Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 48

í svona ofboði. Ofboðið og
greifadóttirin áttu beinlínis alls
ekki saman, og hann hafði gert
örlagaríka skissu, sem hann gat
ekki bætt fyrir, en hafði rekið
hana út í dauðann. Honum
fannst hann vera morðingi,
ungfrú Vera. Hugsa sér: Hann
Bernd minn morðingi!
— Hafði hann nokkra sér-
staka skoðun á þessu? spurði
ég, og ég laut fram og augun í
mér leiftruðu.
— Skoðun? Nú skildi hún
ekki, hvað ég var að fara.
— Ég á við: sagði hann þér
nokkurntíma, að hann vissi,
hvað gerðist í raun og veru?
Ég hélt niðri í mér andanum.
Hún hristi höfuðið.
— Hann sagðist hafa vissar
grunsemdir, sem væru of ægi-
legar til þess að hafa orð á
þeim. Hann sagði, að þessvegna
hefði hann ekkert sagt við
rannsóknardómarann, eða
þennan unga strák, sem var
þarna sísnuðrandi, og hann
vildi ekki einusinni trúa mér
fyrir neinu. — Þetta er ein-
göngu milli mín og greifadótt-
urinnar, Bertha, var hann van-
ur að segja. — Engum öðrum
kemur það neitt við. Ég tek það
með mér í gröfina. Já, það var
honum líklj, ungfrú Vera.
Tryggur sem stál, var hann
Bernd minn.
— Var maðurinn þinn mjög
trúaður? spurði ég. — Las hann
mikið Biblíuna?
—. Nei, nei, alls ekki. Hún
varð sýnilega hissa. — Hann
var ekkert teljandi með kirkj-
unni.
Ég var hissa á því, að hún
skyldi ekki hafa lýst mannin-
um sínum sem biblíulesara.
— Nefndi hann nokkurntíma
hann Bernhard frænda í þessu
sambandi?
— Gamla greifann? Já, hann
var oft að velta því fyrir sér,
hve mikið hann mundi vita.
— Hittust þeir nokkurntíma
eftir þetta?
— Nei, aldrei.
— Var nokkur frá gamla
tímanum áfram hérna, nema
þið hjónin?
— Nei, nei, ungfrú Vera. Hr.
Wiebrandt var hérna dálítinn
tíma, en hann komst uppá kant
við nýju húsbændurna. Þú skil-
ur það er... Þetta er orðið
svo breytt. Svo var ungfrú Kal-
inski hér eftir í eitt ár. Hún er
nú bezta sál, en henni fannst
hún aldrei vera eins og heima
hjá sér. Þetta var borgárfólk
eins og þú veizt. Það var að
halda veizlur, og þannig er það
enn. Enginn stíll yfir neinu
lengur. Hún andvarpaði. —
Ungfrú Kalinski fékk tilboð frá
einhverjum plantekrueiganda í
Suður-Ameríku, held ég, og fór
þangað. Hún skrifaði einu sinni,
en það er orðið langt síðan. Og
ég hef ekkert frétt af hr. Wie-
brandt. Hann var enginn bjáni,
og hefur sjálfsagt komið sér vel
áfram.
— Ertu viss um, að maður-
inn þinn hafi aldrei sagt nein-
um af þessu sanívizkubiti sínu,
nauðaði ég. Slepptu henni ekki
af önglinum, Vera, hvað sem
þú annars kannt að gera.
En nú hafði hún engan hemil
á grátinum lengur.
— Já, það er ég alveg viss
um. Það sem hann vildi ekki
segja henni Bertu sinni, hefur
hann ekki farið að segja öðrum.
Og nú hefur hann tekið það
með sér í gröfina.
Ég hefði gjarna viljað vita,
hvort þetta var satt.
Hún var enn grátandi, þegar
við skildum morguninn eftir.
Ég gaf henni heimilisfangið
mitt og sagði:
— Ef þú verður rekin út héð-
an, þá komdu til mín. Hún jós
yfir mig þakklætinu, en aldrei
kom hún. Við kysstumst og
hún gekk með mér út að bíln-
um. Ég steig upp í og þegar ég
dró niður rúðuna, greip hún
aftur hönd mína.
— Ungfrú Vera. Þú ert alveg
furðulega lík henni mömmu
þinni. Það eru bara augun, sem
þú hefur frá honum pabba þín-
um, er það ekki? En annars
ertu alveg eins og hún mamma
þín. Hvað það gat verið leiðin-
legt, að maðurinn minn skyldi
ekki geta talað við þig aftur.
Mikið hefði hann orðið glaður.
Þar vorum við nú víst ekki á
einu máli. Ég hreyfði bílinn af
stað en þá datt mér snögglega
nokkuð í hug. Ég stanzaði aftur
og benti frú Weber til mín.
— Segðu mér. Lagði maður-
inn þinn alltaf blóm á leiðið
hennar mömmu?
— Já, reglulega, ungfrú
Vera. Hann lagði þar meira að
segja ný blóm daginn sem hann
dó .
Það var nú það, en ennþá var
mörgum spurningum ósvarað.
11.
Ég var önnum kafin allt vor-
ið við að finna þessi svör og
eyddi miklum tima í ferðalög.
Ekki veit ég, hvað Robert
fannst um þetta, en hann spurði
mig aldrei neins. Ég fór vand-
lega gegnum skrána yfir kon-
urnar. En þar tafði Kalinski
fyrir mér. því að enn hafði ég
ekki fundið hana. Ég rannsak-
aði hvert heimilisfangið eftir
annað, án þess að komast nokk-
urntíma á sporið. f öryggis
skyni heimsótti ég hr. Wie-
KLIPPIÐ HlR
PöntunarseOIII
Vinsamlegast sendið mér sniðið, sem ég krossa framan við, í því númeri, sem
ég tilgreini. Greiðsla fylgir með í ávísun/póstávísun/frímerkjum (strikið yfir
það sem ekki á við).
Nafn
Heimili
Nr. 61 (9849) Stærðin á að vera nr.
Vlkan - SfmpHcMy
_________________________KLIPPIÐ HÉR
hann yrSi svona ástúSlegur.
brandt, sem var aðalbókari í út-
flutningsfyrirtæki einu í Brem-
en og það virtist ekki beint
gleðja hann að sjá mig.
Samtal okkar varð hrein
tímaeyðsla. Annaðhvort vissi
hann ekki rifrildisefni mömmu
og Timos, eða þá vildi hann
ekki láta það uppskátt. Hann
tók ekki þátt í veiðiförinni og
hann hafði lítið samband haft
við Weber. Þeim ungfrú Kal-
inski hafði komið vel saman, en
samt vissi hann ekki, hvar hún
væri nú niður komin — þau
hefðu alveg misst hvort af öðru.
Hann var hlédrægur og lítt
hjálpfús, og honum var greini-
lega illa við spurningarnar
mínar. Ég vildi vita, hvort hann
hefði kannski rætt atburðina
við ungfrú Kalinski. Nei, sagði
hann, það hefði tæpast heyrt
undir hans starf. Það hefði
miklu fremur verið verkefni
lögreglunnar og ungfrú Kal-
inski var alltof vönduð mann-
eskja, til þess að fara að blaðra
um málefni fjölskyldunnar.
Auk þess gæti hann ekki skilið,
til hvers ég væri að reyna að
rifja upp málið, eftir öll þessi
ár — því hefði hvort sem var
verið endanlega lokið fyrir til-
verknað hinnar fullkomnu lög-
regluvélar, o.s.frv., o.s.frv.
Maðurinn er jafn grunlaus og
Bernhard frændi, skal ég bölva
mér uppá, hugsaði ég.
Framháld i nœsta blaði.
48 VIKAN 23. TBL.