið þitt, hlauptu eihs og þú
eigir lífið að leysa.
Einn vinnumEmnanna spark-
aði í drenginn og á sama
augnabliki var hundunum
sleppt. Þetta voru veiðihundar
og þeir tóku strax geltandi á
rás á eftir drengnum, en ridd-
ararnir keyrðu hesta sína spor-
um og riðu á eftir drengnum
eins og hann væri veiðidýr.
Ósjálfrátt vildi ég fylgjast
með, en ég sneri Falcon við og
reið inn í skóginn, burt frá
þessum ógeðslega leik. Ég reið
nokkuð lengi og var komin
nokkuð langt inn í skóginn,
þegar ég heyrði veiklulegt
snökkt. Hafði drengurinn raun-
verulega komizt undan kvöl-
urum sínum? Það var ótrúlegt.
Ég fór af baki og ruddi mér
braut gegnum runnagróðurinn
og þar fann ég drenginn, þar
sem hann lá á grúfu. Bakið á
honum var eitt blæðandi sár
og fótleggir hans voru bundn-
ir og blóðugir.
Hann sneri höfðinu með
harmkvælum og leit á mig eins
og sært dýr. Ég talaði við hann
með þeim fáu orðum sem ég
kunni af máli hans. Mér var
ljóst að ég réði ekki við að
bera hann og ég reyndi að
hugsa upp eitthvert ráð til að
hjálpa honum, þegar ég heyrði
að Falcon fór að hneggja. Á
næsta augnabliki kom Andrei
Kuragin í Ijós og stöðvaði hest
sinn rétt hjá okkur.
— Ég sá hestinn en vissi
ekki að þér væruð hér, sagði
hann. — Guði sé lof að þér
funduð drenginn. Ég er búinn
að leita hér um allt.
Ég gekk í veg fyrir hann
þegar hann ætlaði að nálgast
drenginn.
—• Snertið hann ekki, hafið
þér ekki gert honum nógu mik-
ið illt?
Hann starði undrandi á mig.
— Verið ekki svona heimsk,
haldið þér í raun og veru að
ég hafi leikið hann svona?
Hann stjakaði mér til hliðar
og kraup á kné hjá drengnum.
Hræðslan hvarf úr augum
drengsins, þegar hann talaði
við hann og snökktið varð að
ekkasogum.
— Ég sá hvað skeði, sagði
ég, — hvernig getur nokkur
maður fengið sig til að leika
barn svona illa?
Andrei leit ekki á mig, hann
hafði ekki augun af drengnum.
—f Hann stal leikfangi frá
barni húsbónda síns, litlum
tréhundi, en húsbóndinn kaus
að kalla það þjófnað. Og það
var nauðsynlegt að hegna hon-
um eftir því. Rödd hans var
bitur. —- Það er æðispennandi,
finnst yður það ekki, að elta
barn eins og það væri veiði-
dýr, — ekki til að drepa það,
veiðihundarnir eru svo vel
tamdir að þeir drepa ekki bráð-
ina. Þegar þeir eru búnir að
skemmta sér nóg, kalla þeir á
hunda sína og halda heim.
Andrei lyfti drengnum upp.
—• Ég fer með hann heim til
Ryvlach, sagði hann. — Marya
getur hugsað um hann. Getið
þér stutt hann, ég held það sé
að líða yfir hann.
Ég studdi drenginn meðan
hann steig á bak, svo beygði
hann sig niður og kippti hon-
um upp fyrir framan sig.
Það var ekki fyrr en hann
var kominn spölkorn í burtu
að ég sá byssuna liggja á mosa-
bingnum. Hún minnti mig á
byssuna hans pabba, fagurgljá-
andi skeftið og nafnið hans
grafið á silfurplötu. Ég tók
byssuna og hafði hana með
mér til Arachino.
í forsalnum hitti ég Jean og
fékk honum byssuna. Ég sagði
ekkert frá drengnum, sagði að-
eins að ég hefði mætt Andrei
greifa á morgunreið minni.
Nokkrum kvöldum síðar var
mér boðið að borða með greifa-
hjónunum og nokkrum gest-
um úr grenndinni.
Ég var ekki búin að gleyma
hinu hryllilega atviki með
drenginn og nú bar það á góma.
— Trigorin hershöfðingi er
fokreiður út í bróður þinn,
Dmitri, sagði einn gestanna. —
Hann segir að þessar hugmynd-
ir Andreis eigi eftir að kosta
okkur eignir okkar og jafnvel
líf. Andrei hefur víst tekið að
sér einhvern bóndastrák, sem
Trigorin sá sér ekki annað fært
en að refsa, og hann fór með
hann heim til Ryvlach. Andrei
hefur ekki eingöngu neitað að
afhenda drenginn, en hann hef-
ur líka hótað hershöfðingjan-
um að koma heim til hans og
segja honum til syndanna,
leggja rúblur á borðið, sem eru
margfalt andvirði drengsins og
ef hann samþykki það ekki, þá
ætlar hann að kæra hershöfð-
ingjann fyrir morðtilraun.
— Stórkostlegt! hrópaði ég
Framhald á bls. 44.
22 VIKAN 23. TBL.