Vikan - 30.05.1974, Blaðsíða 10

En svo fór Dorrie að gráta. Hún
reyndi alls ekki að dylja það og
tárin runnu niður kinnar hennar.
— Ég sakna hans svo hræðilega
mikiö, sagði hún. Hún saup hvelj-
ur og þurrkaði sér um augun meö
handarbakinu og svo reyndi hún
að brosa.
'Eftir að Bill hafði þolað allar
hinar verstu kvalir I tvo daga,
haltraði hann I áttina að húsinu
númer 7 og ýtti á bjölluhnappinn,
sem var merktur „Hverfishjúkr-
unarkona”. Næstum því áður en
Beth náði þvi að opna dyrnar
alveg, sagði hann: — Viltu borða
meö mér i dag? Gerðu það, vertu
svo væn.
Hann var búinn að hugsa sér,
að sennilega myndi hún segja, að
hún hefði svo mikið að gera, eða
að hún væri upptekin. Já, eða þá
að hún ætlaði að þvo sér um hárið-.
Hann sá að hún hikaði andartak,
aður en hún svaraði,
En svo brosti hún glaðlega. —
Ég get bara hengt spjald á dyrnar
og sagt hvar mig er að finna, ef
eitthvað alvarlegt ber að hönd-
um.
Maturinn hjá Charles var
prýðilegur að venju, steikin
mátulega steikt og kartöflurnar
ljúffengar.
— Ég laug að þér um siðustu
helgi, sagði hann. — Ég var sann-
arlega ekki upptekinn. En þegar
ég hugsaði til þess, að aka bil,
brást mér alveg kjarkurinn. Ég
vildi ekki viðurkenna það, ekki
einu sinni gagnvart sjálfum mér
og þess vegna kom ég með þessar
bjánalegu afsakanir. A eftir lang-
aði mig mest til að sparka i bak-
hlutann á sjálfum mér.
Og þar með var spennan horfin.
Honum fannst allt verða svo auð-
velt, þegar hann talaði við Beth
um vandræði sín.
Hann sagði henni frá öðru, sem
haföi kvalið hann og vakið með
honum ótta. Hann sagði henni, að
hann ætti alltaf erfitt með að fara
yfir umferðargötur, hefði það á
tilfinningunni, að ekið yrði yfir
hann. Hann þoldi jafnvel ekki að
skellt væri hurðum':
— Ég reyni að láta skynsemina
ráða, sagði hann og sneri gafflin-
um milli fingranna. — Ég fékk að
vísu slæman heilahristing. Skurð-
aðgeröirnar hafa líka tekið á
taugarnar. Ég reyni að telja mér
trú um — að þetta lagist með tim-
anum, ég veit að það gerir það á
nokkrum mánuðum. Ég er orðinn
geðvondur, taugaveiklaður og
huglaus. Ég get vissulega lifað án
þess að fljúga og aka bil, en ég get
ekki lifað með þennan ótta fyrir
allri umférö, eða ef einhver skell-
ir hurðum.
Hún tautaði einhver hughreyst-
ingarorð. Hún sagði ekki, að
• þetta hlyti að lagast. En samt
fannst honum sem honum liði
miklu betur.
Sid ihugaði vandamál sin allan
daginn. Ef honum tækist að koma
þessu öllu I framkvæmd, þá þyrfti
hann aldrei að hafa peninga-
áhyggjur framar ilifinu. En þetta
var samt ekki svo einfalt mál.
Hann hafði komizt að þvi, að
þær konur, sem unnu heimavinnu
fyrir verksmiðjuna, komu á
föstudögum til aö sækja kaupið
sitt til Dellu. Þær komu venjulega
um hádegið. Vegna þess að það
var matarhlé, voru engar vélar i
gangi og hann gat heyrt allt sem
sagt var á skrifstofunni, vegna
þess aö það var rifa á dyrunum.
Hann komst að þvi, að Della
greiddi þessum konum yfir
hundrað og fimmtiu pund. Nú var
að liöa aö jólum og þá myndu þær
liklega fá meiri laun, hafa unnið
meira. Upphæðin, sem þær fengju
greidda næstu viku yrði örugg-
lega töluvert hærri. Ef hann gæti
náðiþessapeninga,áðuren Deila
færi að dreifa þeim til ,kerling-
anna, þá gæti hann verið kominn
áieiðis til Ameriku eftir nokkra
daga.
Della sótti peningana I bankann
klukkan ellefu. Hann hugleiddi
hvort hann ætti að hrifsa af heiini
töskuna, þegar hún væri á leið-
inni, en i^omst að þeirri niður-
stööu, að það væri alltof mikil á-
hætta.
Að lokum komst hann að þvi, að
hann gat aldrei náð i þessa pen-
inga, nema með aðstoð Dellu
sjálfrar og hann lagði höfuðið i
bleyti.
Hann hafði heyrt um einhvern
hjónaskilnað og það lofaði góðu.
En þegar hann rannsakaði mál-
ið nánar, þá kom hann ekki auga
á neina leið. Mannorð Dellu virt-
ist vera með afbrigðum gott. Hún
bjó ein með syni sinum, það var
reyndar strákurinn, sem átti
hundinn, sem hann ók á. Hann
komst að þvl, að fáir heimsóttu
hana, það var þá helst hjúkrunar-
konan eöa Dorrie King, sem hún
sagði til við að sauma.
Þaö var aðeins ein leið, til að fá
hana I samvinnu við sig og það
var að gera hana óttaslegna.
Hann vissi ekki ennþá, hvernig
hann átti að fara að því. En það
hlaut að vera'einhver leið og hann
var ákveðinn I þvi að finna þá
leið.
Kolinski las bréfið aftur. Hann
vissi hvað stóð i þvi, — kunni það
utan að, en stundum fannst hon-
um hann verða að fullvissa sig
um það, að honuin hafði ekki
skjátlazt.
En þarna stóð það, svart á
hvitu og bréfsefnið var merkt
þekktu fasteignafyrirtæki. Þetta
var miklu betra tilboð, en hann
hafði nokkurn tima látið sig
dreyma um....
Nú gátu þeir komið hvaða dag
sem var, til að ganga frá samn-
ingunum og þá gat hann farið að
leggja á ráðin, hvernig hann ætl-
aði að koma sér fyrir i ellinni, þá
gæti hann farið að gera það að
veruleika, að eignast litla
draumahúsið sitt, einhvers staðar
fyrir utan London. Og hann gat þá
kvatt allar þessar sigarettur,
karamellur og þessa leiðinlegu
blaðsnepla...
Bara að ekkert kæmi nú fyrir,
sem gæti komið I veg fyrir samn-
ingana! Eitthvað af þvi, sem ó-
kunni strákurinn var að tala
um.... brotnir gluggar, truflun á
blaðadreifingunni, ólyktar-
sprengjur I búðinni....
Hann hristi höfuðið, eins og
hann væri að reyna að hrista af
sér þessar óþægilegu hugsanir.
Þaö gat ekkert af þessu skeð.
Hann hafði alltaf borgað strákn-
um, það sem hann setti upp, svo
þeir hlutu að láta hann i friði. Ef
þeir stæðu ekki við þessa samn-
inga, þá myndi enginn greiða
honum neitt framar.
Hann hugsaði með sér-, að
vissulega myndi hann sakna
sumra nágrannanna. Til dæmis
Dorrie King. Já, og Tommy, sem
bar út blöðin fyrir hann. Það var
sannarlega heilbrigður og góður
drengur. Honum var sönn ánægja
að greiða honum fyrirfram þessi
fimm pund, sem hann bað um. Að
likindum hafði hann beðið um
þessa fyrirgramgreiðslu, til að
greiða. dýralækninum. Það var
samt einkennilegt, að Tommy
hafði ekki sagt honum það. Hann
var vanur að tala um heima og
geima, meðan hann var að búa
sig af stað með blöðin.
Þegar Della kom inn I ibúðina,
til að kaupa „Konan og heimilið”,
eins og hún var vön, sagði hann
henni hve mikið hann héldi upp á
Tommy.
— Hann er duglegur drengur,
sagði hún blátt áfram, en augu
hennar ljómuðu. — Hann lærir
vonandi að standa á eigin fótum,
ef hann heldur svona áfram,
sagði hún. — Hann vildi ekki einu
sinni leyfa mér að greiða dýra-
lækninum.
Kolinski kinkaði kolli. Þá var
það rétt hjá honum. Hann var
feginn að heyra þetta, þvi að hon-
um hafði fundizt Tommy eitthvað
svo áhyggjufullur. Honum hefði
þótt leiðinlegt, ef Tommy hefði
komið sér i einhver vandræði.
Della tók á móti skiptimyntinni
og stakk blaðinu i töskuna sina. —
En svo kom það á daginn, að hann
þurfti ekki að greiða neitt fyrir
læknishjálpina. Dýralæknirinn
vildi ekki taka neitt fyrir ómakið.
Hún sagði að það væri sjaldgæft
aö hitta unglinga, sem hefðu
svona mikið dálæti á dýrum eins
og Tommy, sagði hún.
Dorrie sveiflaði töskunni fram
og aftur, þegar hún gekk heim-
leiðis. Það var svo gaman að læra
að sauma. Það var lika svo nota-
legt hjá Dellu: það brakaði i eld-
GATAÍ

— Ég verð að fá hana til að halda sér
saman, hugsaði Sid, gripinn hræðilegum
ótta. Hann þreif til hennar og greip fyrir
munninn á henni. Hún sneri sér eins og
ormur i höndum hans og sparkaði i fót-
leggi hans, svo hann fleygði henni um
koll, barði höfði hennar við stéttina,
þangað til hún lá hreyfingalaus...
10 VIKAN 22. TBL.