Vikan

Tölublað

Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 20

Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 20
Morguninn eftir hringdi móðir Dibs til mln. Hún spurði, hvort hún gæti fengið einhvern ákveðinn tíma til að hitta mig. Engu var líkara en hún bæði afsökunar á að fara fram á þctta, og hún flýtti sér að bæta við, að ef ég hefði ekki tlma, þá skildi hún það. Ég leit I minnisbókina mlna og stakk upp á mörgum tlmum, I dag fyrir eða eftir hádegið, eða þá slðdegis á mánu- dag, þriðjudag eða miðvikudag. Hún gat semsé valið um marga tíma. Hún gat ekki ákveðið sig, spurði mig, hvaða tími hcntaði mér best, bað mig að ákveða tímann. Ég svaraði, að þctta gilti einu fyrir mig, ég yrði I Child Guidance Centre á öllum þeim tlmum sem ég hefði nefnt, svo hún gæti valið. Enn hikaði hún. En eftir langa þögn, sagði hún: — Ég kcm þá á eftir, klukkan tíu. Kærar þakkir. Þetta var elsku- legt af yður. Hún kom stundvíslega. Við fór- um strax inn á skrifstofuna mína. Hún settist á stólinn við hliðina á skrifborðinu mínu og sneri andlit- inu að mér. Hún var mjög föl. Hún kreisti saman hendurnar. Augun flöktu til, ýmist á mig eða af mér, eins og Dibs hafði gert fyrsta daginn I leikherberginu. — Ég veit ekki, hvar ég á að byrja, sagði hún. — Það skil ég, sagði ég. — Stundum er erfitt að komast af stað. Hún brosti, en það var gleðilaust bros. — Það cr á engan hátt óvenju- legt, sagði ég. — Sumt á helst að láta ósagt, sagði hún og horfði beint framan I mig. — Svo virðist stundum, svaraði ég — En margt, sem ósagt er látið, getur llka orðið þung byrði, sagði hún. — Já, það kemur fyrir, sagði ég. Hún sat og horfði út um gluggann langa stund, án þess að segja orð. Hún var að byrja að slaka á. — Þér hafið skcmmtilegt útsýni úr þessum glugga, sagði hún. — Þessi kirkja er reglulega falleg. Hún er svo stór, svo sterk og örugg að sjá. — Já, það finnst mér llka, svaraði cg. Hún spennti fast greipar I kjöltu sér og horfði á hendur sínar. Hún leit upp og mætti augnaráði mlnu. Hún var með tárin I augunum. — Ég hcf svo miklar áhyggjur af Dibs, sagði hún. — Ég hef svo óskaplcgar áhyggjur af honum. Þcssu hafði ég ekki búist við. Ég reyndi að láta cins og ég tæki þessari athugasemd frcmur létt. — Áhyggjur af honum? spurði ég. Ekki mcira strax. Ég spurði ekki, hvers vegna hún hefði áhyggjur af drengnum. — Já, sagði hún. — Ég er svo hrædd. Upp á síðkastið virðist mér hann vcra svo óhamingjusamur. Hann stendur bara og horfir á mig, segir aldrei orð, þegir alltaf. Hann er farinn að koma oftar út úr herberginu sínu, en hann stendur bara einhvers staðar afsíðis, llkt og skuggi. Og I hvert sinn, sem ég segi eitthvað við hann, hleypur hann I burtu. En rétt á eftir kemur hann aftur og horfir á mig þcssu sorg- mædda augnaráði. Hún tók papp- írsþurrku af skrifborðinu og þurrk- aði sér um augun. Þetta voru mjög merkilegar upp- lýsingar. Dibs var semsagt farinn að koma oftar út úr herberinu slnu. Og eftir þvl, sem móðir hans sagði, var það upp á síðkastið, sem henni hafð virst hann óhamingjusamur. Auðvitað gat það stafað af þvl einu, að hún veitti sorgum hans meiri athygli nú en áður. Það gat cinnig þýtt, að Dibs léti tilfinningar slnar mcira I ljós heima nú en hann hafði áður gert. Og að hann skyldi enn þegja, þótt hann gæti tjáð sig munnlega, benti til mikils innri styrks og sjálfsaga.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.