Vikan - 30.05.1974, Blaðsíða 42

hræðsla, hann var hræddari en
hann haföi nokkurn timan veriö.
Allt haföi gengiö á tréfótum hjá
honum þetta kvöldiö. Fyrst lá viö
aö þeir Frank yröu gripnir, þegar
Della kom óvænt til skrifstofunn-
ar: svo var það Potter kerlingin
og aö lokum þessi öskrandi
stelpa.
Hún var um það bil að kalla til
allt hverfiö. Hann sá i anda alla
glugga og dyr opnast og fólkiö
þyrpast út. Ég verö að loka á
henni munninum, hugsaði hann.
Hann þreif til hennar og greip um
munninn á henni.
Hún sneri sér eins og áll i hönd-
um hans, svo að hanns, svo að
hann fleygöi henni um koll og
baröi höföi hennar viö stéttina,
þangaö til hún lá grafkyrr.
Beth fór styttri leiðina yfir
niöurrifsgrunnana, eftir aö hún
haföi veriö i sjúkravitjun hjá
gömlu konunni, frú Frost. Þá
hrasaði hún um máttlausan
likama Shirley King. Barniö var
meövitundarlaust og kalt. Ljósa
háriö var löðrandi i blóði, sem
lika haföi runnið niöur á hettuna á
úlpunni. Hún var meö lifsmarki,
en heldur ekki meir.
Sjúkrabillinn ók meö sirenuvæli
til sjúkrahússins. A samri stund
voru komnir þrir lögreglubilar i
Laburnum Street. Þungstigir lög-
reglumenn leituðu fram og aftur
um rústirnar og beindu kastljós-
um sinum út i myrkrið. Menn
töluöu mikið. Það var hringt á
dyrabjöllum og ibúar hverfisins
voru yfirheyröir, einn eftir ann-
an.
f siðasta húsinu sat Dorrie og
grét.
— Ég hefði aldrei átt aö láta
hana fara út i myrkrið. Þetta er
allt mér aö kenna....en mamma
er ekki búin að ná sér eftir
fæöinguna og ég hafði svo mikiö
aö gera i verksmiöjunni, hádegis-
maturinn var aukur, svo ég sagði
viö Dan, aö ég ætlaöi aö spandera
á þau pylsum I kvöldmatinn...
Ungi lögreglumaðurinn var
þolinmóður. — Og svo sendir þú
litlu systur þina til að kaupa
pylsurnar.
Dorrie gat stuniö upp milli ekka-
soganna: — Ég sendi hana ekki.
En ég var að straujá og mig
langaöi til aö ljúka við þaö. Dan
var aö reyna að gera viö sjón-
varpiö og Phil var svo kvefaður...
Og Shirley tók peningana og
sagöist ætla aö sækja pylsurnar.
En ég heföi ekki átt aö láta hana
gera þaö. Hún er aöeins tiu ára og
svo fljót til. Hún er si hoppandi og
stökkvandi og lifir i sinum eigin
heimi....
— Hve mikla peninga var hún
með?
— Pundsseöil. Aðeins einn
ómerkilegan pundsseöil'. Og
einhver glæpamaður.... ó, þetta
er allt mér aö kenna.....Ef ég
heföi ekki leyft henni aö fara, þá
heföi þetta aldrei skeö.
Hann leit I kringum sig i her-
berginu. Litla stofan var mjög
óreiðuleg, en samt var þarna eitt-
hvaö svo notalegt andrúmsloft.
Hann hailaöi sér fram og
klappaði stúlkunni klaufalega á
öxlina
— Þú mátt ekki láta þetta fá
svona á þig. Læknarnir gera allt
sem á þeirra valdi stendur. Og
þetta er alls ekki þin sök. Þú varst
i vinnu allan daginn: þú reynir aö
halda heimilinu I lagi, meöan
móöir þin er veik og þú gerir allt
sem þú getur....
— Þú hefur komiö hingað áður,
er þaö ekki rétt? sagöi hún. Hún
þurrkaöi tárin og strauk háriö frá
enninu og staröi á hann. — Þú
komst hingað meö Frank....
— Já. Og mér fannst þú dásam-
leg stúlka. Hvernig þú varöir
bróður þinn, var afveg ein -
stakt...A ég að segja þér eitt, mig
langaði svo til að koma hingað
aftur, til að vita hvernig þér liði,
en ég vissi ekki hvernig ég átti að
snúa mér i þvi, eða hvort þú
kæröir þig um að sjá mig aftur.
— Þú ert kominn hingað nú,
sagöi hún og brast aftur i grát.
Hann stóð upp, stakk minnis-
blokkinni i vasann. — Ég verö að
fara núna og gefa skýrslu. En .viö
skulum sannárlega ná i þennan
giæpamann, sem réöist á systur
þina.
Hann hinkraöi við, en hún
hvorki leit upp né sagöi nokkurt
orö. Hann skundaði þvi til dyra og
gekk út i myrkriö.
Þaö voru sannarlega ekki
skemmtileg atvik, sem urðu til
þess, að hann hitti þessa indælu
stúlku. Fyrst varð hann til að
taka fastan bróður hennar og svo
var hann einmitt á vakt, þegar
ráðist var svona sviviröilega á
litlu systur hennar. Hann hugsaöi
með sér, að sennilega óskaði hún
ekki eftir þvi að sjá ásjónu hans
framar....
Sid var bæði óttasleginn og ör-
vinglaður. Hann var hérumbil
viss um, aö þessi stelpa haföi ver-
iö ein af systrum Franks. Hún var
lik honum, og þegar hann kæmist
að þvi, að...
Frank var sofandi. Hann
andaði djúpt og bylti sér fram og
aftur, svo það brakaöi i fjöðrun-
um i gamla sófanum. En á morg-
un, þegar stúlkurnar kæmu til
vinnu, yrði ekki mikil bið á þvi, aö
Frank fengi fréttir af atburðun-
um.
Sid var flökurt af ótta. Frank
myndi drepa hann, ef hann frétti
að hann hefði gert einhverjum af
fjölskyldu hans illt. Hann var með
allskonar furðulegar vangaveltur
og Sid fannst einkennilegt að
hann skyldi lenda i þessari kliku
Tubbys. En Frank var miklu
sterkari en hann og hann hafði-
undarlegt dáiæti á þessum systr-
um sinum.
Tvisvar læddistSid fram á loft-
skörina. Hann var jafnvel að
hugsa um að stinga af fyrir fullt
og allt. En alltaf sneri hann samt
viö.
Það gat verið möguleiki á þvi,
að Frank kæmist ekki að þessu.
Sennilega ekki alveg strax. Hann
hafði andstyggð á þvl, að sitja
þarna I stigakróknum og hiusta á
skvaldur stúlknanna. Ef ég hefi
heppnina með mér, hugsaði hann,
þá getur það verið, að Frank
frétti þetta ekki fyrr en ég er
kominn úr landi.
Það er liklega öruggast, að ég
verði kyrr hér'na, hugsaöi Sid.
Frank getur orðið hættulegur, ef
hann veröur reiður, en Tubby og
klikan eru ennþá hættulegri.
Þótt moröiö á gjaldkeranum
væri ekki lengur á forsiðum blað-
anna, þá var ekki þar með sagt,
að Tubby heföi hætt að leita
þeirra. Þvert á móti. Það getur
jafnvel verið, að þeir leituöu enn-
þá betur, einmitt núna.
Sid hnipraöi sig saman I stóra,
skakka stólnum og reyndi að fá
sér blund.
En hann gat ekki sofnað, óttinn
var algerlega búinn að ná á hon-
um tökum. Hjartað barðist ótt i
brjósti hans og hann gat ekki
losnað við þennan hræðilega ótta.
Hann var glaðvakandi. Sid
óttaðist eingöngu um sin eigin ör-
lög. Hann vissi ekki vel hvenær
E’INNI & PINNI
42 VIKAN 22. TBL.