Vikan - 23.11.1972, Blaðsíða 20

FRAMHALDSSAGA EFTIR
W. D. ROBERTS
11. HLUTI
Hefði ég heldur átt að vera heima -
í stað þess að fara í þessa ökuferð með
Klemens? Hefði það breytt nokkru? Hefði
ekkert skeð, ef ég hefði verið sofandi
í rúmi mínu? Það gat verið, en ósennilegt þó
Ég fór með Claea til sjúkra-
hússins. Ég fór í einkennisbún-
ing og tók með mér nauðsyn-
legt dót í tösku, svo það færi
ekki milli mála að ég ætlaði
sjálf að hjúkra honum.
Ég sá ekki hverjir voru í
forsalnum, þegar litli vesaling-
urinn var borinn niður. Ég
held ég hefði ekki einu sinni
tekið eftir Klemens, þótt hann
hefði verið þar. Hann hringdi
síðar til sjúkrahússins og
bauðst til að koma, en ég af-
þakkaði það, ég hafði ekki
kjark til að tala við hann að
svo stöddu, — ekki strax.
Ég hafði gott næði til að
hugsa, meðan ég beið eftir að
Claes kæmi til meðvitundar.
Ég reyndi að einbeita hugan-
um, þangað til mér fannst allt
snúast í höfðinu á mér, en það
eina sem ég hafði upp úr því
var að Claes gæti ekki verið
bæði fórnarlamb og sekur um
glæpi.
En hvernig sem ég reyndi,
gat ég ekki nieð nokkru móti
gert mér ljóst hver það var,
sem vildi ryðja honum úr vegi.
Venjulegasta tilefni til morða
voru peningar, að minnsta kosti
ef um fyrirfram morð var að
ræða, en Renfeldtfjölskyldan
var ein af ríkustu fjölskyldum
í landinu. Jafnvel þótt Claes
heíði erft allar eigúr föður
síns, þá voru litlir möguleikar
til að ættingjar hans hefðu
áhuga á þeim eignum. Að vísu
reyndi hann oft á þolinmæði
þeirra, en það gat ekki verið
ástæða til að myrða hann. É'g
gat heldur ekki ímyndað mér
að neinn af þjónustufólkinu
hefði nokkra ástæðu til að
ryðja honum úr vegi.
— Malin . . . geitungarnir
. . . ?
Claes reyndi að setjast upp í
rúminu, en var of veikburða,
svo hann hneig aftur á kodd-
ann
— Vertu rólegur, elskan.
Geitungarnir eru farnir.
Andlit hans var ennþá mjög
bólgið og augun sokkin, en
hann var að jafna sig. Hættan
var liðin hjá og ég þakkaði
guði í hljóði.
— Malin, það reyndi ein-
hver að myrða mig!
Ég tók í hönd hans og þrýsti
hana fast, en ég gat ekki neit-
að þessum staðreyndum, eins
og í fyrra skiptið.
— En hvers vegna, Claes?
Hvers vegna heldurðu að ein-
hver hafi ætlað að myrða þig?
Ég veit það ekki.
Stundarkorn sat ég þögul og
hélt í hönd hans, en svo datt
mér nokkuð í hug.
— Veiztu eitthvað, sem get-
ur verið hættulegt fyrir ein-
hvern?
— Ég veit það ekki? endur-
tók hann. — Malin, það hefur
enginn kallaði mig elskuna
sína fyrr.
— Þau halda kannski að þú
sért of stór til að kalla þig
gælunöfnum. En foreldrar þín-
ir hafa eflaust gert það, þegar
þú varst lítill, þótt þú sért bú-
inn að gleyma því.
— Pabbi hefur kannski gert
það, hann kallaði mig svo
mörgum skemmtilegum nöfn-
um, Kinkong og svoleiðis. En
mamma gerði það aldrei. Henni
þótti ekki vænt um mig. Hún
sagði að ég væri syndarefsing.
Hann leit í kringum sig. —
Jæja, ég er þá á sjúkrahúsinu.
Verður þú ekki hjá mér, Mal-
in?
— Auðvitað, elskan. Ég ætla
að sofa í rúminu þarna.
— Fæ ég að fara heim á
morgun?
— Við heyrum hvað lækn-
irinn segir.
— Ann heldur auðvitað að
ég sé aumingi, sem geispar gol-
unni af geitungabiti?
— Nei, það finnst henni
ábyggilega ekki. Það var hún
sem kallaði á mig. Heyrðu
Claes, hefur þú tekið spraut-
urnar og lyfin, sem ég lét í
náttborðsskúffuna þína? Það
var allt horfið.
Nei, það var í skúffunni
í gær. Ég sagði þér það, það er
einhver sem ætlar að drepa
mig.
— Það er útilokað, Claes.
Það hefur einhver fjarlægt
þetta af misgáningi.
É'g trúði því ekki sjálf og mér
var ijóst að Claes trúði því
ekki heldur, en hann talaði
samt ekki nánar um það.
— Heldurðu að ég vaxi upp
úr þessu, eins og Ann sagði að
mamma hennar hefði gert?
snurði hann. — Verð ég þá
eins frískur og áður en ég fékk
þetta?
Ég laeði við hlustirnar. —
F^furðu ekki alltaf haft þetta
ofnæmi?
— Nei, þegar ég var lítill
fékk ég aðeins svolítið exem
við og við.
— Hvenær fór þetta að
verða svona slæmt, Claes?
— Það er langt síðan, muldr-
aði hann. Það var ijóst að hann
var uppgefinn, hann lokaði
augunum og ég breiddi vel of-
an á hann. Svo lagðist ég sjálf
upp í hitt rúmið.
Hann var svo á sjúkrahúsinu
í tvo daga, þá sagði læknirinn
að ég gæti farið með hann
heim, ef ég gætti þess vel að
hann ofreyndi sig ekki fyrst í
stað.
Klemens sótti okkur og það
var hann, sem sagði mér að
lögreglurannsókninni væri lok-
ið og að lögreglan væri horfin
frá morðhugmyndinni.
— Vegna þess að sannanir
eru ekki fyrir hendi?
Hann yppti öxlum. — Lem-
ming gat ekkert um það, en
það lítur út fyrir að við séum
laus við þá lögreglumenn.
Claes var of þreyttur til að
vera á fótum, hann vildi helzt
liggja í rúminu og lesa. En áð-
ur en ég fór inn til mín, horfði
hann á mig, íbygginn á svip.
— Heyrðu Malin, hefur þú
sagt þetta við nokkurn? Þú
veizt, þetta að einhver hafi ætl-
að að myrða mig.
— Nei.
— Gerðu það þá ekki. Eg hef
verið að hugsa um þetta sem
þú sagðir. Þetta, hvort ég viti
eitthvað sem gæti verið hættu-
legt fyrir einhvern. Það getur
verið að það verði Ijóst, ef ég
hugsa vel um það og hlusta
vel. Það getur vel verið að mér
detti eitthvað í hug!
—• Nei, þú rétt lætur það
vera! hrópaði ég, skelfingu lost-
in. — Þú mátt ekki vera að
hlera og njósna!
Augu hans voru róleg bak
við þykku gleraugun, ein-
kennilega róleg og íhugul. —
Þú þarft ekkert að óttast. Ég
skal fara varlega.
20 VIKAN 47. TBL.