Vikan - 23.11.1972, Blaðsíða 38

Nýjar gerðir af
skrifborðsstólum
Framleiðandi:
Stáliðjan, Kópavogi
Suðurlandsbraut 10
Simi 83360
TVEIR UTLIR
HERMENN
Og vesalings Jean sat þarna
fullur örvæntingar. Orvænting
hans var svo mikil, aö hann skildi
þetta ekki. Sál hans var sem
örmagna, og honum fannst sem
hjarta sitt væri aö bresta, en hann
slrildi ekki enn sjálfan sig. Svo
settist stúlkan viö hliöina á Luc,
og þau fóru aö tala saman.
Jean horföi ekki á þau. Nú
skildi hann, hvers vegna félagi
hans haföi tvlvegis fengiö auka-
leyfi síöustu vikuna. Og hann fann
til nistandi sorgar i hjarta sinu,
þeirrar blæöandi holundar, sem
hjartaö særist viö svik og undir-
ferli.
Luc og mjaltastúlkan stóöu
siöaif upp og fóru saman i burt i
áttina til kýrinnar til þess aö færa
tjóöurhælinn. >aö sást glitta i
rauöar hermannabuxur félaga
hans á þjóöveginum. Lúc losaöi
ijoöurhæium, UulU hann m ug
lamdi hann niöur annars staöar.
Mjaltastúlkan settist.á hækjur
sér til þess aö mjólka kúna, en
Luc strauk kúnni kæruleysislega.
Svo skildu þau mjólkurfötuna
eftir i grasinu og fóru saman inn i
skógarþykkniö.
Jean sá ekkert 'nema lauf
þykknisins, sem þau höföu fariö
inn i. Hann var svo óstyrkur, aö
hann heföi vissulega dottiö um
koll, ef hann heföi reynt aö risa á
fætur. Hann sat alveg hreyfingar-
laus, lamaöur af undrun og
þjáningu, sem var óbrotin, en
djúp. Hann langaöi til þess aö
gráta, aö flýja á brott eöa aö fela
sig. Hann vildi aldrei lita neinn
mann augum framar.
Nokkru slöar sá hann þau koma
út úr þykkninu. >au gengu hægt
til baka og héldust i hendur, eins
og trúlofaöa fólkiö i sveita-
þorpunum gerir. Nú bar Luc
mjólkurfötuna.
>au kysstust aftur, áöur en þau
skildu. Og s'vo hélt stúlkan
heimleiöis, eftir aö hún haföi
boöiö Jean góöa nótt meö
vingjarnlegum rómi og brosti,
sem var þrungiö dulúö. i dag datt
henni ekki lengur I hug aö bjóöa
honum neina mjólk.
Litlu hermennirnir tveir sátu
hliö viö hliö, hreyfingarlausir aö
venju, þögulir og rólegir á svip.
Andlit þeirra báru ekki vitni um
óróann i hjörtum þeirra. Sólin
vaföi þá örmum. Stundum leit
kýrin I áttina til þeirra og baulaöi
lágt og lengi.
A venjulegum tima bjuggu þeir
sig til brottferöar. Luc skar sér
viöarteinung. Jean bar tómu vin-
flöskuna til þess aö skila henni
aftur til vinsalans I Bezons. Svo
gengu þeir hægt út á Bezons-
brúna.yfir Signu. >eir stönzuöu i
nokkrar minútur á miöri brúnni
til þess að horfa á Signu streyma
áfram, eins og var venja þeirra á
hverjum sunnudegi.
Jean hallaöi sér sifellt lengra
og lengra út yfir handriöiö, likt og
hann sæi eitthvaö niðri i
hringiöunni, sem drægi hann til
sin. Luc sagöi: ,,Ertu aö reyna aö
drekka úr ánni?” Um leiö og hann
sleppti slðasta oröinu, steyptist
Jean út yfir handriöiö. Fætur
hans sveifluðust i hring i loftinu,
og litli hermaðurinn i bláa
jakkanum og rauðu buxunum
hrapaöi niöur eins og einhver
flygsa, skall niöur i ána og hvarf.
Luc reyndi að hrópa upp yfir
sig, þó aö tunga hans væri
magnlaus af örvilnun, en þaö var
árangurslaUst. Nokkru neöar I
ánni sá hann eitthvað hreyfast.
Siöan sá hann höföi félaga sins
skjóta upp á yfirborðið, en þaö
sökk strax aftur. Enn neöar sá
hann slðar upprétta hönd, sem
skaut upp úr straumnum og hvarf
siöan aftur. >aö var allt og sumt.
Prammakarlarnir, sem slæddu
árbotnlnn, fundu ekki likiö
þennan dag.
Luc lagði einn af stað áleiöis til
herbúöanna. Hann herti á sér, þar
til er hann var farinn aö hlaupa.
Hann skýröi frá slysinu, meö
tárin I augunum og hásri- rödd.
Hann þurfti að snýta sér aftur og
aftur. „Hann hallaöi sér yfir
handriöiö á brúnni. Hann - hann
hallaöi sér - svo - svo - svo langt út
yfir þaö, aö hann steyptist koll-
hnis, og svo féll - féil - féll hann-
hann - - ”.
Rödd hans kafnaði af
geöshræringunni. Hann gat ekki
stunið meiru upp. Heföi hann
vitaö sannleikann!
MAÐURINN
SEM LEIKUR
CHURCHILL
Framhald af bls. 15.
sem tekur margar klukkustundir
aö spila. Hann var vanur aö liggja
út af I rúminu og hlusta á upp-
tökurnar, og hann mætti I
stúdióunum klukkan sex morgun
hvern og hlustaöi á meöan hann
var I baði.
Af sömu alúö horföi hann- á
gamlar fréttamyndir meö
Churchill, aöallega til aö kynna
sér látbragö hans. Hann neitar
þvi hinsvegar aö hafa æft fyrir
framan spegil. ,,Sú aðferö gagnar
mér ekki. Ég verö aö finnaaö þaö
sem ég geri hafi eitthvaö aö
segja.’i
RicH'ard Attenborough, sem
38 VIKAN 47. TBL.