Vikan - 08.06.1972, Side 37

Vennant. — Finnið hann....! Er
það kannski ekki ykkar verk að
finna hann? Ég vil láta ganga frá
þessu...og réttarhaldinu. ..og
honum George Home, fyrir fullt
og allt.
— Vennant! sagði Merlin
hvasst. — Hvort sem þér viljið
vin yðar lifandi eða dauðan, þá
væri yður betra að gæta tungu
yðar. Svona lagað langar engan
mann að heyra og yður er hollast
að þegja.
Vennant hleypti brúnum, en svo
róaðist hann ofurlitið.
— Afsakið, sagði hann, — en
þetta fer svo i taugar manns,
meðan þvi er ólokið. Mig langaði
bara að vita, hvort þið vissuð
nokkuö meira, áður en ég fer yfir
i Önnuþorp. Það er
markaðsdagur og ég verð ekki
kominn aftur fyrr en klukkan eitt
i nótt. Ég vildi nú bara spyrjast
fyrir, það var allt og sumt.
Svo steig hann á bak og reið
burt án þess að segja meira.
— Skrýtinn náungi, þetta, sagði
fulltrúinn, eins og við sjálfan sig.
— Hann er vist meira á hestbaki
en nokkur annar i héraðinu —
riður þessar átta milur á
markaðinn i önnuþorpi,
annanhvorn fimmtudag.
— Hann er fljótari þannig, afþvi
að hann getur riðið yfir sina eigin
akra og gegn um skóginn til að
komast á veginn.
— En hvað er hann að gera þar
til klukkan eitt á nóttu? spurði ég.
— Ég veitnú ekki annað en það,
sem ég hef heyrt, sagði fulltrúinn,
— og ætti ekki að endurtaka það,
stöðu minnar vegna. Hann
drekkur talsvert og svo er sagt,
að hann eigi sér eitthvert
kvenfólk þarna i þorpinu.
— Já, hann er ofsafenginn,
sagði Merlin og hristi höfuðið. —
Bæöi i höfðinu, hjartanu og
höndunum!
— Ofsafenginn! endurtók
fulltrúinn. — Já, en hann er nú
jafnframt sterkur fyrir. Aldrei
færi Vennant að fleygja sér i
vatnspytt!
Við gengum yfir i Vindmylluna
þegar við vorum orðnir lausir við
lögreglumennina.
— Mér dettur i hug, sagði
Merlin á leiðinni, — mér dettur i
hug, þegar ég er þegar búinn að
missa af bezta tækifærinu, að það
gæti samt verið gagnlegt að lita
dálitið betur á húsið.
Frú Finch var að taka saman
föggur sinar og ganga frá húsinu
áður en hún færi til systur sinnar i
Widnam. Lyklana ætlaði hún að
afhenda lögreglunni. Ekki hafði
enn fundizt neinn erfingi eða
skyldmenni, og trúlegast var, að
salan á húsinu mundi ekki gera
betur en nægja fyrir skuldum
dánarbúsins.
• — Haldið þér bara áfram, frú
Finch, og hugsið ekkert um
okkur. Við ætlum bara að svipast
svolitið um, sagði Merlin.
Á neðri hæöinni var ekki nema
eitt herbergi, sem nokkurn áhuga
gæti vakið. Það var stofan, sem
Home hafði notað sem vinnustofu
— litið, frekar skuggalegt
herbergi, þar sem voru aðallega
úreltar uppsláttarbækur og
skrifborð með renniloki.
Skúffurnar i skrifborðinu voru
allar ólæstar og tómar, og liklega
hafði Home sjálfur eða frú Finch
eða lögreglan eða þá öll i félagi,
tæmt þær.
Að visu var i einni skúffunni
hlutur, en ekki virtist hann vera
mikilvægur. Þetta var auglýsing
frá einhverjum sirkus, sem hafði
lent upp fyrir skúffuna og var nú
næstum limd við bakið.
— Það var bara vegna þess, að
ég dró skúffuna alveg út, að ég
fann hana yfirleitt. Merlin
snuggaði eitthvaðog stakk henni i
vasa sinn.
— Það er aldrei að vita, sagði
hann. Beztu spæjarar vita það
stundum ekki.
Við fórum upp. Þar var ekki
eins vandað til húsgagna, enda
minna sýnt gestum.
Svefnherbergið, sem Home hafði
verið svo annt um, var
afskaplega alvanalegt næstum
fátæklegt. En i hinum
herbergjunum var ekkert, sem
yakið gæti eftirtekt okkar.
En i loftinu uppi yfir
stigagatinu var einhver hleri.
Merlin náði ekki til hans nema
standa valtur á handriðinu.
Hlerinn var harðlæstur. Ég fór
niður til frú Finch, til að biðja
hana um lykil.
Daglegt umhverfi er oft grátt og hversdagslegt.
Það þarf ekki að vera og má í rauninni ekki.
Mestum hluta ævinnar er eytt innan fjögurra
veggja, heimilis eða vinnustaðar.
Þess vegna skiptir miklu hvernig þeir líta út.
Sama máli gegnir um allt annað umhverfi. Um-
hverfið hefur áhrif á andlegt ásigkomulag. Það
eru margar leiðir til að hafa bætandi áhrif á
umhverfi sitt.
Ein er sú að mála það í HÖRPU-LITUM.
LÍF í LITUM ER ÁNÆGJULEGRA
LÁTIÐ HÖRPU GEFA TÓNINN
HARPA EINHOLTI 8
23. TBL. VIKAN 37