Vikan - 30.05.1974, Blaðsíða 39

íRáðhcrra-
°stólar tíl
ráðstöfunar
strax
Nú er einstakt tækifæri til að tryggja sér hina
eftirsóttu ráðherrastóla, sem svo margir hafa
dáðst að.
Einstök gjöf fyrir fólk
með framtíðardrauma.
15
i > mm
J/TOFAVtS-
HUSGAGNAVERZLUN 1
GUÐMUNDAR GUÐMUNDSSONAR
Skeifan 15 Simi 82898
Robert hlýnaði um hjartaræt-
urnar, en til að dylja stolt sitt tók
hann blautan svamp og fleygði
honum niður á höfuðið á Tíg.
„Þegið þið þarna niðri”, sagði
hann. „Við hér uppi viljum fá
svefnfrið”.
„Já, já, góða nótt”, sagði Tig.
„Komdu i rúmið elsku Bobby
minn”, sagði<rPatti. „Það gæti
slegið aö þér”.
„Ég er að koma Patti-pú”,
sagði hann, þegar hann stökk upp
i rúfnið og kyssti brosandi andlit
hennar.
Gata í London
Framhald af bls. 11
Eftir stundarkorn beygði Della
sig niður, tók úlpuna upp og
hengdi hana á snaga. Nokkrir
samanvafðir seðlar duttu úr vas-
anum. Fimm pund, heft saman
með bréfaklemmu.
Hún stóð lengi með peningana i
höndunum. Svo stakk hún þeim
aftur i vasann á úlpunni.
Næstu daga hugsaði Della stöð-
ugt um það, hvers vegna Tommý
hefði s^gt, að hann ætti enga pen-
inga, þegar hann gekk með fimm
pund i vasanum. Flestar mæður
hefðu liklega farið beint upp til
drengsins og krafið hann sagna.
En Della gat ekki fengið sig til
þess. Hún hafði aldrei skipt sér
neitt af þvi, hvað hann gerði við
þá peninga, sem hann vann fyrir
sjálfur. Hún hafði ekki heldur
reynt neitt til að leiðbeina honum
um vörzlu peninga sinna, nema
hann bæð; hana beinlinis um það.
Jafnvel þótt hana hafi langað
mjög til að spyrja hann um þetta
og hitt, hafði hún alltaf setið á
sér.
Nú reyndi hún að reikna þetta
allt i huganum. Hann notað að
sjálfsögðu næstum alla sina pen-
inga fyrir uppihaldi Depils. Hann
varð að kaupa hundakex, kjöt,
greiða hundaskatt, hálsband,
vitamintöflur og matarilát... það
greiddi hann allt sjálfur. A hverj-
um föstudegi kéypti hann poka af
uppáhalds karamellunum henn-
ar. Hann hafði lika nýlega keypt
nýtt ljós á hjólhestinn, ullarpeysu
handa sjálfum sér og svo hafði
hann keypt nýjan hraðsuðuketil,
vegna þess að hann lét þann
gamla brenna yfir....
Hún gat ekki skilið hvernig
hann hafði farið að þvi, að spara
saman fimm pund. Og hvers
vegna hafði hann skrökvað, þegar
hann sagði henni, aö hann ætti
enga peninga þessa stundina.
Það var þessi lygi, sem angraði
hana mest. Hún var hrædd við að
krefja hann skýringar, einmitt
vegna þess, að henni var ljóst, að
hann hafði ekki sagt satt. Ein lyg-
in dregur aðra með sér og hún gat
bókstaflega ekki horfzt i augu við
það, að hann notaði sömu klækina
og faðir hans, til að koma sér úr
augnabliks vandræðum. Þess
vegna kaus hún að þegja:
Hún stóð upp og teygði úr sér.
Hún fór aftur til verksmiðjunnar,
þegar hún var búin að fá sér te.
Það hafði safnazt saman töluverð
vinna hjá henni og henni var um-
hugað um að koma henni frá fyrir
jól.
Það var undarlegt... Hún var
sannarlega ekki vön, að vera utan
við sig, en þegar hún fór heim,
hlaut hún að hafa gleymt að
skrúfa fyrir gasið, gasarininn var
á fullu, þegar hún kom þangaö
aftur.
Það var, sem betur fór, enginn
skaði skeður, en ef hún hefði nú
ekki þurft að fara aftur til skrif-
stofunnar? Þaðhefði getað dregið
dilk á eftir sér, þarna sem svo
mikið var af pappir og öðru eld-
fimu.
Hún hafði hvorki hafnað tilboði
tengdamóður sinnar né tekið þvþ
varðandi uppeldi sonar sins. Hún
hafði alltaf litið svo til, að hún
væri góð móðir, en eitthvað hlaut
að hafa farið úrskeiðis, þar sem
drengurinn var farinn að ljúga að
henni.
Það gat ef til vill orðið honum
fyrir beztu, að fara til ömmu
sinnar. Það gat verið, að hún væri
fær um að gera meira fyrir hann.
Hún yrði mjög einmana, ef
Tommy færi frá henni. En þannig
mátti hún ekki hugsa. Hún varð
að gera það sem réttast var, þeg-
ar framtið hans var i veði.
Sid losnaði ekki við kuldahroll-
inn þetta kvöld. Hann sat i hnipri i
einu horninu á loftinu. Hann taut-
aði eitthvað fyrir munni sér, eitt-
hvað um Tubby, sem sennilega
væri á höttunum eftir þeim, um
Frank, sem hafði orðið til þess að
þeir settust að á þessum hræði-
lega stað og svo um það, að Della
hafði komið aftur til skrifstofunn-
ar, þeim að óvörum. Það mátti
litlu muna, að hún hefði ekki
fundið þá þarna.
Hann var einna likastur göml-
um, sjúkum manni. Frank vissi
varla hvort hefði verið verra: —
að láta Dellu koma að þeim, eða
að horfa upp á þetta ástand Sids...
Hann sagði: — Hættu þessú,
Sid, hún fann okkur ekki... En það
mátti ekki miklu muna og hann
hafði verið jafn skelkaður og Sid.
Þeir voru fyrir löngu búnir að
sætta sig við að kveikja ekki ljós,
það var alltof hættulegt. Hún gat
þvi ekki hafji orðið vör við neitt
slikt. Þeir voru búnir að borða
kvöldmatinn sinn bg höfðu gengið
vandlega frá öllu, stungið umbúð-
unum niður i bréfakörfu, sem var
full af rusli. Þeir höfðu lika
gengið vel frá brauðmylsnunni á
gólfinu. Þeir höfðu að visu ekki
haft tima til að skrúfa fyrir gas-
arininn, en hún gat hugsað, að
einhver hefði gleymt að skrúfa
fyrir að loknum vinnudegi.
lýlukkan var næstum niu, þegar
hún fór aftur og Sid var farinn að
róast. En ákvörðun hans um að
komast sem fyrst úr landi, var nú
búin að gripa hann heljartökum.
Þaö gat vel verið, að þeir yrðu
ekki svona hepþnir næst. Þegar
hann klifraði yfir vegginn og
laumaðist eftir götunni, reyndi
þann að láta sér detta eitthvert
snjallræði i hug, til að næla sér I
peninga sem fljótast, safna fleiri
seðlum innan I buxnastrenginn.
Hann varð heldur seinn til
stefnumótsins við Tommy og það
gerði honum gramt i geði. Hann
kaus heldur að vera búinn að
koma sér vel fyrir i húsflakinu,
svo að Tommy gæti ekki séð
hann. Þótt Tommy væri þrem ár-
um yngri en hann, var hann miklu
stærri og þreknari. Hann náði i
nokkuð digran trjábút, svona rétt
til vara, en hann vonaði samt, að
hann yrði ekki nauðbeygður til að
nota hann.
Hann hefði getað komið sér i
öruggan felustað, án þess aö
Tommy gæti virt hann fyrir sér,
ef hundfjandinn hefði ekki farið
að urra.
Og vegna þess hve þandar
taugar hans voru, var hann ekki
fær um að hugsa rökrétt. Honum
var það ljóst og hann bölvaði
sjálfum sér. Þaö borgaði sig allt-
af að vera kaldur og rólegur, ef til
átaka kæmi. Hlæja, svona við og
við og láta sem sér væri hjartan-
lega sama um allt. En nú var
hann svo ruglaður, að oröin
hrukku út úr munni hans.
— Ég er búinn að tala viö ná-
ungann og hann vill fá fimm pund
til viðbótar..
— Þá verður sá náungi að hugsa
sig um, sagöi Tommy reiðilega.
— Hann baö um fimm pund og
þau hefur hann fengið. Og nú vil
ég vita hver ók á hundinn minn,
hver ók vörubílnum. Ég var
reyndar heimskingi, að láta ykk-
ur hafa þessi fimm pund, ég hefði
átt að fara með þetta beint til lög-
reglunnar. Það ætla ég reyndar
að gera núna. Betra seint en
aldrei.
— Þá er þér ekki við bjargandi,
sagði Sid. — En þú gerir það sem
.22. TEJL. VIKAN 39