Vikan - 30.05.1974, Blaðsíða 15

Ég hafði verið svo einföld að halda að lif
mitt fengi meiri fyllingu, þegar ég væri
gift. Þess vegna varð mér mikið um, þeg-
ar það rann upp fyrir mér, að lif húsmóð-
urinnar snerist nærri þvi eingöngu um
mat. Ákveða máltiðir, kaupa mat, búa til
mat, geyma ttiat....
Börnin fóru aö koma á kreik og
spurðu i þaula um allt mögulegt,
sérstaklega hvað við hefðum ver-
ið að gera kvöldið áður. Þau höfðu
miklar áhyggjur af þvi, hvað
orðið hefði af öndinni? Kristofer
leit á steikarskúffuna og stakk
upp á þvi að lesa yfir henni sálu-
messu. Andrúmsloftið var óþol-
andi.
Gestirnir áttu að koma klukkan
tvö. Allir bjuggust viö andasteik.
Þaö eina sem ég hafði handbært
til matar, voru svolitlar tægjur
utan á beinagrind andarinnar og
svo átti ég einn og hálfan meter af
medistapylsu i saltpækli i kjallar-
anum. Hvaö átti ég aö gera.
Ég byrjaði með þvi að reka
Faiðrik út úr eldhúsinu og sagöi
honum, að nú ætlaði ég að búa til
sósu upp á eigin spýtur. Hann var
frekar tortrygginn á svip, en tölti
samt inn i stofu. Ég bjó til venju-
lega brúna sósu úr teningssoði,
blandaði i hana svolitlu af
steikarfeitinni. Svo skar ég kjöt-
tægjurnar i smábita — lét þá
saman við sósuna. Ég steikti alla
pylsuna.tindi til allt sem ég ^tti i
kæliskápnum: gulrætur, tómata,
salat og steinselju. Ég raðaöi
þessu öllu á stór'a silfurfatið og
skreytti það eftir beztu getu.
Pylsunni kom ég snilldarlega
fyrir á þann stað, sem öndin átti
að tróna. Svo fór ég að biðja til
þess, aö eitthvað kæmi fyrir gest-
ina, eitthvað! Vonandi að þau
fengju magaplnu, hálsbólgu, eitt-
hvaðsem hindraði þau i aö koma.
En það var nú ekki aldeilis svo
gott. Þau komu öll með tölu.
Ég tók viö yfirhöfnum þeirra,
pelsum, frökkum, kuldastigvél-
um og vonaði innilega að húsið
hryndi. En það stóð.
Það var engin undankomuleið.
Ég opnaði dyrnar á boröstofunni
og bað gesti mina að gjöra svo vel
og fá sér sæti. Borðið var skreytt
kertum og blómum.
— Þetta er sannarlega glæsi-
legt, sagði Oli frændi, — en hvar
er öndin. Ég hlakka svo til að
smakka á henni. Þetta var mjög
merkilegur fugl, sem ég náði i.
Ég rétti honum gulræturnar og
andarsósuna. — Hvað? ságöi Óli
og leit á skartlegt borðið. — A
þetta aö vera fyndiö?
A þessu augnabliki hataði ég
öla frænda af öllu hjarta. Mér
fannst ég sjá hann eins og hann
var: montinn skfumari,
hreinlega ættarskömm.
Ester frænka gáði niður i sósu-
skálina. — Þetta er andasósa, en
hvar er öndin?
— t sósunni, sagði ég.
Hún varð dálitið kjánaleg á
svipinn, en fékk sér samt af anda-
kássunni. Hún hafði sennilega
ekki veriö undir það búin að bita i
svo harða skorpu, þvi að mig
minnir, aö hún hafi misst úr sér
tannfyllingu.
Óli var eitt spurningarmerki. —
Hvað I...? sagði hann og fékk sér
ögnaf kássunni.
Svo réðust allir á fatið með
medistapylsunni. öndin var
gleymd og fjölskyldan var hin
elskulegasta. Hugo frændi sagði
að minnsta kosti: — Þaö er engin
sem er annar eins snillingur og
Berit i þvi að framreiða medista-
pylsu. Þetta er reglulegt lostæti.
(Pylsan haföi legið i pækli i heilan
mánuð.)
Allir virtust ánægðir, nema
Esther frænka og Óli frændi, þau
voru aö tuldra eitthvað niður I
barminn.
Eftir þessa hræðilegu helgi
varð oröið ,,önd”, tákn þess, sem
aflaga fór á heimilinu. Enginn gat
gleymt mistökum minum.
Að lokum var það orðið þannig,
að mér varð flögurt þegar minnst
var á önd, gat öskrað jafnvel þótt
ekki væri sagt nema eitt orö sem
byrjaði á ö
Nokkrum mánuðum siðan
komst ég svo að þvi, að Óli hafði
fengiö þessa andstyggilegu önd
fyrir slikk, hjá kunningja sinum,
sem vann I frystihúsi. öndin var
úr fyrningum, sem áttu að fara á
ruslahaugana, vegna þess að þær
voru orðnar of gamlar til að setja
á markað og alls ekki álitnar
mannamatur. Ég var sigri hrós-
andi, þegar ég gat sagt fjölskyld-
unni þessar fréttir, en það bar svo
sem ekki árangur, þau héldu
áfram að striða mér meö öndinni.
Óli frændi kom i heimsókn
nokkru siöar og komst að þvi
hvað ég hafði við að striða. Hann
ráölagöi mér aö nota þá aöferð,
að frysta þau út úr eldhúsinu.
i
22. TBL. VIKAN 15