Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 45

AKRA smjörliki
iallan
rDaglegar neyzluvörur, svo
sem sykur, salt og hveiti
eru ávallt til á heimilinu.
Sama máli gegnir um
smjörlíki.
Reynslan sýnir, ad
vinsceldir AKRA fara
vaxandi.
r og mat
AKRA smjörlíki hardnar
ekki í ísskáp - brádnar
ekki við stofuhita -
sprautast ekki á pönnunni.
70
Fœstar húsmœður láta sig
tegund sykurs eða salts
nokkru skipta, en þegar
smjörlíki er keypt, þá
gegnir öðru máli. Þá er
beðið um það bezta.
Fleiri ogfleiri húsmœður
reyna AKRA og þar sem
AKRA gefur góðan
árangur biðja þœr aftur
um AKRA.
Einu sinni AKRA
og svo aftur og aftur
SMJÖRLÍKISGERÐ AKUREYRAR HF.
UMBOÐSMENN:
JOHN LINDSAY, SÍMI 26400,
KARL OG BIRGIR, SÍMI 40620
o v
AKRA smjörlíki er
vítamínbœtt með A- og D-
vítamínum.

standa, þegar hann talar um
stjórnmálaskoðanir Andreis,
sagði Kunitsky barón, sem sat
við hliðina á Natösju. Verka-
menn mínir neita að vinna í
naglaverksmiðjunni þangað til
ég læt kalka veggina og sópa
gólfið. Þeir kvarta yfir lykt-
inni, en þeirra eigin kofar þefja
svo að jafnvel geiturnar þola
ekki við.
— Það yrðu kannski betri
vinnuafköst ef aðbúnaðurinn
væri betri, sagði Dmitri rólega,
en Kunitsky baðaði út höndun-
um.
—- Ég veð ekki í peningum.
Hvað vilja þeir fá? Marmara-
gólf og skrautleg ljósker. Þeir
eru alltaf að tala um einhvern
rétt . . . ja, svei.
— Andrei heldur því fram
að bændurnir hafi sál alveg
eins og við og að þeir ættu að
vera frjálsar manneskjur, sagði
Natasja.
— Það eru þessir ungu menn,
eins og mágur yðar, sem eru
undirrótin að öllum vandræð-
um okkar, sagði einn gestanna,
—• uppreisnarseggir, sem lesa
alltof mikið og halda sig geta
breytt heiminum á fimm mín-
útum. Hann hefur jafnvel
stofnað skóla. Ef þeim er kennt
að lesa, þá líður ekki á löngu
þangað til byltingin dynur yf-
ir okkur!
— En menntun er aldrei til
einskis og við bræðurnir erum
sammála á því sviði, sagði
Dmitri með óvenjulega ákveð-
inni rödd.
— Það eina sem ekki er al-
ger sóun hvað þá snertir, er
svipan, sagði Kunitsky. — Ég
hef látið taka nokkra óróa-
seggi, til að sýna þeim hver
það er sem ræður. Einn þeirra
dó, ábyggilega af hreinum
ótuktarskap og illvilja, það er
ég viss um. Ég fyrirskipa al-
drei meira en þrjátíu högg, það
er ekki hyggilegt að berja þá
lengur, þeir eru þá svo lengí
frá vinnu . . .
Það var reglulegur léttir,
þegar við gátum staðið upp frá
borðum.
Þetta kvöld lá ég lengi vak-
andi. Ég hugsaði um Andrei.
Maður verður varla ástfangin
af manni sem maður þekkir
ekki, ókunnum manni, sem
þess utan elskar aðra konu.
Hvers vegna leið mér þá svona?
Hvers vegna gat ég ekki gleymt
bláum augum hans, sem ýmist
voru full af stríðni eða blíðu,
viðkvæmnislega munninum og
fallegu brúnu höndunum, sem
komu mér til að titra ef þær
snertu við mér.
Það var næsta dag sem ég
fann fallega græna kjólinn
minn í tætlum, þegar ég kom
heim af morgunreiðinni. Ein-
hver hafði tekið hann úr klæða-
skápnum og rifið hann í sund-
ur. Ég varð alveg dolfallin, ein-
hver ísköld tilfinning læddist
að mér. Þetta var svo and-
styggilegt verk og fullt vonzku
að ég gat hreinlega ekki ímynd-
að mér hver hefði getað feng-
ið sig til þess. Natasja . . .
vegna þess að ég hafði um
stund átt leyndarmál með An-
drei? Eða Bertha, herbergis-
þernan hennar, sem var hund-
trygg við Natösju og njósnaði
um allt heimilisfólkið?
Nokkrum dögum síðar sendi
Marya mér skilaboð um að hún
ætlaði í skógarferð með börn-
in úr skólanum og spurði hvort
ég vildi ekki koma með Paul.
Heyuppskeran var byrjuð og
þegar við Paul riðum til mót-
staðarins, sáum við Andrei
Kuragin í broddi fylkingar
bænda með ljái. Hann var nak-
inn að mitti eins og bændurnir
og húð hans var gullinbrún og
hann hreyfði ljáinn af mikilli
leikni.
Paul gat varla beðið eftir því
að komast af baki, svo hann
gæti hlaupið til frænda síns.
Ég settist í grasið hjá Maryu.
Við töluðúm um allt sem hafði
skeð að undanförnu, en ég
varð fljótlega syfjuð af hitan-
um og suðinu í flugunum. É'g
lagðist á teppið, sem Marya
hafði komið með, og horfði upp
í himininn.
Ég hlýt að hafa sofnað, því
ég vaknaði þegar stríðin fluga
kitlaði mig í vörina. Nei, það
var ekki fluga, heldur var það
Andrei, sem dró strá yfir and-
litið á mér.
— Yður hlýtur að hafa
dreymt eitthvað skemmtilegt,
þér brostuð í svefninum, sagði
hann stríðnislega að venju. Ég
settist upp og augu okkar
mættust. Nokkuð í burtu sá ég
Maryu leika við börnin, eng-
inn var nálægt. Mig langaði til
að rétta út höndina og strjúka
honum um kinnina. Ég var
hálfrugluð í höfðinu af hitan-
um, svefninum og blámanum í
augum hans . . . Svo rofnuðu
þessir töfrar. Ég sá að svipur
hans breyttist og ég leit í sömu
átt og hann. Opin léttivagn
stóð við veginn en yfir engið
kom Natasja gangandi. Hún
var svo fögur að mér varð hálf
illt. Hún var í hvítum mússi-
línskjól, með knipplingasólhlíf
og svarta hárið var bundið í
hnút upp á hvirfli. Jean var
í fylgd með henni, glæsilegur
að vanda. Mér leið hálfilla
vegna þess hve reiðfötin mín
voru krumpuð og rykug og hár
mitt úfið.
— Mademoiselle, þér gleym-
ið yður alveg, sagði Natasja og
gekk beint til mín. — Yðar
staður er hjá Paul. Viljið þér
sækja hann strax og fara heim
með hann. Það er orðið fram-
orðið, hann gæti fengið hita.
— Láttu drenginn vera, Na-
tasja, sagði Andrei. — Geturðu
ekki unnt honum þess að leika
sér svolítið með öðrum börnum?
— Það mátti búast við að þú
segðir þetta. Rödd hennar var
bæði hörkuleg og ögrandi. —
Hvað ertu að reyna að sýna
23. TBL. VIKAN 45