Vikan - 30.05.1974, Blaðsíða 36

Brottför Kirbys var sem rot-
högg fyrir Olgu. Að sjálfsögðu
hafði hún vitað það fyrirfram, að
hann myndi fara frá Livadia, en
ekki svona fljótt og svona langt i
burtu. En hann hafði lofað þvi að
koma áftur, og hann var sá mað-
ur, að hann sveik ekki gefin lof-
orð.
En svo kom bréf til Alexis.
Hann lá þá i rúminu eftir annað
veikindakast, en'"var á bataleið.
Allar systur hans sátu hjá honum
Olga sat við höfðalagið og þurrk-
aði svitann af enni hans.
— Sjáðu, þetta er bréf til þin,
sagði Tatiana, — og það er með
ensku frimerki. — Þú getur aldrei
gizkað á frá hverjum það er.
— Jú, ég veit það, sagði Alexis,
— Ivan Ivanovitch sagðist ætla að
skrifa mér. Það er frá honum, er
það ekki rétt? Lestu það fyrir
mig, Tasha.
Fyrst tók hún upp litla mynd,
sem var i umslaginu, mynd af
frekar litlu húsi úr timbri og múr-
steini, með vafningsviði upp með
veggjunum. Þrjár manneskjur
stóðu fyrir framan húsið. Það var
Kirby sjálfur og öðrum megin við
hann stóð stór og þrekin kona, en
hinum megin Karita, með ljósa
hárið fléttað,. i dökkum kjól, með
hvita svuntu og hvitan kappa á
höfðinu. — Þetta er afskaplega
skemmtileg mynd, sagði Alexis
dauflega. Systurnar voru þvi
ákafari, þær beygðu sig allar yfir
myndina og skoðuðu hana vand-
lega.
— Hamingjan góða, þetta er
Karita! sagði Anastasia. — Sjáið
hve ánægð hún er með sjálfa sig!
Er hitt konan hans? Hún er nokk-
uð... nokkuð stór.
— Ég held að þetta sé móður-
systir hans, sagði Olga.
— Ivan er afskaplega glæsileg-
ur, sagði Maria.
— Lestu bréfið, Tasha, sagði
Anastasia.
Kirby skrifaði:
Kæri Alexis!
Ég vona að þetta bréf komizt i
þínar hendur, án mikillar tafar.
Ég veit ekki hvar þið eruð þessa
stundina. Ég sakna ykkar ákaf-
lega mikið, það veitti ekki af að
þú kæmir hingað, til að hressa
mig upp. Hefur þú verið friskur?
Ég vona það. Ég sendi þér mynd-
ina að gamni mipu, það var
sendisveinn frá kaupmanninum
okkar, sem tók hana. Það er
Charlotte frænka min, sem er
með okkur Karitu á myndinni. Á-
in, sem ekki sést á myndinni, er
rétt fyrir neðan grasbalann. Ég
kaus heldur að láta hann taka
myndina af húsinu og okkur,
vegna þess að ein áin er annarri
Hk. Húsið er kallað ,,White Cott-
age”, en hvers vegna, veit ég
ekki, það er sannarlega ekki mik-
ið hvittt hér, og þetta hús er smá-
krfli, samanboriö við Livadia,
eins og þú sérð.
'Karita er ágæt og dugleg. Hún
er orðin heimavön, en hún er svo
áköf viö hússtörfin, svo þaö er
eins gott fyrir mig, að halda mig
sem lengst i burtu, annars gæti ég
átt von á þvi, aö hún sópaði mér
út i buskann. Ég kýs þvi að sitja
sem mest utan dyra, stundum sit
ég i hjólbörunum minum, eða eih-
hverju þessháttar. Karita og
Charlotte frænka eru orðnar
mestu mátar, en Karita er ekki
beinlinis hrifin af Englandi. Hún
segir reyndar, að það væri ekki
svo galið, ef fólkið talaði rússn-
esku. Hún er nú farin að tala ein-
hvers konar ensku, sem hún segir
aö hljóti að vera rétt, þar sem hún
hafi lært hana af mér, en hún er
hissa á þvi, að hitt fólkið. skuli
ekki tala eins.
Brezki herinn hefur ekki mikið
aö gera þessa stundina. Ég vinn á
hermálaskrifstofunni i London,
en mér finnst ég liggja þar á einni
hillunni. Stundum er mér sópað i
burtu, svo ég hefi það á tilfinning-
unni, að ég sé eins og gamalt
blómaker. Karita segir, að ég
þurfi ekki að hafa áhyggjur af
þvi, fyrr'en ég liti út eins og gam-
alt ker.
Ég ætla að fara með Karitu á
veðreiðar á morgun og hún er að
farast úr áhyggjum yfir þvi, að
hún eigi ekki nógu finan hatt.
Segðu Olgu að við yrðum mjög
þakklát, ef hún gæti sent henni
einn af sinum höttum, helzt þann
sem hún var með, þegar við fór-
um til Yalta og borðuðum á veit-
ingahúsinu. Segðu Anastasiu, að
ég hafi hvergi rekið mig á neina
stúlku, sem eins og hún myndi
.lifga upp á þrælamarkað og segðu
Mariu, að ég skuli nefna hana við
prinsinn af Wales. Það er að
segja, ef ég ber gæfu til að hitta
hann. Mér hefur verið sagt, að
hann sé að lita i kringum sig eftir
fallegri konu. Segðu Olgu og Tati-
önu að ég sakni þeirra mjög mik-
iö, ég sakna ykkar allra og ég
hugsa daglega um ykkur. Berðu
öllum kveðju mina og ég verð
alltaf þinn einlægur Ivan. Enska
nafnið er John.
— Þetta er skemmtilegt bréf,
finnst ykkur það ekki? spurði
Alexis.
Sföar, eftir að þær höfðu skilið
Alexis eftir i umsjá hjúkrunar-
konunnar, sneri Tatiana aftur til
herbergis hans.
— Alexis, sagði hún, — eigum
við ekki að biðja Olgu að varð-
veita bréfið? Hún er svo reglusöm
og passar allt svo vel, og þú hefur
nóg að gera, þegar þú kemur á
fætur.
— Já, láttu Olgu geyma bréfið,
sagði hann, eftirgefanlegur að
vanda. — Hún getur svo hjálpáð
mér áð svara bréfinu, þegar ég
kem á fætur.
Olga þrýsti systur sinni að sér,.
þegar hún fékk henni bréfið.
— Tasha, þú ert alltaf svo góð
og hugsunarsöm við mig. Ég
geymi bréfið vel og við getum svo'
lesiö það aftur fyrir Alexis, þegar
hann vill.
— Þetta bréf var sent til Alexis,
en það var skrifað til þin Olga,
sagði Tatiana. — Þetta bréf heyr-
ir þér til.
Þegar Olga var orðin ein, las
hún bréfið. Hún var eins pg i
leiöslú. En hann gat ekkert um,
aö hann kæmi bráðlega til Rúss-
lands. Minntist ekkert á, að hann
kæmi til Livadia. Augu hennar
urðu myrk af sorg, þegar hún sat
þarna ein á rúmi sinu, með þunna
papplrsörkina i höndunum. — Þú
Sumri hi
Það var öruggt, að þau myndu hittast
aftur. t>að var aðeins spurning um tíma.
En á þeim tima urðu óvæntar breytingar,
breytingar, sem voru svo ógnvekjandi,
að ekki var hægt að lýsa þeim...
36 VIKAN 22. TBL.