Vikan - 30.05.1974, Blaðsíða 29

Hver svo sem sjónarmið fólks-
ins voru til tess að sjá þessa
fimm manna rokkhljómsveit, þá
hefur liklega komið á flesta, þeg-
ar hljómleikaferðin hófst með
konsert i Odeon hljómleikahöll-
inni i Hammersmith i London.
Þar seldust 9000 miðar upp á
sviþstundu, fyrir þrenna kon-
serta, og Wings fluttu einhvern
besta konsert, sem heyrst hafði á
öllu Suður-Englandi um lengri
tima. Að konsertinum loknum
voru allir staðnir á fætur og báðu
um meira. Hljómsveitin hljómaði
stórkostlega og rödd Poul’s hafði
aldrei hljómað eins vel. Jafnvel
blaðamennirnir og gagnrýnend-
urnir urðu að viðurkenna ósigur
sinn.
Flest lög, sem hljómsveitin
flutti var af þá nýútkominni L.P.
plötu, Red Rose Speedway, og
það voru þau lög sem höfðu gagn-
tekið áheyrendur. Þegar hljóm-
sveitin hafði lokið prógramminu,
var hún að sjálfsögðu kölluð aftur
á sviðið til þess að spila eitt lag i
viðbót. Og það var Long Tall
Sally, gamla góða Sally. Og það
var sem Bitlarnir væru aftur-
gengnir. Fagnaðarlátunum ætl-
aði aldrei að linna.
Stuttu áður en Wings ætluðu að
leggja upp i ferðalag til Lagos,
þar sem átti að hljóðrita nýja
L.P. plötu, sögðu þeir Henry
McCullough og Denny Seiwell sig
úr hljómsveitinni og sögðu ástæð-
una vera þá, að Poul hefði haldið
tónlistarhæfileikum þeirra niðri,
þ.e. hann hefði viljað láta þá gera
eins og hann vildi. Poul vildi ekki
viðurkenna að þetta væri rétt. En
„sem sagt, "Wings, hljómsveitin
sem átti að verða hljómsveit
hljómsveitanna, og hafði gengið i
gegnum langan strangan æfinga-
tima til þess, var nú orðin að triói.
Engar ráðstafanir voru gerðar
til þess að fá menn i staðinn fyrir
þá McCullough og Seiwell og Poul
hefur eflaust hugsað með sér, að
sama hversu mikið eða litið hlut-
verk þeirra hefði verið i hljóm-
sveitinni, þá væri það ekki svo
mikið að hann gæti ekki komið i
staðinn, sem hann svo sannarlega
gerði.
A næstu mánuðum vann Poul
að L.P. piotunm rsand On The
Run. Þá byrjaði ýmislegt að ger-
ast. Fyrst af öllu, þá hafði John
Lennon, sem þá var orðinn staðn-
aður i sinni eigin tónlist, þrátt
fyrir hina góðu plötu Imagine,
byrjað að hafa samband við Poul,
og allt sem þeir höfðu sagt hvor
um annan i textum og annars
staðar siðan 1969 var allt i einu
grafið og gleymt. Simtöl þeirra
yfir Atlantshafið urðu tiðari, en
eins og allir vita þá hefur John
dvalið i Bandarikjunum um
lengri tima. Þá gerðist það allt i
einu, án nokkurra skýringa, að
Bandariska innanrikisráðuneytið
felldi niður ákæru á hendur Poul,
fyrir brot á eiturlyfjalögunum, og
allt i einu var Poul frjálst að
heimsækja hinn gamla vin sinn til
Bandarikjanna.
Útkoma plötunnar Band On The
Run, staðfesti að Wings var orðin
ein topphljómsveitin i Englandi.
Albúmið þykir frábært i alla
staði. Trommuleikur Pouls og
gitarleikur i staðinn fyrir McCull-
ough og Seiwell, þótti mjög góður
ef ekki betri en vænta mátti af
þessum tveimur fyrrverandi
meðlimum hljómsveitarinnar. Og
lögin voru orðin ekta McCartney
lög.
Þegar Poul kom til Englands
frá Lagos, eftir gerð Band On The
Run, fór hann strax til Bandarikj-
anna og var þar með kominn i
kallfæri við John Lennon. Þeir
ræddu möguleikana á þvi að
byrja að spila saman aftur. Og i
fyrsta skipti siðan 1969 flugu sög-
ur á milli um það, að annað hvort
myndu Bitlarnir byrja að spila
saman aftur eða John Lennon
myndi ganga i Wings. Hvorugur
þeirra neitaði þessu og fólk sat
bara og beið, sem það og gerir
enn.
Arið 1973 var sérstaklega gott
ár fyrir Wings hvað plötur snert-
ir, konserta og sjónvarpsþætti, en
á árinu var gerður klukkutima
langur sjónvarpsþáttur um
Wings. Arið 1974 verður ef til vill
ekki eins viðburðarrikt hvað
snertir Wings sérstaklega, en það
eru margir sem vilja halda þvi
fram, að á árinu muni ýmislegt
skýrast i sambandi við þá fjór-
menninga, Poul, Ringo, George
og John.
22. TBL. VIKAN 29