Vikan - 08.06.1972, Blaðsíða 47

FAVRE LEUBA
sea raider
NÝTT FORM
STERKLEGT
OG FALLEGT
Sjálfvinda
Sýnir mánaT)ar- og vikudag
36000 sveiflur á klukkustund
Vatnsþétt aö 50 metra dýpi
Zilvaldar
siúdentagiafir
KORNELÍUS, SKÓLAVÖRÐUSTÍG 8
FAVRE-LEUBA
Genéve
Og nú þarfnaðist ég hennar
meir en nokkru sinni áður.
— Á ég eða á ég ekki? spurði
ég. Mamma svaraði engu. Var
hún að yfirgefa mig í neyðinni?
Augu mín staðnæmdust við
gyllta letrið á köldum marm-
aranum.
— Rosemarie Helensee, sagði
ég. —• Ég veit, hversvegna þú
gerðir það. Ef þú segir ekkert
núna, veit ég, að þú vilt láta
mig halda áfram á sömu braut.
Ég hlustaði í kyrrðinni. Þögn-
in var samþykki... hún var
meira ... hún var skipun. Ég
hlýddi og hélt áfram eftir veg-
inum. Fyrstu býflugur ársins
suðuð allt í kringum mig og
það heyrðist skrjáf í skóginum
þar sem Timo dó. Til þess var
ég einmitt komin: að heyra
skrjáfið í laufinu — þetta
reyndi ég að sannfæra sjálfa
mig um. Mig langaði hvorki að
sjá nýja eigandann né Wendell-
ing, né heldur grasblettina þar
sem pabbi lék sér við mig —
heldur ekki ókunnugu hestana
í hesthúsunum — nei, aldrei!
Mig langaði aðeins að hlusta á
skóginn tala, anda að mér ilmi
hans og ganga eftir lyngvöxn-
um stígunum. Mér datt í hug,
að þá mundi mér kannski eitt-
hvað létta. Á heimskulegum
stundum datt mér öðru hverju
í hug, að sárin gætu lokazt.
Þegar ég gekk í áttina að dyra-
varðarbústaðnum, gelti hundur
-— fjandsamlegur hundur! Hér
var ég aðskotadýr. En annars
virtist allt óbreytt. Framdyrn-
ar voru opnar, en ég hrindi
bjöllunni. Gamall maður kom
fram í forsalinn, en í hálfrökkr-
inu, sem þar var, gat ég ekki
séð almennilega framan í hann
Ég sá hann hrökkva við og síð-
an reika til baka. Hann fórnaði
höndum í skelfingu, klóraði
hálsinn á sér, rétt eins og snara
væri um hann, og stóð síðan
grafkyrr.
— Greifadóttir! æpti hann.
Orðið dó út á vörum hans og
það heyrðist hrygla í hálsinum
á honum, og hann féll í öngvit,
svo að höfuðið á honum lamd-
ist við gólfið. Nú féll birtan á
bláleitt andlitið á honum, en
það var engin þörf á því. Alla
mína ævi hafði aðeins einn
maður kallað móður mína
greifadóttur. Hann var forn-
gripur frá bernsku hennar, sem
hún hafði tekið með sér þegar
hún giftist — einskonar hluti
af heimanmundinum hennar. Ég
kraup á kné hjá gamla mann-
inum og hrósaði happi, að ég
skyldi kunna til hjúkrunar. Ég
kunni það litla, sem hægt var
að gera.
— Frú Weber! kallaði ég. —
Frú Weber!
Dyr opnuðust uppi á lofti og
svo var hlaupið niður stigann.
— Flýttu þér að ná í lækni!
Maðurinn þinn hefur fengið að-
svif.
En þegar læknirinn kom á
vettvang, var Weber dáinn. Mér
var sagt, að hann hefði verið
með hjartasjúkdóm, árum sam-
an, og ég frétti, að nýi eigand-
inn að Wendelling hefði tekið
hann í vist, og hann hefði hald-
ið áfram við verk sitt, eins og
áður, en hefði aldrei verið jafn-
góður eftir að mamma dó. Hann
hafði fengið dálitið kast, árinu
áður, og reynt hafði verið að
forðast, að hann kæmist út úr
jafnvægi. Hversvegna hann
hafði fengið svona snöggt kast,
var enn á huldu, því að hann
hafði verið með skárra móti í
seinni tíð og ekki reynt neitt
teljandi á sig.
Ég hringdi til Roberts til þess
að segja honum, að ég mundi
tefjast lengur en ég hafði gert
ráð fyrir, og beið svo eftir jarð-
arförinni. Ég afþakkaði gist-
ingu í kastalanum, en hafðist
við í dyravarðarbústaðnum, þar
sem mér hafði svo oft þótt
gaman að vera, þegar ég var
krakki. Ég sá mörg ókunn and-
lit við jarðarförina, eins og í
þoku, en ég sá greinilega krans-
inn frá frú Weber. Á honum
var borði með áletruninni: „Til
elsku Bernd míns — hinzta
kveðja“.
Ég sat hjá frú Weber í betri
stofunni hennar, löngu eftir að
síðustu gestirnir voru farnir.
Við drukkum vín og hún flóði
öll í tárum.
—• Hann var góður maður,
ungfrú Vera, "snökti hún, og
bætti við: — Hvað verður nú?
Hvað verður af mér? Hvað
gerir fólkið við mig? Hún benti
þumalfingri um öxl sér, í átt-
ina til Wendelling-hallarinnar,
með óvirðingar — og næstum
fjandsamlegum svip.
— Frú Weber, sagði ég, — þú
segir mér, að maðurinn þinn
hafi breytzt í seinni tíð. Hvern-
ig það? Segðu mér frá því.
— Hann náði sér aldrei eftir
að móðir þín dó. Hann hafði
þekkt hana alla hennar ævi og
tilbað hana. Ó, guð minn góður,
ungfrú Vera, allur sá sorgarat-
burður reið honum að fullu.
Hún snökti.
— Hann var sorgbitinn, sagði
ég, — en hvernig breyttist
hann, hversvegna varð hann
svo sjálfum sér ólíkur. Hvað
áttu við?
— Þú veizt, hvernig þetta er
með gamalt fólk, ungfrú Vera.
Hann var alveg utan við sig —
vesæll, þrár, og stundum...
Hún hikaði.
— Já, stundum ... Haltu
áfram. Ég hafði roðnað, en
kannski var það bara víninu að
kenna. — Hvernig var hann
stundum?
— Hvernig á ég að orða það?
Hann var stundum skrítinn,
rétt eins og hann væri ekki al-
veg með öllum mjalla. Nú var
hún líka orðin kafrjóð. — Hann
sagði hina og þessa vitleysu, en
það hlýtur að hafa stafað af
veikindum hans. Hvernig tím-
inn líður, ungfrú Vera! Hann
Bernd minn var áður svo sterk-
ur, heilbrigður og kátur. Ég get
fullyrt, að hann lagði aldrei öf-
ugt orð til neins manns. Og nú
fór hún aftur að gráta.
— Og hvaða vitleysu sagði
hann? Nú var æð tekin að
hamra við gagnaugað á mér.
— Hann sagði, að greifadótt-
irin væri saklaus og dómararnir
fábjánar. Hann var vanur að
hrista höfuðið og segja: —
Bertha, þeir hafa enga hug-
mynd um þetta. Þetta sagði
hann, enda þótt málið lægi ljóst
fyrir. Fyrirgefðu mér — hún
varð agndofa yfir sinni eigin
dirfsku — fyrirgefðu mér, það
var enginn vafi , á því, enda
þótt hann vildi aldrei trúa því.
Hann sagðist þekkja greifa-
dótturina sína. Hann gat ekki
skilið, að hún hefði gert þetta
23. TBL. VIKAN 47