Vikan - 23.11.1972, Blaðsíða 37

KONAN I
SNÖRUNNI
— Ég haffti ekki búizt viö
leiknum frá hennar hendi eins
fljótt og raun varö á. Ég sat I
vinnustofu minni í London aö
kvöldi þess tfunda, þegar dyra-
bjallan hringdi á þann hátt, sem
ég haföi lagt fyrir vini mina aö
hringja. Ég leit á klukkuna og
varö hissa. Ég hafði ekki mælt
mér mót viö úeinn nema Sir
Arthur Marshfield, klukkan niu
og nú var hún ekki nema kortér
yfir átta. Samt fór ég til dyra og
opnaöi. Kona ein flýtti sér inn og
lokaöi á eftir sér huröinni. Ég sá
ekki, hver þetta var, fyrr en hún
var komin inn i birtuna, og varö
þá heldur en ekki hissa, þegar þaö
var ungfrú Bartlett.
— Ég held mér hafi verið það
ljóst samstundis, að hún var
gengin sjálfkrafa i gildruna. Viö
gátum veriö þarna alein, svo eng-
inn heyröi til okkar, i hálftima að
minnsta kosti. Ég haföi nógan
tima til aö hafast eitthvaö að, en
þa,ð varð að ske fljótt.
— Ég heilsaöi henni vingjarn-
lega og án þess að sýna af mér
minnstu tortryggni, og visaði
henni inn i vinnustofuna. Hún
settist þar i stólinn sem aökomu-
m.enn notuðu venjulega, en ég
hinumegin viö boröið, andspænis
henni. Ég var svo innilega feginn
aö sjá hana, aö ég þurfti ekkert
fyrir þvi aö hafa aö leyna gremj-
unni, sem sauö niöri i mér gagn-
vart henni. Ég spuröi hana, hvað
ég gæti gert fyrir hana, og sem
svar skýröi hún mér i stuttu máli
frá öllu samsæri þeirra Andrés.
— Ég lofaöi henni að tala, án
þess aö gripa fram i. Hún sagði,
aö dauöi Andrés hefði sett fyrir-
ætlun þeirra útum þúfur, og sér
fyndist eftir atvikum févænlegast
aö komast að samningum viö
mig. Sagöist hafa ætlað meö siö-
ustu lestinni til Quarley Hall um
kvöldiö, en á stööinni mundi hún
eftir þvi, aö Sir Arthur heföi sagt
sér, aö ég mundi veröa I London
þetta kvöld.
— Uppástungur hennar voru
jafn ósvifnar og þær voru ein-
faldar. Hún tók handtösku sina,
sem var óvenjulega stór, og upp
úr henni eiturlyfin, sem hún
sagði, aö André heföi skiliö eftir
hjá Wargrave House. Einnig tók
hún upp listann, sem hún haföi
stoliö. Siöan var hún svo ósvifin
aö mælast til þess, aö ég tæki sig i
félagsskap og gaf i skyn aö ef ég
neitaöi, heföi hún nægar sannanir
til aö láta taka mig fastan fyrir
eiturlyfjasölu.
— Ég man ekki orð hennar
óbreytt, afþvi að ég hlustáöi litið
á hana. Meðan hún var að tala,
var ég að hugsa um, hvernig
henni yröi komiö fyrir kattarnef,
án áhættu fyrir sjálfan mig. Ég
lét sem ég væri hræddur við ein-
hver brögö i tafli, og spuröi,
hvaða tryggingu ég heföi fyrir þvi
aö lögreglan biöi ekki við dyrnar.
Hún fullvissaði mig um — og þaö
veit ég hún sagði satt — að hún
heföi ekki minnzt á þetta viö
nokkra lifandi sálu, og þaö væri I
okkar beggja þágu jafnt að halda
þvi leyndu, og aö enginn vissi, að
hún hefði fariö hingað.
— Nú gat ég varla leynt gleði
minni. Þá var enginn þröskuldur
fyrir mér lengur. Ég beiö éins
lengi og ég þoröi og heyrði klukk-
una tifa, en loksins kvaðst ég
ganga aö tilboði hennar, þó með
nokkurri tregöu. Ég stóö upp og
sagöist ætla aö ná I blað til aö
skrifa samninginn á. Eftir
augnablik var ég kominn bak viö
stólinn hennar og hendur minar
umkverkar hennar. Eins og þér
vitiö, dr. Priestiey, þarf ekki
mikiö átak til aö kyrkja mann, ef
maöur kann eitthvaö i likams-
fræöi.
Dr. Priestley kinkaði kolli. —
Ég veit þaö, svaraöi hann. — En
snaran? Það var hún, sem villti
fyrir mér frá upphafi.
Partington brosti. — .Ég er
hræddur um, aö sú blekking hafi
veriö af ásettu ráöi gerö. Ég vildi
láta lita svo út, sem Cynthia Bart-
lett hefði dáiö I Wargra've House.
Þaö átti eitthvaö svo vel við, að
hún skyldi ljúka ævi sinni i þessu
skuggalega húsi, sem hún haföi
aö vissu leyti notað þegar hún var
aö beita mig brögðum. Auk þess
vissi ég, að læknarnir mundu geta
sagt, svona nokkurnveginn,
hvenær hún hefði dáið, og þá var
gott aö geta sannaö f jarveru sina
frá þessum staö, þar sem ég var i
London á þeim tima.
En svo að ég komi aftur aö
. snörunni. Einsog þér hafiö vafa-
laust skiliö, var það tilgangur
minn aö láta þetta lita út eins og
sjálfsmorð, og til þess varö ég að
eyða fingraförunum á hálsinum.
Ég mundi eftir þvi, að i húsi ipinu
I London var kassi meö snæri
utan um, sem ég geymdi eitthvert
drasl i. Ég náði i snærið og herti
þaö fast aö hálsi hinnar látnu.
Siðan tók ég likiö og setti þaö bak
viö forhengiö, sem er i stofunni.
Handtösku hennar tæmdi- ég og
kom henni fyrir þar sem ekki var
hægt að finna hana.
— Rétt þegar ég var að ljúka
viö þetta, hringdi dyrabjallan
aftur og ég flýtti mér aö aðgæta,
hvort allt væri i röð og reglu i
stofunni svo að ekki sæjust nein
merki gestsins, sem verið hafði
hjá mér, og opnaði siðan dyrnar
fyrir komumanni, sem var Sir
Arthur Marsfield. Ég er hræddur
um, aö það, sem ég sagöi við
hann, hafi veriö sagt i leiðslu. Ég
gat ekki hugsað um annað en þaö,
hvernig honum yrði viö, ef hann
vissi, að likiö af Cynthiu Bartlett
væri bak við tjaldið, nokkur fet
fráhonum. Ég er nokkurnveginn
viss um, aö þau áttu eða höföu aö
minnsta kosti átt, vingott saman.
Ég varö aö taka á öllu þvi, sem ég
átti til af stillingu til þess aö láta
ógert aö sýna honum bak viö
tjaldiö, aöeins af visindaáhuga,
til aö sjá, hvernig honum yröi viö,
þvi aö þaö heföi veriö forvitnilegt
aö athuga. Og auk þess heföi þaö
engin áhætta verið fyrir mig, þvi
aö ég haföi hann á valdi minu, þar
sem ég útvegaði honum eitur-
lyfin, sem hann gat ekki án verið,
og heföi þvi aldrei farið að kæra
mig.
— Það sem ég sagði yöur um
daginn um ferðir minar þettá
kvöld, var i mörgum atriðum
rétt. Þegar ég kom úr klúbbnum
og stanzaöi við dyrnar hjá mér,
var ég svo heppinn að hitta lög-
regluþjón, sem þekkti mig og
heföi þvi getað vitnað, að hann
heföi séð mig á þessum tfma. Ég
skildi eftir bilinn við dyrnar, fór
inn og bar likið fram i forstofuna.
Svo þegar lögregluþjónninn var
kominn vel framhjá, greip ég
tækifærið, þegar enginn var á
götunni, og snaraði likinu út i bil-
inn. Til varúöar — ef ég kynni að
hitta lögregluþjóninn aftur — ók
ég aö skúrnum, beið þar nokkrar
minútur og ók svo þaðan aftur,
aörá leið,.um þrönga götu.
— Akvörðunarstaðdur minn var
Wargrave House, en ekki þorði ég
aö aka gegn um Li.ttle Moreby,
þvi að enda þótt þetta væri um
hánótt, var alltaf hugsanlegt, að
einhver sæi mig. Þessvegna fór
ég eftir 'Cambridgeveginum,
beygði út af við krána, sem kölluð
er Cross Hands, en þaðan má
kortiast að húsinu eftir stig, sem
næstum aldrei er farinn. Um leið
og ég fór framhjá kránni, og það
hlýtur aö hafa verið um klukkan
tvö, sá ég þar ljós i einum glugg-
anum. Þá datt mér I hug, að ég
skyldi syngja og æpa, til þess að
gefa i skyn, aö þarna færi einhver
hópur drukkinna manna, sem
heföi farið vegavillt.
— Ég komst að húsinu án þess
aö hitta npkkurn og ók aö þvi
bakatil. Eins og ég sagði yður,
haföi mér einusinni dottið I hug að
leigja húsiö og haföi þvi skoöaö
þaö vandlega. Ég tók þvi likiö út
úr bilnum, haföi meö mér sterkt
hjólbaröajárn og gekk siöan gegn
um runnana bak við húsiö. Þegar
36 VIKAN 47. TBL.
Ég lofaði henni að taia, án þess að gripa fram í. Hún
sagði, að dauði Andrésar hefði sett fyrirætlun
hennar úr skorðum, og henni þætti eftir atvikum fé-
vænlegast að komastað samningum við mig ....
FRAMHALDSSAGA EFTIR
BRUCE GRAEME
14 HLUTI
þangaö kom, stakk ég járninu
undir gluggann og ætlaði aö
spenna hann upp. En mér til
mestu furðu, lét hann strax undan
og opnaðist án nokkurs verulegs
átaks.
— Vitanlega vissi ég af fyrra
sjálfsmoröinu, sem þarna hafði
veriö framiö I eldhúsinu, þvi aö
þá sögu þekkir hver fulltiða
maöur þarna um slóöir. Mér datt
strax i hug að láta lita svo út, sem
sagan hefði éndurtekið sig.
Snaran, sem var um hálsinn á lik-
ínu var nógu löng til aö hengja
þaö upp, og ég var i þann veginn
aö gera á hana lykkju þegar ég
rak augun i tröppuna, serri var
þar úti við vegginn. Þaöerréttaö
taka það fram, aö ég vann við
vasaljós.
— Ég kom auga á snæriö, sem
hélt tröppunni saman og sá
þegar, að hve ágætu gagni þaö
gæti komið. Ég vissi, aö það var
hugsanlegt, þrátt fyrir alla varúð
mina, að fingraför fyndust á lik-
inu. Og ég vissi líka, aö enda þótt
þaö sæist, að stúlkan hefði ekki
veriö kyrkt meö snörunni, þá
sæist aö minnsta kosti jafnframt,
aö snaran hefði veriö sett um
hálsinn á henni nýdáinni. Ef ég
þvi notaði snöru, sem sannanlegt
var, aö hefði veriö þarna i húsinu,
þá var það næg sönnun þess, aö
stúlkan heföi beöiö bana þar, en
þaö var einmitt aöalatriöiö fyrir
mér aö láta það sýnast svo. Ég
setti þvi snæriö af tröppunni i
staöinn fyrir hitt, sem ég haföi
haft með mér, og hengdi siöan
likiö upp eins eölilega og mér var
unnt. Hinni snörunni stakk ég i
vasa minn.
— Jæja, þaö fer nú aö styttast I
sögunni. Ég haföi ekki staöið viö i
Wargrave House nema nokkrar
mlriútur, og ók nú i skyndingi til
London Ég kom aö bilskúrnum
um kiukkai fjögur og hitti engan
mann i þeim svifum. Siðan fór ég
inn og I rúmiö og svaf betur en ég
haföi nokkurntima gert, siöan ég
hleraöi viðræöur þeirra Andrés
og ungfrú Bartlett. Og ekki fann
ég til neins óróleika þaðan i frá og
allt til þess, að þér gáfuð mér
þessa vingjarnlegu bendingu I
fyrradag.
Partington þagnaöi nú, en það
var eins og dr. Priestley tæki alls
ekki eftir þvi. Augu hans voru á
ferö og flugi um allt herbergið, og
staðnæmdust loks yiö rafmagns-
áhöldin, sem voru úti vib vegginn.
Sjúklingurinn fyrir sitt leyti
fylgdi augnatilliti hans með aug-
unum. — Þér eruð aö horfa á
áhöldin min, sagði hann. — Ég
vann að tilraunum minum hérna
inni, áður en hin rannsóknastoían
var tilbúin. Þaö sem þér sjáiö
þarna, eru leifarnar af mörgum
tilraunum minum til aö mynda
mannlegar hugsanir á pappir.
Þetta er áhald til aö framleiða
rafmagnsstrauma með hárri
spennu. Ég hélt einusinni, að ég
gæti með þessu framleitt bylgjur,
iikar og hugarbvlgjurnar. en eftir
margra mánaða tilraunir, fann
ég, aö mér haföi skjátlazt. En ég
hef samt aldrei tekiö áhöldin
niöur, afþvi að ég hélt, aö ég gæti
einhverntima þurft á þeim að
halda.
Dr. Priestley kinkaði kolli, rétt
eins og eitthvað, sem hann heföi
veriö að brjóta heilann um, heföi
snögglega oröið honum ljóst. Þá
stóö hann upp, þegjandi, og gekk
út.
28.kafli.
Þegar dr. Priestley kom niður
breiöa stigann, sá hann menn i
forsalnum, og er hann sá, hverjir
þeir voru, gat hann ekki aö sér
gert aö brosa. Sinclair virtist
vera aö reyna aö svára Hanslet
og Everley, báöum i senn, en
Harold stóö og hlustaöi á meö at-
hygli.
Sinclair varö fyrstur var viö dr.
Framhald á bls 39.
47. TBL. VIKAN 37