Vikan - 30.05.1974, Blaðsíða 12

Robert Hazeldene sat og hlust-
aöi á plötu meö Straussvalsinum,
sem hann átti aö leika i vikunni á
eftir. Þótt hann reyndi aö sökkva
sér niöur i tónlistina, komst hann
ekki hjá þvi að heyra hlátur Patti,
en hún var i simanum að tala við
systur sina, sem enn bjó i litla
þorpinu, þar-sem þær höföu alizt
upp.
Þegar hann heyrði Patti segja
„bless”, andvarpaöi hann, lokaði
nótnabókinni og slökkti á plötu-
spilaranum. Það var nógu erfitt
aö loka eyrunum fyrir rödd Patti
— en nærveru hennar gat hann
alls ekki staðizt.
Hún kom hlaupandi inn i her-
bergiö, rjóö i kinnum meö glampa
i augum. Patti var aldrei þreytt,
leiddist aldrei og var sjaldan i
vondu skapi. Robert þótti skelfing
væntum hana, en nú var hann að-
eins á veröi, þvi hann fann á sér
aö eitthvaö stóö til. Undanfarið
haföi Patti talaö meira i sima og
skrifaö fleiri bréf en venjulega.
Robert leyföi Patti að hagræöa
púöanum viö höfuö hans og siðan
settist hún á hné honum.
„Fer ekki bara vel um okkur
núna?”, spuröi hún.
.„Ekki ef það er meiningin að
fara aö tala um sumarleyfiö”,
sagði hann þungur á brún og leit
löngunaraugum til plötunnar,
sem lá kyrr á plötuspilaranum”.
• „En við verðum að ákveða eitt-
hvað og þaö fyrr en seinna. Það
fer aö veröa upppantað I allar
feröir”.
„Já, ég veit. Byrjum þá á byrj-
uninni, enn einu sinni”.
Þau höföu verið gift i tvö ár.
Fyrsta sumarið höföu þau átt dá-
samlega hveitibrauðsdaga i
Sviss, umkringd undurfögru
landslagi, en eftir á mundu þau
ekki meira eftir umhverfinu en
svo, að vel hefði mátt segja þeim
að þau heföu verið einhvers stað-
ar i myrkviðum Afriku.
Ariö eftir ákváöu þau að fara i
ódýrt sumarfri og óku þá um suð-
urhéruö Englands, Devon og
Cornwall, og gistu á litlum hótel-
um. Ekki voru þau þó verulega
ánægö meö þá ferð, þvi bæði
heföu þau, innst inni viljaö gera
eitthvaö allt annaö.
Þegar þau áttuöu sig á þessu
varð að samkomulagi að i ár
skyldu þau vera hreinskilin og
segja hvort ööru nákvæmlega,
hvernig þau hugsuðu sér hið full-
komna sumarleyfi. Þvi ekkert
var vitlausara en aö eyöa stórfé i
aö láta sér leiöast. Um þaö voru
þau sammála. En þaö var lika
allt og sumt.
Robert var einkasonur miö-
aldra hjóna og haföi alizt upp i
sveit. Móðir hans gerði sér far um
aö hafa dálitla reisn yfir lifi sinu
og fyllti húsið af góöum bókum,
sem hún las I blómum skrýddum
herbergjum, meöan hún hlustaöi
á sigilda tónlist. Hann haföi aldrei
séö móöur sina druslulega eöa
æsta og haföi alltaf reynt að gera
þaö, sem hann gat, til aö þóknast
henni.
Þegar hann fékk áhuga á fugla-
skoöun varð móöir hans himinlif-
andi yfir aö hann skyldi hafa valið
sér tómstundagaman að siö eldra
fólks, en gleöi hennar dofnaöi að-
eins, þegar hann fékk sérstakan
áhu'ga á vaðfuglum og fór að ösla
um i gúmmistigvélum og bera ó-
hreinindi inn á gólfteppin hennar.
Róbert hafði fengiö tónlistar-
áhugann frá móður sinni og þegar
að þvi kom að hann þurfti
aö taka ákvaröanir um framtið-
ina, ákvað hann að verða tónlist-
armaður og valdi óbó sem aðál-
hljóðfæri. Móðir hans heföi frem-
ur kosið fiðlu — það var virðu-
legra hljóðfæri — en þegar hann
var ráðinn annar óbóleikari i út-
varpshljómsveitinni I London var
hún mjög ánægð meö það.
Robert hafði hitt Patti á tón-
leikum, sem hljómsveitin hafði
haldið i bæ hennar. Hún hafði
veriö I hópi ungs fólks, sem komið
hafði aö tjaldabaki til að biðja
hljómsveitarstjórann að árita
plötuumslag. Patti vildi ekki að-
eins fá áritun hljómSveitarstjór-
ans, heldur allra hljóðfæraleikar-
anna, þar á meðal Roberts, og
hún kom til hans brosandi og
leiftrandi af lifsgleði. Áður en
Robert vissi af var hann búinn
að bjóða henni upp á kaffi Með-
an þau sátu yfir kaffinu fann hann
til einhverrar undarlegrar hrifn-
ingar, og þessi hrifning átti eftir
að magnast ótrúlega hratt.
Uppeldi Roberts hafði gert
hann hæglátan og alveg óviðbúinn
manneskju eins og Patti, sem
kom úr stórri, samtaka fjöl-
skyldu, þar sem allir dáðu alla og
ástúðin náði meira að segja til
fjarskyldra ættingja. Hann átti
erfitt með að skilja hvernig allir
gátu tekið þátt i gleði og sorg
hinna, hlegið með þeim og grátið.
Eiginlega fannst honum það hálf
ógeðfellt.
En hann dáði Patti. Undirgefn-
in skein úr hlýjum, brúnum aug-
um hennar, og þegar hún vafði
mjúkum handleggjunum um háls
hans og dró höfuð hans niður að
þrýstnum barmi sinum, fann
hann til óumræðilegrar ástar og
sælu.
Hann hafði hitt flesta ættingja
hennar i fyrsta skipti við brúð-
kaupið. Hann gæti aldrei gleymt
þeirri stund, er hann gekk inn i
kirkjuna og sá að hans megin
voru aðeins foreldrar hans, göm-
ul frænka og nokkrir vinir úr
hljómsveitinni, en Patti megin
voru allir bekkir fullir af systr-
um, bræðrum, frændum, frænk-
um, ömmum, öfum, nágrönnum
og vinum.
Ekki batnaði það I brúðkaups-
veizlunni, þegar farið var að
kynna hann fyrir hópnum og hann
komst að þvi, sér til skelfingar, að
allir höfðu tvö nöfn, nafn, sem
þeir höfðu fengið við skirnina og
gælunafn, sem þeir höfðu fengið
nær samtimis, og var yfirleitt
notað. Hann átti enn, eftir tvö ár, i
erfiðleikum með að muna þetta
allt.
Fyrst var það bróðir Patti, Her-
bert, en kona hans var Yolande.
Þau voru alltaf kölluð Herbie og
Yoyo og það var tiltölulegá auð-
munað. Hinn bróöirinn var Lion-
el, en af nafni hans hafði verið
dregið gælunafnið Tig, liklega
vegna skyldleika tígrisdýrs við
ljón og skyldleika ljóns við Lionel.
Kona hans, Josephine, var kölluð
Jonty — Guð má vita hvers
vegna.
Ot yfir allt tók þó nafngift
yngstu systur Patti, hárrar vel-
vaxinnar, tvitugrar stúlku. Hún
gekk undir nafninu liaby og
meira að segja kallaði ástkær
eiginmaður hennar — þau höfðu
verið gift i hálft ár — hana þessu
nafni. Hann hét Richard og var
auðvitað kallaður Rikki, og hann
var farinn að efast um að hún héti
nokkru öðru nafni. Liklega hafa
umsvifin verið orðin svo mikil i
þessari stóru fjölskyldu, þegar
Baby fæddist, að það hefur
gleymzt að gefa henni nafn, hugs-
aði Robert með sér.
Robert lagði hart að sér við að
muna nöfn nánustu ættingjanna,
þar á meðal mömmu og pápa, en
lokaði alveg eyrum fyrir nöfnum
fjarskyldra ættingja. Hann hafði
gefizt upp á að nota skirnarnafn
konu sinnar, þvi i hvert skipti,
sem hann kallaði hana Patriciu,
áttaði hún sig fyrst ekki á að hann
væri að tala við hana, en fékk sið-
an feiknalegt hláturskast. Hún
sagði að hann minnti sig á gömlu
skólastýruna, sem barizt hafði
harðri baráttu gegn gælunöfnum.
Robert óskaði þess oft að hann
gæti hitt þessa gömlu skólastýru
og tekið i hönd hennar sem bar-
áttufélaga, einkum eftir að hann
komst að þvi að þegar Baby vildi
vera sérlega alúöleg við systur
sina kallaði hún hana Patti-pú.
Smásaga eftir Peggy Jones
FJÖLSKYLDAN
Þetta er saga handa öllum þeim einka-
börnum, sem giftast inn i stórar lifsglað-
ar fjölskyldur og þurfa tima til að átta sig
á hlutunum.
12 VIKAN 22. TBL.