Vikan

Tölublað

Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 23

Vikan - 04.03.1976, Blaðsíða 23
heitin með því að skrifa bara upp- hafsstafinn. Dibs virti þetta fyrir sér. 1 bókinni voru aðeins hripað- ar niður hreyfingar hans, ekki orðin sem hann hafði sagt. Þau var hægt að skrifa upp af segulböndum aðstoðarmannanna. —Ó, það verður að stafa þetta, sagði Dibs. — R þýðir rauður. Rauður er stafað R - A - U - Ð - U - R, Ó er fyrir órans. ó - R - A - N - S. G er fyrir gulur. G - U - L - U - R. Svona stafaði hann öll litaheitin. — Þér finnst kannski, að ég eigi lika að stafa litina fyrst þú getur það, sagði ég. — Finnst þér ekki, að ég megi stytta þá, ef mig langar til? — Hmm? sagði hann. — nei. Það má ekki. Þú verður alltaf að gera allt rétt. Stafa allt orðið. Gera það rétt. — Af hverju? spurði ég. Dibs horfði á mig. Hann brosti. — Af því að ég segi það, sagði hann. — Er það nógu gild ástseða? spurði ég. — Já, ef þú vilt ekki heldur gera það á þinn hátt. — Ég verð að fara alveg ofan í sandkassann, sagði hann svo. Hann settist í miðjan sandkassann og krafsaði í sandinn, leit á mig og brosti breitt. — I dag fer ég niður í sandinn, sagði hann. Smám sam- an fer ég alveg niður í sandinn. Svolítið næstsíðast og svolítið síð- ast og svo núna. — Já, það er satt, svaraði ég. — Og í dag ertu kominn alveg niður I sandinn. — Það kemur sandur í skóna mína, sagði hann, — svo nú fer ég úr skónum. Hann tók af sér annan skóinn. Hann ýtti fætinum á kaf í sandinn. Svo lagðist hann á magann og neri kinnunum við sandinn, rak út úr sér tunguna og sleikti sandinn. Hann marði sand milli tannanna. Hann leit til mín. — Veistu, að þessi sandur er grófur á bragðið? spurði hann. Hann tók hnefafylli af sandi og jós yfir höfuð sér, nuddaði sandinum í hársvörðinn. Hann hló. Allt í einu rak hann fótinn upp í loftið. — Sjáðu, kallaði hann. — Það er gat á sokknum mínum. Það er komið gat á annan sokkinn minn! — Ég sé það. Hann lagðist endilangur í sand- kassann. Hann velti sér. Hann boraði sér neðar I sandinn, og jós yfir sig sandi með höndunum. Hann hreyfði sig frjálst og eðlilega. — Réttu mér pelann, sagði hann. Ég gerði það. — Nú læt ég sem þetta sé smá- barnarúmið mitt, sagði hann. — Svo hnipra ég mig saman og leik, að ég sé aftur orðinn smá- barn. Hann gerði þetta og saug pelann ánægjulega. Allt i einu sett- ist hann upp og brosti til mín. — Ég skal syngja það fyrir þig, sagði hann. — Ég skal búa til söng og syngja hann bara fyrir þig. Viltu það? — Já, svaraði ég. Hann sat og krosslagði fæturna. — Ég er að hugsa, sagði hann. — Allt I lagi. Hugsaðu bara eins lengi og þú vilt, sagði ég. Hann hló. — Ég ætla að setja saman orðin jafnóðum og ég syng, sagði hann. — Ágætt. Hann andaði djúpt að sér. Svo byrjaði hann að syngja. Mér heyrð- ist hann búa til lagið líka, ekki bara textann. Röddin var skær, músí- kölsk og hrein. Lagið var i andstöðu við orðin. Hann sat með krosslagðar hendur. Hann leit út eins og lítill kórdrengur. En orðin, sem fóru um munn hans, voru ekki eins og textar drengjakóra. — Ó, ég hata — hata — hata, söng hann. — Ég hata vegginá og dyrnar, sem hægt er að læsa, og þær loka fólk inni. Ég hata tárin og skammirnar, og ég skal drepa alla með litlu exinni minni og slá á hendurnar á þeim með hamrinum og spýta á þá. Hann fór með höndina niður í sandinn, tók upp einn tindátann, lamdi hann með gúmmíexinni, spýtti á hann. — Ég spýti framan í þig. Ég spýti í augun á þér. Ég rek hausinn á þér djúpt í sandinn, söng hann. Rödd hans hljómaði fögur og hrein í herberginu. — Og fuglarnir fljúga frá austri til vesturs, og mig langar að vera fugl. Og svo flýg ég yfir veggina, út um dyrnar, langt langt í burtu, burtu frá öllum óvinum mínum. Svo flýg ég kringum alla jörðina, og svo kem ég aftur í sandinn í leikherberginu hjá vin- konu minni. Svo skal ég moka í sandinum. Svo skal ég kasta sand- inum út úr kassanum. Svo leik ég mér í sandinum. Svo tel ég öll sandkornin í sandinum og svo verð ég aftur ungbarn. Framhald í næsta blaði. 10. TBL. VIKAN 23

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.