Vikan - 23.11.1972, Blaðsíða 22

— Ég hefði svo sem getað
sagt mér það sjálfur. En látum
það vera, ég verð að sætta mig
við það.
— En ég get ekki farið fyrr
en börnin eru háttuð og það
verður ekki fyrr en um tíu-
leytið. .
— Þá segjum við það. Klukk-
an tíu. Eg bíð þín í bílnum.
Claes var yfirleitt þreyttur á
kvöldin, eftir að hann kom
heim af sjúkrahúsinu og báð-
um börnunum þótti gaman að
lesa í rúminu, svo ég varð ekk-
ert hissa, þegar ég kom til Ann
og sá að hún var háttuð. Hún
var vel sápuþvegin og rjótt
andlitið glansaði. Hún hafði
bundið bláan silkiborða um
hárið og hann fór vel við blá
augu hennar.
— Ætlar þú að lesa lengi?
spurði ég.
—• Nei, ég ætla bara að ljúka
við þessa bók. Eg á aðeins eftir
þriá kafla.
Ég bauð henni góða nótt og
gekk inn til Claes. Hann var
líka kominn í rúmið og lá með
opna bók á maganum.
— Hvers vegna ertu svona
rjóð? spurði hann. — Er það
vegna þess að þú ert að fara út
með Klemens frænda? Ætlarðu
að kyssa hann aftur?
Ég þóttist ekki heyra spurn-
ingar hans.
— Lestu nú ekki of lengi.
— Nei, nei, sagði hann geisp-
■’ndi. — Hvenær kemurðu
heim?
— Ég veit það ekki, liklega
eftir einn eða tvo klukkutíma.
Þykir þér það miður að ég fer
út?
— Nei, nei, Ég skal ekki
smakka nokkurn mat. Eg vona
að geitungar sofi á nóttunni.
Hann horfði snöggt í augu
mér, en það var svo sem eng-
in trygging, það hefði ég get-
að sagt mér sjálf. Hefði það
breytt nokkru hvort ég var
heima eða ekki, ef ég hefði
verið sofandi í rúmi mínu, en
ekki úti méð Klemens? Það er
ómögulegt að vita.
Kvöldið var dásamlegt, hlýr
andvari, svo hlýr að ég þurfti
ekki yfirhöfn, en samt svo
svalt að það var ósköp eðlilegt
að sitja þétt saman.
— Jæja, þú ert þá búin að
ganga frá þeim fyrir nóttina.
Stundum finnst mér þau ættu
að vera í apabúri.
Þessa nótt hefði líka verið
öruggara að hafa þau í apa-
búri, en það vissi ég ekki þá.
— Segðu mér strax hvað þú
ætlar að segja um Claes, svo
því sé lokið. Svo getum við
snúið okkur að skemmtilegra
efni.
— Claes heldur að einhver
hafi gert tilraun til að myrða
hann, Klemens og ég veit ekki
hverju ég á að trúa.
— Malin, þú átt þó ekki við '
að þú takir þessi hugarfóstur
hans alvarlega, svona skynsöm
stúlka eins og þú ert! Hann.
verður kannski mikill rithöf-
undur með tímanum, en ég skil
ekki í að þú skulir taka mark
á þessum sögum hans . . .
— Þetta eru ekki eintóm
hugarfóstur, tók ég fram í fyr-
ir honum. Fyrst voru það kök-
urnar með valhnetunum, sem
allt heimilisfólkið veit að hann
þolir ekki. Og svo geitungarn-
ir. Þetta var í annað sinn, sem
geitungar eru í herberginu hans,
Klemens, og þeir gátu ekki
komið þangað af sjálfsdáðum.
Ég gáði a^ því, það var hvergi
rifa. Tvisvar, Klemens og í síð-
ara skiptið voru það sjö kvik-
indi. Ég hef aldrei séð geitung
í mínu herbergi, og þó hef ég
alltaf opinn glugga. Og ekki
nóg með það, ég hafði skipt
lyfjaforðanum í tvennt og hafði
alltaf sprautur bæði inni hjá
mér og í náttborðsskúffunni
hans, en þetta var horfið úr
skúffunni hans, þegar ég kom
að honum í dái. Hann hefði
dáið, ef ég hefði ekki haft vara-
birgðir.
— Nei, Malin, hann er fúl-
egg . . .
— Það er hann alls ekki!
— . . . og það eru ábyggi-
lega margir, sem gjarnan vildu
gefa honum ráðningu, en myrða
hann, því trúi ég ekki! Hann
er þó aðeins barn!
— Hann er kannski hættu-
legur einhverjum, vegna þess
hve margt hann veit, þú veizt
að hann liggur oft á hleri...
—i Tólf ára barn! Hvernig
ætti hann að vera hættulegur
einhverjum? Það tekur enginn
mark á því sem hann segir.
— Það getur verið að ein-
hver geri það. En hvað sem því
líður, held ég því fram að það
hafa verið reyndar þrjár morð-
tilraunir.
— Kökurnar. Það hefur að-
eins verið hirðuleysi. Og ég
trúi ekki öðru en einhvers-
staðar hafi verið rifa handa
geitungunum. Ég læt trésmið-
inn athuga það á morgun. Svo
eru það bara sprauturnar og
lyfið, ég held það hljóti að
koma í leitirnar.
Það var ljóst að við gátum
ekki orðið sammála, svo við
þögðum um hríð. Við ókum
eftir þrönga veginum um hríð
eftir þrönga veginum kringum
vatnið og Klemens stöðvaði
bílinn á hæð Það glampaði á
vatnið eins og bráðið blý og
hinum megin við það lá upp-
línmað húsið milli grænna
trjáa.
— Ó, hve hér er undursam-
lega fagurt, sagði ég.
— Heldurðu að þú myndir
kunna við þig hérna úti í sveit,
iafnvel þótt þú hefðir ekkl
sjúkling til að hugsa um?
Stundum held ég að þú sért
það bundin starfi þínu að þú
gætir ekki hugsað þér að vera
án þess.
Hvað átti hann við með
þessu? Þetta var Klemens Ren-
feldt, hann gat varla verið að
tala um okkur persónulega.
Mér lá við köfnun.
Hann vafði mig örmum. —
Malin mín litla, ég veit að þú
ert alltof áhyggjufull, til að
geta hugsað um annað þe=sa
stundina, en fyrr eða síðar
hlióta línurnar að skýrast. Þá
getum við snúið okkur að mál-
efni. sem snertir okkur ein.
Ég hafði aldrei unplifað svo
innilega þrá, aldrei fundið neitt
líkt þessari svimandi bam-
ingju. þess vnvna urðu vnn-
brigðin svo hræðileg, begar
bann sleppti mér snögglega
eft.ir andartak.
Klukkan var kortér gengin í
tólf, þegar við komum heim.
Það var ekki ljós í herbergj-
um barnanna, svo ég fór beint
inn til mín. Ég háftaði, en
hvernig átti ég að geta sofið?
Ég hafði engan áhuga á bók-
inni, sem ég var að lesa, svo
ég fór í slopp til að fara niður
í bókaherbergið og finna eitt-
hvað skárra. Ég sá ekki hár-
bandið, fyrr en ég var á leið-
inni upp aftur. Það lá á gang-
inum og það sást varla í rökkr-
inu, en ég þekkti að það var
bandið, sem ég hafði séð Ann
með um hárið.
Það var svo sem auðvitað,
herbergi barnanna voru mann-
laus. Þau höfðu slökkt ljósið,
svo mig grunaði ekki neitt og
svo höfðu þau laumazt í burtu.
É’g varð í fyrstu sár út í Claes,
þvi að mér datt í hug að
hann hefði narrað Ann með sér
í eina af þessum næturferðum
sínum, en svo datt mér í hug
skuggalegar augngotur þeirra
við borðið, þegar verið var að
tala um fangaklefana í kjallar-
anum og ég varð stjörf af ótta.
É’g sá hann fyrir mér, liggja
dauðvona í einhverju skotinu,
að kafna úr asma og ég sá Ann,
þrýsta sér upp að vegg, grát-
andi af skelfingu, þegar hún
væri orðin uppgefin að þreifa
sig áfram að útgöngudyrunum.
Ég þaut inn á herbergið
mitt, flýtti mér að stinga í
vasann sprautu og lyfjum og
greip vasaljósið, sem ég hafði
alltaf á náttborðinu. En hvar
var gengið niður í kjallarann?
Ég revndi eldhúsganginn, en
ég hafði aldrei verið þar áður,
svn mig grunaði ekki hve
mnrear dyr og skot voru bar.
Loksins kom ég að stiga, sem
lá niður í kjallara. en það var
aðeins niður að eldhúsgeymsl-
unum. Börnin höfðu ábygsileca
hvergi kveikt l.iós, til þess voru
þau of frökk og slóttug, þau
vnru samt líklega með vasa-
liós.
En ég kveikti og ráfaði þarna
um, leitaði að steinþrepum, sem
hlutu að vera þarna einhvers
staðar. Sg kom í vínkjallaran'-i
með hillum og röðum af vín-
flöskum. Þar var s’’’r þefur a*
víni og einhverju öðru, hvað
gat það verið — jú, það var
tóbaksreykur?
Framhald á bls. 48.
22 VIKAN 47. TBL.