Vikan - 30.05.1974, Blaðsíða 11

jólabúöinginn? Var hann hjá ein-
tiverjum vinum sinum? Hugsunin
um þaö, að hann væri kannski
einmana og svangur, gerði hana
sorgbitna.
Hún hrökk i kút og varö aö bita
á vörina, þegar strákurinn talaði
til hennar. Hún haföi ekki séö
hann: hanii siób i skugga bak viö
húsiö þeirra.
— Langar þig til aö frétta af
bróöur þinum? spurði hann og
hörfaði lengra inn i skuggann. —
Ég er meö skilaboö til þin. Frank
er i miklum vandræðum. Hann er
i felum.
— Er þaö mjög slæmt, er lög-
reglan aö leita hans....
— Þaö er mjög slæmt. Hann
veröur aö koma sér úr landi, en
þaö kostar peninga og hann er
alveg blankur. En hann sagöi aö
þú myndir ábyggilega hjálpa sér.
— baö vil ég, en ég á aöeins
þrjú pund. Svo fæég launin min i
næstu viku og þá reiknum viö meö
a fá einhverja jólaábót....
— Láttu mig fá þessi þrjú pund.
Og svo skal ég segja honum, aö
hann geti átt von á meiru seinna.
Og hættu þessu fliri. Þú vilt á-
byggilega ekki, aö lögreglan nái i
Frank?
Hún kyngdi. — Liöur .... liöur
honum vel? spuröi hún. — Ég á
viö... er hann veikur, slasaöur,
eöa eitthvaö svoleiöis? Og hefur
hann einhvern samastaö?
En drengurinn var horfinn....
hljóölaust og án þess aö hún tæki
eftir þvi.
Tommy haföi ekki veriö eins
lengi úti meö Depil, eins og hann
var vanur. Dyrnar voru opnaöar
og lokuöust um leiö. Þaö heyröist
þegar hann tók hálfsbandiö af
hundinum. Svo varð allt hljótt.
Þögnin varð svo löng, aö Della
leit upp újýbókinni, sem hún var
aö lesa. Tommy stóö i dyrunum,
meö úlpuna siná á handleggnum
og horföi niöur á tærnar á sér.
Hann hrukkaöi enniö.
Della sagði, nokkuð hvatlega:
— Seztu Tommy, þaö er kakó i
könnunni og nokkrar sneiöar af
köku.
Hann leit á hana, en svo leit
hann undan.
— Ég sé aö þú hefur farið á
hárgreiöslustofu, mamma, sagöi
hann lágmæltur. — Mér þykir þaö
leiöinlegt, aö ég á enga peninga
núna. Ég lofaöi aö borga hár-
greiösluna, en..„ en ég á enga
peninga eins og stendur.
— Þaö er allt í lagi, vinur minn,
sagöi hún og vonaöi innilega aö
hann heyröi ekki vonbrigöin i
rödd hennar. -r Drekktu nú
kakóiö, áöur en þaö veröur kalt.
inum, kaffiö var gott og meö hjálp
Dellu, var hún næstum búin að
sauma kjólinn. En hún varö strax
döpur i bragöi, þegar hún kom út
á götuna.
Þaö var svo leiöiniegt aö hugsa
til þess, aö Frank yröi ekki heima
hjá þeim um jólin. Undanfarin ár
höföu þau Frank hjálpast aö viö
skreyta jólatréö og útbúiö jóla-
sokkana handa litlu systkinunum.
En þaö var verst aö vita ekki hvar
áann var niðurkominn. Hvaö
myndi hann v%ra aö gera á meöan
þau voru aö boröa kalkúninn og
En raunverulega var hún særö.
Þaö var ekki vegna peninganna.
En hann haföi veriö svo elskuleg-
ur, þegar hann bauöst til aö bjóöa
henni á hárgreiðslustofuna. Og
hún haföi reynt aö koma
þvi inn hjá honum, aö maöur yröi
alltaf að standa viö gefin loforö.
Enginn biöur þig aö lofa einu eöa
ööru, haföi hún sagt viö hann, en
hafirðu lofaö einhverju, veröur þú
aö standa viö þaö. Þaö var alveg
eins og skuld, sem þarf aö greiöa.
Allt i einu fleygöi Tommy úlp-
unni sinni á gólfið og sparkaöi I
hana. Hann sagöi reiöilega. —
Fjandinn hafi þaö, allt gengur á
afturfótunum. Ég hata allai
heiminn og allar þessar and-
styggilegu manneskjur, sem búa i
honum! og svo þaut hann upp
stigann og inn til sin.
Framhaid á bls. 3»
22. TBL. VIKAN 11