Vikan - 30.05.1974, Blaðsíða 14

Þegar ég var ung, ógift og sjálfs
min ráóandi, þá hafói ég mörg
áhugamál, en alls ekki nokkurn
áhuga á mat. Aö visu boröaöi ég
mat meö vissu millibili, en mér
var sama hvaö þaö var, sem ég
boröaöi.
Svo giftist ég Friörik og þá rann
upp fyrir mér sii hræöilega staö-
reynd, aö raunar var ætlast til, aö
allt mitt lif snerist um mat. Ég
þurfti aö ákveöa hvaö átti aö
boröa, ég þurfti aö kaupa mat,
búa til mat og geyma mat. Mat-
urinn átti aö vera næringarrfkur,
bragögóöur, ódýr, ekki fitandi og
þaö átti alltaf aö vera til nóg af
mat, jafnvel þótt fjöldi manns
kæmi i mat, án þess aö ég heföi
hugmynd um það fyrir fram.
Þegar ég hugsa um fyrstu hjú-
skaparárin, finnst mér ég hafi
veriö á eilifum þeytingi milli eld-
húss, búrs og ruslatunnu. Eina
tilbreytingin var búðarráp og þá
voru þaö aöallega fiskbúöir, kjöt-
búöir og nýlenduvöruverzlanir.
Þaö eina sem ég las, voru mat-
reiöslubækur.
Þegar svo börnin komu, þá
bættist við aö hugsa um smá-
barnafæðu, barnamat og skóla-
mat og svo eignuöust börnin ketti,
hunda, fugla og hvitar mýs og allt
þurfti þetta einhver ósköp af mat.
Vinir Friöriks komu mjög oft i
heimsóknir og vinir barnanna
ennþá oftar og alltaf þurfti aö
finna eitthvaö matarkyns. Sjálf
var ég einhvernvegin oröin viö-
skila viö mina vini, ég haföi nóg
aö gera viö aö fóöra vini hinna
f jölsky ldumeölimanna.
Meö árunum læröi ég ýmsa
klæki, ' til aö bjargá málunum
þegar vandræöi báru_. aö hönd-
um og allt virtist vonlaust. Ég get
tekiö sem dæmi, aö einu sinni
kom Friörik meö gesti i matinn,
án þess aö segja mér þaö fyrir-
fram. Þaö eina sem ég átti til
matar, var hálft kiló af fiskbúö-
ing. Gestirnir voru heföarfólk,
sem án efa lagöi sér nautalundir
til munns daglega. Þá var ekkert
annaö fyrir mig aö gera en aö
blanda hraustlega i kokkteilglös-
in og bera þaö fram á finasta silf-
urbakkanum. Eftir slikar mót-
tökur hefur fólkið ekki hugmynd
um hvað það leggur sér til munns.
Þaö geta aö sjálfsögöu risiö upp.
ýms vandamál, en þaö ætla ég að
tala um seinna.
1 fyrra haust hringdi Óli frændi
Friðriks til hans og stakk upp á
þvi, aö viö heföum fjölskylduboö.
Þaö var ýmislegt sem fjölskyldan
þurfti aö ræöa og þá var notalegt
aö gera þaö yfir góöri gæsasteik.
Friörik var sammála honum,
en sagöi að hann yröi aö skaffa
gæsina, vegna þess aö viö gætum
ekki lagt til annaö en kartöflurn-
ar. Kvöldiö áöur höföum viö
nefnilega rættfjármál heimilisins
og það voru siöur en svo upplifg-
andi umræöur. Óli frændi haföi
ekki reiknaö meö neinum matar-
kaupum, en sagöi samt, aö hann
skyldi gera þaö sem hann gæti.
Viku siöar hringdi hann aftur.
Máliö var leyst, þaö var aö segja
gæsin var til reiöu. Aö visu var
þaö ekki gæs, hann haföi ekki get-
aö náö I gæs, en fékk önd i staö-
inn, en þaö skipti nú ekki svo
miklu máli. — Agætt, sagöi
Friörik, — þaö veröur tilbreyting
I þvi að boröa önd. Þeir ákváöu
svo veizludaginn. Óli átti aö
hringja til ættingjanna og öndina
ætlaði hann svo aö senda til min.
Þaö geröi hann líka. Það kom I
ljós, aö hún var hraðfryst, en ann-
ars leit hún ljómandi vel út.
Þá var aö kynna sér, hvernig
átti aö matreiöa þennan fugl. Ég
greip gömlu matreiöslubókina, en
þar sem ég haföi erft hana eftir
ömmu mina, stóö þar ekkert um
hraöfrystan mat. Ég tók þaö ekki
nærri mér, þar sem hún var farin
aö þiöna. Ég geröi allt sem sagt
var I matreiöslubókinni og
nokkru siðar var skepnan tilbúin
til aö fara i ofninn.
Þetta var á laugardagskvöldi
og gestirnir áttu aö koma i há-
degisverö á sunnudag. Ég tyllti
mér inn I stofu og leit i blaö.
Eftir þvi, sem sagt var I bók-
inni, átti öndin aö vera i ofninum I
tvo tima og ég þurfti ekki aö gera
annaö en aö ausa yfir hana viö og
viö. Þaö geröi ég lika samvizku-
samlega, enda var ekkert út á út-
lit fuglsins aö setja. En þegar ég
tók hana út, eftir tvo tlma, var
þetta ekki annað en brunarúst,
sem flaut.i skúffunni I fleiri lltr-
um af fitu: þaö fannst mér að
minnsta kosti. Eldhúsiö var fullt
af reyk og gufu. Friðrik kom æö-
andi, þegar ég rak upp skaöræöis-
óp. Þegar hann haföi litiö á sorg-
leg afdrif andarinnar, skildi hann
hvað aö mér var og sótti sem
skjótast einhverja lögg I vinskáp-
inn, til aö róa mig. Þaö hjálpaöi i
bili, en ástand mitt fór i sama
horf, þegar ég sneri mér viö og
leit á rústirnar. Ég hugsaöi til Óla
frænda, Haralds frænda, Mabel
frænku, Esther frænku, Halldis-
ar, Hugos og þeirra allra. Þessi
brennda beinagrind myndi ekki
seöja þau, ekki einu sinni eitt
þeirra.
— Sósan, sagöi Friörik, — það
er sósan, sem öllu ræður. Þaö er
hægt aö bjarga miklu, ef sósan er
góö.
Viö höföum, aö visu, nóg af
feiti, en til vara reyndum viö aö
lesa okkur til I bókinni. Fyrsta til-
raunin for i vaskinn. Þaö var
sama hvernig viö hræröum i
þessu, fitan flaut alltaf ofan á og
svo brann allt viö pottbotninn.
Næsta tilraun fór á sömu leið.
Ég beit á jaxlinn og reyndi aö
nýju, en allt kom fyrir ekki,
Hveitiö lá eins og hörö skorpa,
brennd við botninn og feitin ofan
á.
— Okkur hlýtur að hafa sézt yf-
ir eitthvað, viö skulum reyna aö
lesa betur 1 bókinni, sagöi
Friðrik. — En hvaö getur þaö ver-
iö? Hann var oröinn fjólublár I
framan. Að lokum gáfumst viö al-
veg upp. Viö áttum heldur varla
annarra kosta völ, vegna þess aö
allir pottarnir voru orönir kol-
brenndir I botninn.
— yiö skulum bara fara að
hátta, sagöi Friörik. — Viö reyn-
um aftur I fyrramáliö, okkur hlýt-
ur aö detta eitthvaö i hug I nótt.
Ég haföi ekki mikla trú á þvi,
en var fegin aö komast út úr eld-
húsinu, sem var bókstaflega á
hvolfi, eftir sósugeröina.
Þegar ég vaknaði um morgun-
inn, var ég léttari i skapi og von-
aöi aö eitthvert kraftaverk hefði
skeö um nóttina. En þaö var nú
siöur en svo. Eldhúsiö var meö
sömu ummerkjum. öndin var
ennþá aumlegri, ef nokkuö var.
14 VIKAN 22. TBL.